Arjen, waarom ben je dit forum gestart?
Een vraag die mij veel is gesteld. Tijdens mijn eigen zoektocht op internet heb ik gemerkt dat persoonlijke verhalen van mensen met een burn-out schaars zijn. Dat is een gemis, want het delen van je ervaringen is zó belangrijk! Voor jezelf, maar ook voor anderen die in een vergelijkbare situatie zitten. Dus laat ik het goede voorbeeld geven met mijn eigen burn-out verhaal.
Herken jij je in de verhalen op dit forum? Of wil jij graag reageren op het verhaal van een ander?
Laat dan hieronder je reactie achter met je eigen naam of anoniem. Ik geef persoonlijk antwoord als er vragen zijn. Zo maken we samen burn-out bespreekbaar!
Ben jij al zoekende naar informatie over burn-out op deze site terecht gekomen?
En heb je op alle mogelijke manieren zelf al geprobeerd om te herstellen van je burn-out? Via de huisarts, de praktijkondersteuner, de bedrijfsarts, of met adviezen van vrienden en familie? En heeft dat geholpen? Bespaar jezelf de moeite om verder te zoeken, gooi het roer om en start met Energie Terug Online.
Geen dag meer hetzelfde per dag maar 1 doel en vaak is 1 er al teveel. Mijn blik naar de buitenwereld toe is letterlijk veranderd, ik zie zo scherp dat het pijn doet, spierpijn aan mijn ogen. Op hele slechte dagen is er een extra filter, of misschien beter omschreven als een bril met veel te veel sterkte, alle bewegingen gaan te snel. Het maakt je onvast en geeft een misselijkmakend gevoel.
Na 7 maanden op zoek binnen het medische circuit, vol nog met strijd om de lichamelijke oorzaak te achterhalen. Van MRI naar coloscopie, van neuroloog tot internist. Diverse hartfilmpjes/ echo’s en dan toch maar aan de medicatie voor de hoge bloeddruk. Tot ik niet meer kon! Niemand kon me vertellen wat ik mankeerde, 2 verschillende bekkenfysiotherapeuten die overactieve/ disfunctionele bekkenbodem spieren constateren. Ja, lekker makkelijk geroepen dacht ik! Ik kon niet geloven dat dit zoveel ellende kon veroorzaken.
Die zaterdagmorgen 11:00 uur op het verjaardagsfeest van mijn dochter die 5 jaar werd ging het licht UIT! Ik leefde vanaf dit moment weken in een luchtbel en leek afgesloten van de buitenwereld. Mijn huilbuien en gevoel van paniek overschaduwde haar feestje (gelukkig heeft zij hier weinig van meegekregen) Mijn huisarts weet dit aan een overprikkeld zenuwstelsel. Dit keer was ik bang voor een hersentumor, of een beroerte. Ik voelde letterlijk druk in mijn hoofd en elke dag die ondraaglijke hoofdpijn, welen lang.
Angsten en paniekaanvallen die regeren van auto rijden, tot aan de grote gele supermarkt het marktplein en alles buiten mijn woonplaats. Ook alleen thuis zijn is op momenten een crime, vol hoop kijk ik of er genoeg buren zijn (het liefst de artsen 2 huizen verderop) wanneer mijn dochter op school is en man werkt. Gewoon voor het geval dat…
Op zoek naar een psychotherapeut op advies. Vanuit mijn jeugd misschien toch wat gebeurtenissen waar ik in heel mijn leven nooit enige aandacht aan het gegeven, door het krijgen van mijn dochter al vaker last gehad van “angsten”. De controle die je niet altijd hebt in deze soms verknipte wereld. Ik begin nu steeds meer te geloven dat ik mijn echte gevoel al jaren heb uitgeschakeld en dat ik al langere tijd leef vanuit angst voor….. wat niet?!
Want “controle” daar draait alles om… en nu heb ik die geheel niet meer over mijn lijf en over mijn geest…
Verdorie wat is dit eng, en je leest en hoort overal “je komt er sterker uit” maar WANNEER dan? HOE dan? Ik kan dit niet alleen… en moet structureel gedrag doorzien en veranderen. Dinsdag mijn eerste afspraak met een psychotherapeut, ik kijk ernaar uit. Ik moet dit “monster” verslaan! En zoals ik alles altijd vol overgave doe.., dus ook dit! Of is dat nou juist het probleem…..
Zo fijn om veel herkenning te lezen! Voor iedereen veel sterkte in het vinden naar zijn/ haar 2.0 versie…
Hou vol Victoria,
Jij gaat dit monster verslaan. Ik ben er van overtuigd.
Heel veel liefde voor jou.
Hoe gaat het nu momenteel bekkenklachten herken ik
Het is nogal een en heel verhaal, maar ik hoop zo herkenning te krijgen, ik las al het een en ander wat herkenbaar was hieronder, zodat ik hoop ergens acceptatie in mezelf te vinden dat dit er bij hoort.. En ik niet aan het gek worden ben of lichamelijk iets mankeer.. Als je begrijpt hoe ik het bedoel.
Eind november kreeg ik links schouderklachten die uitstraalde naar m’n arm en hand; tintelingen en soort verdoofd gevoel. Ik was net op vakantie. Daar laten behandelen maar thuis bleef het aanhouden. Naar de huisarts geweest. Ja je schouder voelt wat strak, die geplande massage is prima.
Een nacht of 2 later kreeg ik hartkloppingen en onderweg naar de toilet werd ik niet goed, duizelingen. Aangezien ik alles links ervaarde heb ik toch maar de spoeddienst gebeld. Die stuurden een ambulance en voor ik het wist lag ik een paar uur op de hartbewaking door te weinig zuurstof naar m’n hart. Toen alles weer oke was kon ik weer naar huis.
Twee dagen later kreeg ik last van m’n been. Al reageerde m’n huisarts daar naar mijn mening niet op. Die nam m’n bezoek op de hartbewaking door. Twee dagen later ging lopen een stuk minder goed. Weer naar de huisarts. Slijmbeursontsteking in de heup. Voor de pijn kreeg ik van de spoeddienst tramadol en Diclofenac. Diclofenac paar weken blijven gebruiken de ander was na 1 tablet te heftig. Maar het slappe gevoel en vreemde verdoofde en elektrische schokjes in m’n onderbeen en voet bleven. Op een gegeven moment een rolstoel in huis gehaald want ik kwam niet meer van het bed naar toilet en eigenlijk nergens in ons appartement. Vriend en (schoon) familie moest mij zelfs douchen.
Tweede week van Januari zijn er nog wat bloedtesten gedaan. Oa. Ontsteking was niet te zien. Dus waarom slikte ik eigenlijk nog die Diclofenac? Waar ik wazig van werd. Die steken in m’n been en voet ervaarde ik nog gewoon. Ik ben nog bij een bevriende fysiotherapeut geweest die constateerde beknelde zenuw in m’n nek, heeft hij behandeld, en hyperventilatie. Dat had de huisarts inmiddels ook geconstateerd. Een trombose, slijmbeursontsteking, hartklachten of hernia kon hij uitsluiten.
De praktijkondersteunster heeft mij doorverwezen naar de Ggz maar daar gaat ook weer een tijd overheen. Volgende week vrijdag mijn eerste afspraak.
Ik wil te graag.. Te graag beter worden en mijn lijf weer op normale manier ervaren, voelen. Zonder die gekke sensaties van dichtgeklapte oren, rare ogen, soms wazig zicht, te gevoelig voor licht, zware ogen, hoofdpijn, verkeerde ademhaling, slappe benen, elektrische sensaties en verdoofd gevoel bij het bewegen van m’n vooral linkerbeen en voet. Lopen, liggen (slapen) en zitten zijn op het moment niet m’n favoriete bezigheden.. Wist ik m’n mind maar te resetten dat die sensaties weer kloppen..
Terwijl ik denk dat het ook begint bij eerst accepteren dat het is zoals het is, maar ja als je lijf ineens niet meer functioneert als voorheen deed dan brengt dat angst met zich mee. En daar heb ik op het moment veel van..
Hoi Sem, heel goed dat jij je verhaal hier deelt. Ik weet zeker dat dit ook anderen helpt bij het tijdig herkennen van lichamelijke klachten die verband houden met stress, overspannenheid en burn-out. Mijn directe advies is om specialistische hulp in te schakelen. In noodsituaties via het reguliere medische circuit, maar verder bij specialisten op het gebied van burn-out. Dat kan onder meer bij mij. Mijn contactgegevens staan op https://www.arjenluijendijk.nl/contactaanvraag/.
Beste mensen,
Ben zelf herstellende van zeer zware burn-out met alles erop en eraan. Wat in de eindfase van herstel erg hinderde waren de stressreacties op het werk door de cortisol die maar door het dak bleef gaan. Slopend gewoon.
Sinds een maand slik ik Ashwaganda. Dit zou voor een lager cortisollevel zorgen. Wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. En goddank, het lijkt te werken! Kan weer 2 a 3 uur vergaderen, terwijl eerst een half uur al lang was (2 jr na begin burn-out he, eerst kon ik helemaal niks meer). Heb geen stresspieken meer gehad. De vermoeidheid is er nog wel, evenals dat soms mijn hoofd niet meer lijkt te werken na mentale concentratie, maar dat herstelt nu wel sneller, omdat de cortisol onder controle is.
Laat je zelf goed informeren en lees erover voor je het gaat slikken. Ik ben er heel erg blij mee iig.
Groet,
Leen
Dank voor het delen van jullie verhalen en dank voor het initiatief voor dit forum!
Dank ook voor elk advies mbt mijn huidige situatie:
In april dit jaar brak ik. Huilend naar huis gegaan na te lang doorgeploeterd te hebben. In een periode van 7 jaar was er veel gebeurd: voorstadium borstkanker, baanonzekerheid, partner met symdroom van asperger en de laatste twee jaar werden getekend door de scheiding, het overlijden van mijn moeder, ontslag dat op de valreep geen doorgang vond, in een nieuw team gekomen dat duidelijk geen trek in mij had omdat ik niet uit het gewenste externe netwerk kwam.
De functie zelf was redelijk vormloos maar ik had zin om er wat van te maken en heb mijn uiterste best gedaan om contact te krijgen met het team. Zonder succes want tot op de dag van vandaag word ik genegeerd.
Mijn motivatie om door te blijven knokken was het geloof in mezelf, de wil om te slagen, mijn historie bij dit bedrijf. Ik overwon altijd alles en ook deze obstakels zou ik overwinnen door mijn doorgaans optimistische aard.
In april stortte ik ondanks dat toch in. Hyperventilatie, extreem vermoeid, depressieve buien, hardkloppingen…het hele riedeltje.
4 Weken thuis en toen weer aan de slag voor een paar uur. Ik heb geen goede begeleiding gehad. Mijn leidinggevende kwam kort na mij thuis te zitten, overspannen, geen casemanager, geen duidelijkheid over mijn functie voelde als een totale onverschiligheid vanuit het bedrijf. Tijdens mijn reintegratie toonde de vervangende leiding nul interesse in mij maar de contactpersoon bij pz wist me wel te vertellen dat ze mij ‘ongrijpbaar’ vonden. Ik werkte deels thuis volgens afspraak met de bedrijfsarts, maar zij waren daarvan niet op de hoogte en deden geen moeite mij en de situatie te leren kennen.
Ik ben me toch in blijven zetten, heb een functieprofiel voor mezelf opgezet, zocht contact met collegae en werkte door aan mijn projecten. De enige motivatie die restte was mijn persoonlijke ontwikkeling. What doesn’t kill you, makes you stronger, dacht ik.
Ik ben alweer een geruime tijd fulltime aan t werk. De situatie blijft onveranderd. Geen duidelijkheid betreft mijn functie en totale onverschilligheid vanuit het team.
Ik durf het nu te zeggen, ik ben gebroken en voel me eenzaam, machteloos, nutteloos en ziek. En ik ben helaas niet de enige.
Ik moet hier weg. Net zoals al velen voor mij deze organisatie verlaten hebben, overspannen, gedwongen of vrijwillig, door gelijksoortige omstandigheden en een onprofessionele begeleiding tijdens het complexe transformatieproces waarin deze organisatie zich bevindt.
Ik ben opnieuw een totale instorting nabij, moet huilen bij de gedachte aan mijn werk en heb mentaal en fysiek ook niets meer te geven. Maandag zal de wekker weer afgaan en zal ik me weer proberen op te peppen voor de dag. Opnieuw zal ik huilen op de fiets.
Ik zou me opnieuw ziek moeten melden. Uitrusten. Positieve energie opdoen. En op zoek gaan naar een nieuwe baan.
Kan ik mezelf opnieuw ziekmelden?
Kan ik in deze periode solliciteren naar ‘nieuw geluk’ zoals ik het noem?
Zijn er andere manieren om op een goede manier uit deze gekmakende en slopende impasse te raken voor ik helemaal niets meer kan? Een randje waarop ik gevaarlijk balanceer momenteel.
Dank voor reacties, tips en trucs!!
Hoi Barbara,
Super dat jij hier je verhaal hebt gedeeld. En ik wil graag zelf reageren om jou tips te geven, die ook voor veel anderen kan helpen. Als je inderdaad zo op ziet tegen het naar je werk gaan aanstaande maandag, dat zou ik zeker overwegen jezelf ziek te melden. En ja, dat is zeker toegestaan. Ik vermoed dat dan snel een afspraak met de bedrijfsarts wordt aangevraagd door je werkgever. Bereid dat gesprek goed voor, schrijf op wat je allemaal wilt vertellen (puntsgewijs) zodat je niets gaat vergeten. Wees eerlijk naar jezelf en tegen de bedrijfsarts door alles te vertellen Hoe je je nu voelt, ook dat je normaal een doorzetter bent en positief bent ingesteld, maar dat je nu regelmatig huilend op de fiets naar je werkt gaat. De bedrijfsarts zal vermoedelijk je een periode geven om rust te nemen en zo creëer je ruimte voor jezelf om na te denken over jouw situatie.
Solliciteren in deze fase zou ik afraden. Want je energie is nu beperkt en om te solliciteren heb je ook energie nodig. Plus als je wordt aangenomen ben je dan ook niet topfit, dus zou je dat op doorzettingsvermogen doen. En dat lijkt mij niet een goede start in een nieuwe baan.
Ik ben niet alleen beheerder van dit forum. Ook ben ik actief als coach en casemanager, gespecialiseerd in stress- en burn out. Stuur een bericht naar mail@arjenluijendijk.nl als je naast deze tips meer hulp kunt gebruiken.
Hartelijke groet, Arjen
Hi Arjen,
Ook via dit forum wil ik je bedanken voor het advies dat ik als zeer waardevol heb ervaren. Ik voel me hierdoor gesterkt in dit emotioneel en lichamelijk slopende proces.
Hartelijke groet
Barbara
Hi Daniel, ik zit precies met hetzelfde probleem en lees graag mee hoe anderen hiermee omgaan. Vorige week mezelf weer tegengekomen door toch te lang door te gaan omdat ik me even ”beter” voelde die dag en de dagen erna mag ik ervoor boeten.. Volgens mijn psycholoog is het belangrijk om naar je lijf te luisteren en niet pas te stoppen wanneer de klachten al aanwezig zijn. Dat probeer ik nu ook veel meer te doen, zodra ik iets van hoofdpijn of duizeligheid voel opkomen ga ik wandelen of mediteren of iets anders dat me ontspant en laat ik al de rest vallen. Dat zou ook mijn advies naar jou zijn, zodra je iets voelt opkomen stoppen en je lichaam laten opbouwen, forceren helpt niet. Ik heb ook moeite met rustig aan doen aangezien ik hiervoor aan een heel snel tempo leefde en dacht dat ik alles aankon 🙂 hoop dat dit helpt en dat nog meer mensen handige tips hebben! Groetjes
Hallo Allemaal,
Dit is totaal nieuw voor me maar op advies van een aantal mensen ben ik eens gaan kijken naar een site waarop ik kan praten met lotgenoten die ook een burn-out hebben, of hebben gehad. Ik heb veel mensen om me heen maar voel gewoon de behoefte om zo af en toe te praten met iemand die weet wat ik doormaak en voel. Er zijn zooveel mensen die er nix van snappen.
Na flink wat jaren zowel prive als op het werk knallen, alle signalen negeren en in de overlevingsstand, ben in Februari 2017 letterlijk neergevallen. Kon weken niets meer, had verschrikkelijke paniekaanvallen, was erg ziek, had verschrikkelijke hartklachten, mijn energie was compleet op en voelde veel angst. Ik kon geen prikkels meer verdragen, wist niet eens meer hoe ik een bak thee moest zetten en bij het geluid van een auto die voor de deur langsreed schoot ik van schrik een meter de lucht in. Het koste zo ongelofelijk veel moeite.
Heb meerdere keren gedacht dat ik dood zou gaan door alles wat ik in mijn lichaam voelde…
Na bezoekjes bij de huisartsenpost en eigen huisarts, kwam de diagnose….je hebt een burnout.
Inmiddels kan ik weer rondlopen maar de verschrikkelijke lichamelijke klachten blijven, vooral de hartkloppingen en nare overslagen.
Mijn wereld is ff compleet ingestort. Ik kreeg via mijn werk een psycholoog toegewezen waar ik nu alweer 6 maanden therapie krijg. De eerste maanden heb ik gewerkt aan de paniekaanvallen…hoe ik mijn angst en paniek onder controle kon krijgen..en de vele emoties die ik voelde. Ik was iemand die ervan af wou zijn, dus heb werkelijk alles wat ik maar kon vinden, alle adviezen, oefeningen en manieren opgepakt om maar beter te worden. Met ups en zware downs.
Ook op het werk, die gelukkig ontzettend begripvol zijn veel opgepakt en al vrij snel een opbouwtraject op papier gezet.
Helaas verandere deze meerdere keren omdat ik een terugval kreeg of omdat het teveel was. Mijn weerstand is laag en buiten het emotionele treffen ook alle lichamelijke virussen mij.
Ik vind het zown moeilijk proces om de balans weer te vinden, mijn grenzen opnieuw te ontdekken en deze aan te geven.
Maargoed, inmiddels ben ik al 8 maanden aan het vechten om er weer boven op te komen en heb ik sinds een aantal weken een verschrikkelijke terugval. Ik heb het gevoel dat nu pas echt de grond onder mn voeten wegzakt. Alles wat ik leuk vond en belangerijk zijn niet meer. Het voelt als een leeg gat en weet ff niet meer hoe hieruit te komen.
Het ergste vind ik om te accepteren dat ik van een vrolijke stoere sterkte vrouw die alles wel ff deed en nooit zeurde, veranderd ben ik een zwak klein meisje waarbij de kleinste dingen zoveel energie kosten en ik bij alles zo erg moet nadenken. Ook heeft dit zn weerslag op mijn relatie. Mijn partner heeft ineens een andere vriendin omdat ik.zo veranderd ben en lijkt dit alles ook niet te snappen ik heb niet de energie of de ruimte hem hierin te erkennen of te helpen en al helemaal niet om het uit te leggen….het valt niet uit te leggen. Ben ook erg bang dat dit tussen ons in komt te staan.
Zijn hier mensen die dit herkennen en heeft iemand tips of ervaringen die hielpen dit een plek te geven.
Ik weet dat het uiteindelijk overgaat, maar ik ben het vertrouwen ff kwijt.
Groetjes Linda
Hoi Linda,
Ik herken je verhaal helemaal. Ik ben zelf al ruim 10 maanden al het sukkelen en ervaar niet veel (of in mijn ogen onvoldoende) vooruitgang (ondanks dat deze er wel is als ik het achterliggende traject even kritisch bekijk). Wat begon met de diagnose ziekte van Lyme werd later omgezet tot zware burn-out. Het leek de goede kant op te gaan maar…
Ook een terugval gehad de laatste weken en vannacht stijf van de spanning en hartkloppingen in bed gelegen. Ik ben vannacht pas enigszins rustig geworden doordat ik deze blog ben gaan lezen (# Arjen : dank voor dit initiatief).
Ik was weer ontzettend aan het piekeren over de lichamelijke klachten…’ misschien heb ik toch een hartafwijking of zal alles ineens ‘stilvallen’ door mijn lage bloeddruk en hartslag (in rust ca. 60 slagen per minuut of zelfs lager)…’
Maar als ik dan deze verhalen las besefte ik weer dat dit er allemaal bijhoort. Uiteraard verdwijnen hierdoor de klachten niet maar het gaf mij wel enige rust zodat ik de slaap even kon hervatten.
Wat mij helpt is om zaken op te schrijven, en zo proberen te begrijpen waarom ik zo angstig en gespannen ben. Van kleine tot grote dingen. Ik probeer vervolgens die zaken te relativeren en er kleine behapbare brokjes van te maken en vervolgens een aantal van deze zaken bij de horens te pakken, al dan niet met hulp. Het lucht op, het hoofd wordt dan (even) leger/ lichter van.
En verder probeer ik activiteiten uit waar ik vroeger vrolijk van werd; met vallen en opstaan. Soms werkt het goed (puzzelen) maar soms werkt het ook tegen me zoals hardlopen en uitgebreide wandelingen maken in het bos. Dat laatste werkt gewoon niet omdat het lijf daar nog niet aan toe is.
Ik ben er ondertussen wel achter dat als je (nog) niet in staat bent om ’s nachts voldoende te recupereren (ik slaap gemiddeld 6-7 uur per nacht maar dan wel onderbroken en heel onrustig. Ik slaap gespannen in een wordt gespannen wakker), fysieke inspanningen niet altijd bevorderlijk zijn. Voor mij dan; doseren blijft moeilijk…en hier zit dus voor mij echt wel de winst te halen want zodra ik me een beetje beter voel wil ik er weer vol voor gaan met als resultaat een zware terugval.
De tip die ik gekregen heb is om een tijdspanne met mezelf af te spreken als ik iets wil ondernemen. BV gaan wandelen; ik zeg tegen mezelf ; we gaan 15 minuten wandelen. En hier houd ik me aan want dat is wat het lijf verwacht dat je gaat doen. Ga je daar overheen reageert je lijf weer want je houdt je zogenaamd niet aan de afspraken…Ben dit nu aan het uitproberen.
Wat mij ook deels geholpen heeft is aanpassing van mijn voeding, geen suikers meer, geen pittig eten en geen zwarte chocolade meer (koffie en alcohol dronk ik niet, dat hoefde ik niet te laten). Geeft rust in mijn maag.
Net zoals jij vond ik acceptatie erg moeilijk. Maar uiteindelijk komt dat wel, ook met vallen en opstaan, dat dan weer wel
Hoe dan ook , ik weet zeker dat dit overgaat, ook bij jou (en de anderen). Hou de moed erin.
Groetjes,
Anne
Goedemorgen allemaal,
Sinds een aantal weken heb ik last van mijn ademhaling. Ik kom heel vaak niet op adem, terwijl ik gewoon stil zit. Daarbij krijg ik het ook benauwd. Ik ben zelf astma patient en dacht dat het daardoor kwam, maar dat lijkt niet zo te zijn. Volg nu ook ademhalingstherapie om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Sinds een aantal weken wordt ik ook elke dag wakker met pijn/ zware benen. Ze voelen zwaar aan en heb dit gevoel ook regelmatig in mijn armen. Deze week heb ik in de avond ook een aantal keer gehuild. Zijn er mensen die dit herkennen? Mijn ouders denken dat ik overwerkt/ een burn out heb. Naar mijn idee heb ik het in mijn hoofd allemaal wel redelijk op orde, alleen mijn lichaam laat me in de steek. Vooral in de avonden voelt mijn lichaam heel onprettig en ben ik bang niet goed te worden. Ben heel benieuwd naar jullie reacties.
Liefs
Hallo jwa,
Jouw verhaal herken ik. Naar mijn idee ben je je lichaam aan het overbelasten. Je geest wil wel maar je lichaam kan niet meer. Ga eens naar je huisarts en leg dit voor. Ben nu in 5 jaar tijd voor de 3e keer burn-out. De eerste 2 keren is dit echter niet herkend. Nu dus wel en zit al vanaf maart thuis met allemaal vage klachten die niet over willen gaan.
Succes.
Jv
Hallo Jv,
Ben inderdaad naar de huisarts geweest. Hij gaf aan dat het wel een teken was dat ik het wat rustiger aan moest doen, maar gaf het geen naam. Heb me vorige week een week ziekgemeld en dacht dat het wel weer ging.. vandaag zou ik een paar uurtjes werken, maar heb maar 1 uurtje vol kunnen houden. De klachten kwamen gelijk weer opzetten. Erg vervelend.
Wat vervelend dat jij al voor de 3e keer thuis zit. Voel je je al wel wat beter
Groetjes
Dag iedereen,
Sorry voor de fouten maar ik ben franstalig.
Ik ben tijdens mijn vakanties in mei volledig gecrashed.
Als zelfstandig ben ik na twee weken weer gaan werken en volgehouden tot over drie weken.
Ik voel mij dankzij deze forum minder alleen maar toch voelt mijn burn out als hel.
Al 6 kg vermargerd, heel onrustig en emotioneel leeg. Contact met vrienden of familie is zeer moeilijk en ik voel meer afstand met mijn partner.
Die 5 maanden door mijn toestand zijn zwaar geweest voor ons. Geen activiteiten meer door mijn extreme vermoeidheid en op vlak van intimiteit door de zelfde oorzaak is ook moeilijk geworden. We praten er veel over maar ik kan voor het moment niet alles oplossen ik moet aan mij denken maar ik heb schrik om ons te verliezen.
Burn out is een zware beproeving voor een koppel, dit aspect wordt vaak vergeten.
Binnen twee maanden start ik weer met werken maar half tijd maar ik heb schrik.
Ik voel me echt op alle vlakken verloren.
Ik weet dat het nog vroeg is en dat ik geduldig moet zijn maar mijn burn out geeft mij het gevoel van alles kwijt te raken.
Sterke allemaal!!
Hee allemaal,
ook ik wil graag mijn verhaal hier kwijt; misschien geeft het een opluchting of herkennen mensen zich hierin. Ik ben een student rechten aan de universiteit. Superleuk, en het bevalt me erg goed. Nu zit ik in het laatste jaar van de bachelor en ben pas 20 jaar. Afgelopen jaar is het me allemaal echter te veel geworden: ik sliep slecht, ik was heel snel duizelig, van een rij in de supermarkt werd ik al duizelig, stilzitten kon ik niet meer, ik moest vaak huilen om niks etc. In een piekerende nacht viel alles voor mij op zijn plaats: dit was meer dan gewone stress en zo kon het niet langer.
Ik ben toen (in overleg met mijn ouders) naar de universiteit gestapt en heb mijn omstandigheden voorgelegd. Het was een heel gedoe om alles rond te krijgen; maar ik heb nu de mogelijkheid om de helft van mijn vakken te volgen in plaats van alles. Nu ik zo een maandje bezig ben, merk ik al direct verschil. Ik kan gelukkig weer stilzitten en ben minder snel duizelig. Dit voelt voor mij al voor een hele overwinning. Moe ben ik nog wel veel, waardoor er voor mij geen echt studentenleven meer in zit. Maar gezondheid gaat voor 😉
Ik ben erg benieuwd naar hoe het verder gaat komend jaar. Ik kijk per dag hoe ik me voel, en beslis dan wat ik wel en niet allemaal ga doen die dag. Ik ben aangesloten bij de sportvereniging voor toch dat duwtje in de rug te hebben om iedere week een uurtje te sporten. En als het me allemaal teveel wordt ga ik een rondje hardlopen. Ook dat lucht op (hoe moe je ook vantevoren bent).
Ik merk zelf dat ik het heel moeilijk vind af en toe om me erbij neer te leggen en bijv. te zien dat ik een achterstand oploop in vergelijking met mijn studiegenoten. Of dat ik niet altijd even goed word begrepen door mijn omgeving: rechten is een studie waaronder burn outs vaker voorkomen, maar mijn lieftallige huisgenoten zien bijvoorbeeld alleen maar dat ik weinig les heb en veel kan uitslapen. Dit soort dingen doen mij nog pijn af en toe. Maar verder proberen we er maar het beste van te maken. Meer kunnen we niet doen.
Succes allemaal! Op een dag bereiken we allemaal het einde van de tunnel 😉
En met die instelling (probeer) ik iedere dag te beginnen, hoe moeilijk het ook is :’)
Hoi Kelly, super dat jij jouw verhaal hebt gedeeld! Her is zo herkenbaar dat je je zo schuldig voelt tegenover jouw huisgenoten. Maar vergeet niet dat JIJ centraal staat in jouw leven. Het gaat om jouw gezondheid!
Goed om te lezen dat ik niet de enige ben, ook veel goede tips gevonden. Bedankt!
Dat doet mij goed Jan, dank je wel voor je reactie. Dat stimuleert mij weer om door te gaan met dit forum :).
Hallo allen,
wat fijn om op deze site te zijn gekomen! Mijn naam is Mirjam, 41 jaar en sinds 7 weken thuis van mijn werk. Mijn klachten zijn begonnen met hoofdpijn en een afwezig gevoel, wat ik hier bij anderen ook terug heb gelezen. Ik las ergens dat iemand schreef het gevoel te hebben vanachter mat glas te leven. Hier kan ik me zeker in vinden.
Het kost me veel moeite om te accepteren dat ik overspannen ben. Vooral de eerste weken was ik erg bezig te bedenken wanneer ik weer zou kunnen werken. Dat heb ik inmiddels wel los kunnen laten, maar ik worstel erg met mijn lichamelijke klachten. Ze maken me namelijk enorm onzeker en angstig. Ik heb vooral erg veel last van hoofdpijn. In mijn voorhoofd, achter mijn ogen. Zo goed als de hele dag. Het maakt me wiebelig, wazig en ik ben bang dat het iets heel ergs is of dat ik ergens flauw zal vallen. Ik heb zelfs bij de huisarts om een verwijzing naar de neuroloog gevraagd. Pijnstilling helpt vrijwel niet.
Wie herkent de erge hoofdpijnklachten en wat doen jullie daartegen??
Lieve groet,
Mirjam
Hoi Mirjam,
Ik herken je hoofdpijnklachten maar al te goed! Ik zit sinds mei al met die vervelende Burn-out. Bij mij heeft de hoofdpijn vooral te maken met het niet kunnen ontspannen. Van spanning krijg ik vrijwel altijd hoofdpijn. Ik ben onder behandeling van een haptotherapreute en moet zeggen dat mij dat al best aardig geholpen heeft. Leren ontspannen. Mindfulness oefeningen zoals de bodyscan kunnen misschien ook een bijdrage leveren aan het leren ontspannen. (Ik ben helemaal geen type voor dit soort dingen eigenlijk maar ben tot de conclusie gekomen dat het me wel helpt momenteel) je klachten klinken precies zoals de mijne.
Vervelend dat je er ook angstig van wordt ik zou je zeker niet van laten weerhouden uitsluitsel te vragen bij een huisarts of specialist. Niet omdat ik denk dat er iets is maar vooral omdat je die bevestiging nodig hebt nu!
Ik vind het vreselijk om thuis te moeten zitten het duurt me veel te lang! Maar door de therapie ben ik dingen wel anders gaan bekijken. Ik heb slecht voor mezelf gezorgd en dat moet nu gaan veranderen.. ik vind het super moeilijk maar langzaam aan (baby-steps) gaat het wat beter (Niet dat ik geen vreselijk slechte dagen tussendoor heb… en die vermoeidheid..watten in Mn hoofd en vergeetachtigheid….Pff!)
Ik voel me gelukkig volledig gesteund door mijn werkgever en kies er echt voor eerst beter te worden nu en dan de rest. Het vraagt wel veel geduld en dat maakt het lastig!
Heel veel succes allemaal!!
Lieve mensen,
Wat ontzettend ontroerend, maar ook zo fijn om zoveel herkenbare signalen en verhalen te mogen lezen. Binnenkort wil ik m’n eigen burn-out verhaal posten op dit forum; voor nu wil ik eerst een symptoom voorleggen, waar ik nu al 8 maanden mee rondloop en die ik voor zover ik heb kunnen teruglezen, nog niet eerder voorbij heb zien komen. In december vorig jaar viel ik voor de tweede keer in drie jaar tijd in een burn-out. Ik had nooit kunnen vermoeden dat me dit nog eens zou kunnen overkomen! Echter, de symptomen van deze burn-out zijn zoveel heftiger, venijniger als die ik tijdens m’n eerste burn-out heb ervaren. Naast alle symptomen die ik tot op heden op dit forum voorbij heb zien komen, kamp ik met het volgende: ik verkeer bijna permanent in een soort van waas; een sluimerstand, een gevoel er fysiek wel te zijn, maar mentaal niet; aan de buitenkant merk je niets aan mij, maar het voelt alsof ik er niet ben; niet geaard; een zombie; anders kan ik het niet omschrijven. Wellicht dat het op een aantal van jullie ‘zweverig’ overkomt, maar ik word er echt helemaal gek van; deels waarschijnlijk omdat ik me er erg druk over maak en bijna 24/7 hiermee bezig ben. Het maakt me erg onzeker, verdrietig en wanhopig, zeker ook omdat ik tot op heden bij niemand herkenning vindt of een manier hoe hiermee om te gaan. Graag hoor ik of er wellicht iemand zich herkent in deze klachten.
Lieve groeten, Miranda
Die herken ik zeker. Als ik naar buiten ga en deel moet nemen aan drukte of verkeer is het net of ik een dosis valium of last azepam toegediend krijg. De situatie wordt door mijn lichaam ingeschat als dusdanig bedreigend dat het stoffen aanmaakt die als een soort angstremmers werken. Ik ben het 1 dat doet en het ander dat tegelijkertijd toekijkt. Voelt heel unheimisch, maar heeft wel een goede functie zo,ang je weet wat het is, dat het je beschermt, dat je er niet bang voor moet zijn en moet zorgen dat je extra voorzichtig en alert bent. Vechten ertegen maakt het erger, dan worden er nog meer angstremmers aangemaakt en zit je met een hele verbanddoos aan wattigheid in je hoofd.
Dit antwoord komt twee jaar te laat, maar lees eens over derealisatie en depersonalisatie!
Dit herken ik ook , een zeer angstig gevoel.Bleef ook maar steeds in de spiegel kijken of ik het wel ben . Was ook niet fijn om te zien dat angstige gestreste hoofd.
Hallo allemaal,
Ik weet niet zeker of ik een burn out heb maar ik weet wel dat ik me niet goed voel. Al heel lang niet.
Ik ben heel gelukkig hertrouwd en heb 2 prachtige dochters, 16 en 14?jaar oud.
Mijn vader is 15 sept 2016 overleden.
Hij is 3 jaar ziek geweest waarvan hij de laatste 2 jaar intensieve zorg nodig had.
Mijn broer liep niet hard om het zo maar te noemen, mijn moeder durfde toen geen auto te rijden en heeft zo lang ik me kan herinneren bij een psychiater gelopen.
In het begin toen mijn vader ziek werd en thuis was ging ik een paar keer per week naar mijn ouders toe. Als hij in het ziekenhuis lag bijna elke dag. Hij wilde geen andere mensen zien en mijn broer kwam misschien 1x per week of per 2 weken.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem daar maar te laten liggen zo de hele dag zonder bijna iemand te zien.
Ook voor mijn moeder was het heel zwaar dus uiteraard ook voor haar en natuurlijk voor mezelf.
Vaak Mn moeder ophalen of naar huis brengen anders moest ze met de bus.
De vele keren dat hij met de ambulance opgehaald werd en na uren op de seh weer opgenomen werd. Ik ging altijd mee.
Ik heb het altijd graag gedaan!!
De slecht nieuws gesprekken, de vervelende onderzoeken, alle keren dat hij zo hard gevallen is door zwakte en zo kan ik wel doorgaan.
Zijn laatste dagen thuis ben ik blijven slapen omdat mijn moeder het ook niet meer trok.
Hij heeft tot zijn grote verdriet, want hoewel hij door dementie dingen door elkaar haalde had hij dit wel door, heeft hij nog 1 week op de palliatieve afd in een verpleeghuis gelegen.
De dag dat hij overleden is zijn we met het hele gezin, kinderen schoonkinderen en kleinkinderen naar Zandvoort geweest met de wensenambulance. Hij had een paar dagen daarvoor gezegd dat hij daar graag heen wilde.
Hij was zo zwak, eigenlijk kon het niet meer.
Smiddags thuis wilde de arts, zoals met ons besproken, beginnen met morfine en sedatie.
Iedereen heeft nog afscheid kunnen nemen hoewel hij er niet echt bij was. Mijn moeder en ik zijn bij hem gebleven.
Toen mijn broer en ik bij hem zaten voelde hij aan de infuzen bij zijn sleutelbeenderen en “klapte” voor zover dat ging in zn handen.
Mijn broer is naar huis gegaan, hij wilde er niet bij zijn als hij overleed. Toen het bijna zover was toch nog gebeld maar ik moest hem bellen als hij overleden was.
Ik was net terug bij Mn vader, pakte zijn hand en toen overleed hij.
Gelukkig dat hij uit zijn lijden was maar ook een soort paniek overviel mijn moeder en mij.
Een volgende moeilijke verdrietige volgde.
Nadat hij gecremeerd was heb ik vooral veel voor mijn moeder gezorgd.
Zij kon het niet aan, slikte veel medicijnen. Ik was vaak bij haar, paar keer per dag huilend aan de telefoon dat ze niet meer wilde leven. Ook niet voor ons. Wij hadden toch ons eigen gezin en ons leven ging door.
Ze begreep wel dat wij hem ook missen maar het was onze vader en haar man, dat is toch anders.
Ze was vaak onredelijk en boos, ik had makkelijk praten ed.
Ik ben met haar mee geweest naar ggz, snachts een keer naar haar toe gereden.
Er is zoveel gebeurd.
Ondertussen probeerde ik er voor mijn gezin te zijn. Ik werk 3 dagen als tandartsassistente, dus ook Mn hoofd er goed bij houden.
Met mijn moeder gaat het nu gelukkig een stuk beter. Ze mist mijn vader natuurlijk erg. Ze is verhuisd. Dat heeft haar goed gedaan. Minder nare beelden enzo.
Maar nu lukt t mij niet meer…
Ik ben zó moe, huil om niks, kan me niet concentreren, vergeet alles, ook op Mn werk en dat kan niet, hoofdpijn, misselijk, snel geïrriteerd, zere spieren, ondanks de moeheid niet goed kunnen slapen.
Liever niet veel contact met anderen, piekeren, Hartkloppingen, lusteloos
Noem maar op.
We zijn nu een paar dagen weg en ineens dringt t tot me door. Dit gaat niet zo goed zo.
Ik kan met mijn man goed praten, hij begrijpt me, zijn moeder overleed na een lang ziekbed torn hij 16 was. Hij vindt dat ik meer aan mezelf moet denken en wil dat ik naar de huisarts ga.
Sorry voor dit veel te lange verhaal.
Als dit niet de bedoeling is mag het uiteraard verwijderd worden.
Het is voor het eerst dat ik dit opschrijf.
Groetjes, Jessica
Wat een verhaal.. Lieve Jessica! Je hebt je echt best gedaan. Ik wens je veel sterkte. Ik denk zelf dat je nog in een rouw process bent. Maar je komt heel krachtig over in jouw verhaal. En heel veel gedaan voor jouw familie. Ik wens je veel zonnige dagen in je leven.
Beste Daniël,
Wat een herkenbaar verhaal heb je beschreven. Zelf reageer ik nooit op verhalen maar bij jou verhaal was het of ik mezelf hoor. Zelf heb ik twee jonge kinderen, en ben ook sinds december Burn out. Tenminste de diagnose van de huisarts was burn out en van de psychiater depressie. Een depressie die ontstaan is uit veel werken. Maar goed, al met al doet de naam er niet toe maar het herstel. Ik heb gedurende de periode last gehad van paniekaanvallen, down gevoel, prikkelbaar en angst. En dat elkaar afwisselend, zo niet fijn! Probeer nu heel erg te letten op een rustige manier van leven, wat met kinderen een hele uitdaging is. Ik wil net als jou heel graag herstellen, liever gisteren dan vandaag. Mijn behandelaren zeggen dan ook dat ik gefrustreerd over kom. JA tuurlijk…. ik wil er vanaf. Ik probeer positief te blijven maar soms is dat lastig… ik wens je heel veel sterkte!
Hier is je verhaal ook erg herkenbaar. Qua weer de oude worden zou ik je het volgende mee willen geven.
Die oude ik deed teveel en negeerde signalen, die oude ik kon de stress dus eigenlijk ook niet aan, maar had het niet door. De nieuwe ik zal dus inderdaad niet hetzelfde zijn, maar beter in staat om naar zijn lichaam te luisteren. Wat dat betreft wordt je dus niet meer de oude, maar dat wil je waarschijnlijk ook niet meer.
Hallo, mijn naam is Patricia ik zou graag weten of jullie hetzelfde herkennen?
Ik heb sedert een tiental weken last van maagpijn waarvoor ik van de dokter pillen kreeg en het niet beter werd . Na 10 dagen pillen werd ik telkens heel misselijk af en toe braken en geen honger meer ondertussen al 5 kilo afgevallen,
Dokter zij dat misselijkheid waarschijnlijk door medicatie kwam en ik beter zou stoppen. Het beterde niet en ik vertrok op reis met de mededeling dat het wel eens stress aan mijn maag zou kunnen zijn. Ben moeten terug komen van reis ( vorige week) daar ik aanvallen van draaiduizeligheid kreeg en ook telkens heel misselijk werd. Ik ben dan opgenomen in ziekenhuis voor allerhande onderzoeken onder ander naar meniere,BPPD,
Ontsteking op evenwichtszenuw alles was oke. Nu ben ik drie dagen thuis en ben ik nog steeds even misselijk deze komt in aanvallen voor. Ik voel me heel loom kan zelfs maar heel traag meer stappen.
woensdag start ik met revalidatie voor men evenwicht te herstellen, heb zopas ook een nieuwe afspraak gemaakt bij de neuroloog omdat ik denk een burn-out te hebben.
Maar had graag van jullie lotgenoten vernomen of deze symptomen bij jullie ook voor kamen?
Alvast bedankt voor jullie reactie
Groetjes Patricia
Hoi , ik ben bas.
Ik heb nu 7 maanden een Burn out. Aan het begin daarvan heb ik ook veel maagpijn gehad …zo erg dat ook bijna flauwviel. Dit is een paar x teruggekomen en het ambulance personeel heeft zelfs mijn hart aan de monitor gelegd.
Ook veel pijn midden in mijn hersens (stress centrum zeg maar).
Paniek aanvallen waren er aan het begin ook.
Het moeilijkste vind ik de angst..
Heel leeg gevoel en niet weten waar je het moet zoeken.
Wat is het nut van je bestaan en wat moet ik doen met mijn tijd.
Ik weet ook niet wat ik leuk vind… Best depri.
Het elke dag fietsen helpt.
HOi Bas,
geef het de tijd. Eerst moet je een erkenningsfase door dat het nu eenmaal een feit is dat je een burn-out hebt. Je lichaam en geest geeft aan dat je volledige rust moet hervinden. Eerst moet je de rust weer vinden voordat je stap voor stap weer keuzes kan maken. Het is heel normaal dat je depri voelt. Somberheid hoort erbij. Dat je fiets is goed want dan maak je endorfine aan wat zorgt voor een blij stofje in je hoofd. Het feit dat je fiets en helpt is al 1 stap. Uit een burn out komen is vallen, opstaan en doorgaan. Soms val je een grote stap terug soms moet je weer een stapje voorruit om je weer zelfverzekerd te voelen en te voelen dat het leven niet doelloos is. Sterkte
Goedemorgen, mijn naam is Henk en zit sinds 3 weken thuis met een burn Out.
Paniekaanvallen, duizeligheid. Maar het ergste is het oorsuizen. Hierdoor slaap ik slecht. Het is er de hele dag en het varieert van geluid (piep, suis). Herkent iemand deze klachten en heeft iemand ervaring dat het overgaat na deze periode?
Dag Henk. Vervelend! Het oorsuizen/ piepen kan overgaan, het kan ook blijvend zijn. Bij mij is het blijvend. Het is wennen. Probeer het te accepteren. Soms mag het er zijn en soms negeer je het. Nu ik er aan gewend ben staat het me niet meer in de weg om te slapen. Pak goed je rust. Ook voor dat je gaat slapen.
Succes!
Hoi Henk,Ik herken je klachten.
Bij mij begon het oorsuizen en een irritante piep in februari. Het is nog steeds niet over. Heel vervelend dat gepiep. Ik probeer er niet op te letten.Ik hoop dat het ooit nog wegtrekt.
Hoi Henk, 3 weken is nog vers. Je bent letterlijk knock out geslagen. Het oorsuizen zal vanzelf minder worden.
Is zeker herkenbaar. Het zou wellicht een evenwichtsorgaan ontsteking kunnen zijn daar heb ik voor mijn burn out last van gehad. Ook oorsuizingen, duizelingen enz. Ik ben een meisje van 26 jaar oud en woon sinds twee jaar samen. Toen we net ons huis gekocht hebben zat ik net in mijn burn out. Maar voor mijn burn out heb ik al een jaar een evenwichtsorgaan ontsteking gehad en vele klachten jaren daarvoor. Wat begon met keelpijn en verkoudheid, hoofdpijn, buikpijn eigenlijk alles. Ik voel me dus eigenlijk al jaren niet goed maar de afgelopen twee jaar waren ontzettend moeilijk. Ik ben nog steeds niet beter en heb veel terugvallen gehad. Ik was ooit een vrolijk sprankelend meisje die van iedereen hield en altijd voor andere klaar stond. Altijd mezelf wegcijferen om andere tevreden te houden. Maar eigenlijk ben ik erachter gekomen dat dit helemaal niet het leuke sprookjes wereld is maar dat de wereld keihard kan zijn. Gelukkig zijn er nog mensen ( familie ) waarvan ik onvoorwaardelijke liefde voel. Dat geeft me gelukkig rust. Ik was zo sterk ik kon de hele wereld aan. Ik kon iedereen helpen en heb mijn studie succesvol afgerond. Ik was helemaal klaar om mijn carrière op te bouwen. Iets waar ik hard voor gewerkt had en zoveel zin in had en heb.. helaas komt er weinig energie uit.. ik kan weinig tot niets en raak van alles van slag. Ik wil mijn man en familie niet altijd lastig vallen met mijn drama want ik wil niet dat zij zich steeds zorgen moeten maken om mij. Ik wou dat weer de oude ik was die altijd het positieve uit alles haalt.. al hoewel ik nu wel een krachtiger persoon ben in de zin meer nee zeggen tegen andere en minder aantrekken wat andere van je vinden. Ik hoop dat er nog mensen zijn die hetzelfde meemaken want soms voel ik me radeloos en onbegrijpbaar.
Ik wens iedereen ook veel sterkte toe en mogen jullie allemaal een gelukkig leven lijden.
Hoi Danielle,
Ik ben nathalie, 27 jaar. Ik las je verhaal en herken heel veel dingen die je benoemt, ook het alles goed willen doen voor anderen, en wat zullen anderen van mij denken, je cijfert jezelf weg kom je schijnbaar nu achter zo ik ook, ik vond het erg moeilijk om te accepteren dat ik in een burn-out/overspannenheid zit, voor een 3 jaar terug ben ik ook overspannen geweest, waaruit ik nu dus een terugval heb en toen niet naar mezelf geluisterd heb.
Ik las dat je dit bericht in juni hebt geplaatst hoe is het nu? Hoe ga jij ermee om, tips zijn welkom.
Praat je er ook veel over met de naasten? En is iedereen op de hoogte? Ik heb er zelf moeite mee om het al mijn (naasten) te vertellen een paar weten het, maar die staan dicht aan mijn zijde.
Ik hoor graag van je.
Wens je in iedergeval veel sterkte toe met het herstel.
Groetjes Nathalie
Beetje Late reactie op het bericht van Danielle (10 juni 2017): Ik herken veel in je verhaal. Ook ik heb een neuritis vestibularis (ontsteking van evenwichtsorgaan) gehad. Daarna ben ik op vakantie gegaan en toen dacht ik als herboren terug te komen. Zo voelde ik me ook, dus ik ben weer vol aan de slag gegaan op mijn werk. Dat viel nogal tegen, na 1 dag werken was ik compleet gesloopt. Ik heb mezelf toen op een rantsoen gezet van 4×6 uur per week werken. Maar het ging eigenlijk steeds slechter. Een coach die gespecialiseerd is dit soort problemen constateerde een burn-out en sinds vier weken zit ik thuis. Die neuritis was eerder de druppel die de emmer deed overlopen dan de oorzaak waarschijnlijk. Al een jaar liep ik op mijn tenen en pleegde ik eigenlijk roofbouw op mezelf. Dat overleef je best lang dankzij adrenaline, maar op een gegeven moment knapt het. Ik kan me nu bijna nergens meer op concentreren (dit bericht typen kost me ook best moeite), informatie wordt al snel een ‘brij’ in mijn hoofd. Een intensief gesprek hou ik hoogstens een halfuur vol, daarna hoor ik niet eens meer wat er gezegd word. De methode die ik nu volg is dat ik op zoek moet naar mijn basisrust, een staat zonder adrenaline, oppeppen, gejaagdheid. Van daaruit kan ik in hele kleine stapjes gaan opbouwen, maar daar ben ik nog lang niet. Het accepteren en me eraan overgeven is heel moeilijk. Ik voel me gesteund maar ook vaak onbegrepen en eenzaam. Mijn sociale leven is bijna nul noodgedwongen. Ik probeer me te richten op positieve gedachten: dat ik blij ben dat ik de kans krijg om hier uit te komen. Ik wandel veel, mediteer en probeer zo min mogelijk naar schermen te kijken (tv, telefoon, laptop, e-book), dat zijn allemaal prikkels die het herstel in de weg staan. Het is vaak saai, maar het helpt me niet om hier gefrustreerd over te zijn. Ik herken ook veel in de verhalen over de invloed van een burn-out op je relatie. Ik zie bij mijn vriendin eigenlijk alle signalen van roofbouw plegen (veel te veel hooi op haar vork, heel slecht slapen – soms zelfs helemaal niet –, veel stress). Als ik er iets over probeer te zeggen, zegt ze dat ik mijn eigen situatie niet op haar moet projecteren. Dat snap ik wel, maar ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan en ben bang dat we straks allebei met een burn-out thuis zitten. Laten we met zijn allen de moed erin houden. Er zijn heel veel mensen die met soortgelijke problemen kampen en ook heel veel mensen die er toch weer uitkomen. Maar er zijn geen shortcuts. Sterkte!
Heel herkenbaar. Mijn ervaring is dat het minder werd na een lange periode van 1,5 jaar herstellende van een burn out. Af en toe heb ik nog last van oorsuizingen, vooral als het druk ben in mijn hoofd of minder ontspannen ben tijdens het slapen. Weet niet of het helemaal ooit overgaat.
Hey Henk ,
Ik herken dat gepiep en suis heb het heel erg gehad, maar nu heb ik het soms nog een keer. Gelukkig weet ik dat het vanzelf weer weggaat
Sterkte
Allemaal heel herkenbaar. Ik deel mijn eigen burn-out verhaal op mijn blog onder de volgende links.
https://imagesoflife.nl/2017/05/23/burn-out-burned-up-burned-down/
https://imagesoflife.nl/2017/05/26/burn-out-burned-up-burned-down-2/
Groetjes van Monique
Hallo lotgenoten,
Mijn naam is Rachel, 37 jarige moeder van een zoon van 5. Ik loop net als velen van jullie al 10 jaar met spanningsklachten. Deze resulteerde na 8 jaar in burnout. Met deze klachten heb ik nog 3 jaar door gesukkeld met uiteindelijk de klap op de vuurpijl een verwaarloosde burnout met heftige slaapstoornis. Inmiddels zit ik 7 maanden in de ziektewet en volg intensieve therapie, 3x per week 20 weken lang. De slapeloosheid blijft altijd nog een probleem en dat maakt me zo moedeloos. Herstel gaat zo vreselijk langzaam. Is er iemand van jullie die hier ook mee te kampen heeft? Heb werkelijk alles al geprobeerd en gedaan.
Met vriendelijke groet, Rachel
Lieve mensen
Ook ik had allerlei klachten en een burn out! Ik ben ervan genezen en sta weer gelukkig in het leven!
Ik heb mijn persoonlijke verhaal in een boek opgeschreven, zodat ik ook een wegwijzer voor andere mensen kan zijn!
https://www.bravenewbooks.nl/site/index.php?r=userwebsite/index&id=mariavanvugt
Ik wens iedereen veel geluk, wijsheid en gezondheid toe!
Veel liefs Maria
Hi Rachel,
Ik ben Mireille en zit nu alweer 24 mnd in een voor mij 2e burn out..met slaapstoornis..dus weet enigszins hoe dat voelt…in 1woord vreselijk..gelukkig kan ik je wat bemoediging geven want na 10 mnd amper tot geen slaap bouwt het zich nu gelukkig 3mnd op(slaap)het mate is de terugslagen want fan
Lijkt de slaap helemaal opnieuw verdwenen om zich dan weet in 5tot 7dgn weer op te bouwen
Houd moed lieverd!!
Je bent een held dat je al zover bent gekomen…hopelijk heb jij hier wat asn
Groetjes Mireille
Hallo Rachel,
Ik zou kunnen zeggen dat ik ongeveer hetzelfde ben overkomen. Ook ik slaap nu na ruim 9 maanden ook niet als vanouds. Het ging goed mis met slapeloosheid depressie en moedeloos. Extreem naar dus ja. Wel een realisatie hoe het vooral niet moet… de mensen om mij heen weten nu wat ze wel en niet kunnen maken bij mij. Soms hard maar het is echt nodig jezelf toonbaar te maken en kwetsbaar op te stellen zodat je zelf het minste last zult hebben. Samen met de huisarts en natuurarts slik ik kalmerende aminozuren zoals die ook in koemelk zitten om de tekorten aan te vullen. Een uitgeput lichaam heeft goede voeding nodig en alle bouwstoffen voor neurotransmitters. Vermijd dus ook alle stressoren en denk aan jezelf. Je omgeving zal er van op kijken maar wel respecteren. Houd vol! Sterkte
Hallo iedereen
mijn man heeft al een tijdje een burn-out en is heel prikkelbaar, kan weinig verdragen en is elke dag boos. Hij staat echt op instorten en ik kan niets doen.
Ik draag dit nu al meer dan 9 maanden en ik kan niet meer. Ik wil graag met lotgenoten praten hierover indien mogelijk.
Groetjes
Hallo allemaal. Ik ben 24 jaar en 8 maanden burn out. Ik heb ook moeite met mn hoofd stil zetten en de weinig hoeveelheid energie ondanks genoeg slaap snachts. Overdag slaap niet. Blijf heel moe. Nog steeds. Is dat normaal of moet ik mijn dagen anders indelen. Begin enorm te twijfelen of ik iets verkeerd doe. Groetjes Judith
Goedemorgen, ik ben net 46 jaar, heb een lieve man en twee superleuke zoons (18 en 16). Ik werk 14 uur per week bij een klein bedrijf (2 directeuren en ik), doe vrijwilligerswerk, volg een thuisstudie en doe het huishouden. Al met al niet echt zorgwekkend. Ik sliep wel al een paar weken slecht. 4 weken geleden leek het alsof mijn hersenen ermee ophielden en bonkte mijn hart zowat mijn borstkas uit. Met veel moeite heb ik mij ziek gemeld. Moeite omdat ik het zo suf vond om me met deze vage klachten ziek te melden. Bij de huisarts kwam eruit dat ik roofbouw heb gepleegd op mijn lichaam. 2,5 jaar geleden ben ik aangereden met whiplash als gevolg. 2 jaar lang kon ik mijn nek nauwelijks bewegen. Dat wilde niet zeggen dat ik niet gewoon door kon gaan met mijn leven. Soms was het lastig, maar…. er zijn ergere dingen (één van mijn vaste uitspraken). Dat mijn geheugen slechter was en mijn concentratie sterk verminderd was, heb ik opzij geschoven. De bedrijfsarts concludeerde dat ik gespannen was en maakte een plan waardoor ik na drie weken het werk weer op kon gaan pakken. Eigenlijk had ik gehoopt dat hij de diagnose “burn-out” had gegeven zodat ik een reden had om rustig aan te doen. Achteraf denk ik dat hij de situatie niet goed heeft kunnen inschatten, omdat wij een groot deel van het gesprek hebben gehouden over mijn topsportende zoon (de arts kende hem wel, omdat hij dezelfde sport beoefent). Over dat onderwerp kan ik zeer enthousiast met droge ogen praten. Was het gesprek over mijzelf gegaan, dan had hij waarschijnlijk een ander oordeel geveld. Maar goed. De eerste dat dat ik weer twee uurtjes moest gaan werken, heb ik eerst een gesprek gehad waarbij ik eigenlijk voor het eerst gehuild heb. Na een uurtje kwam de mededeling dat er een dame kwam die mij kan vervangen als ik afwezig ben. Ik kon haar in het tweede uur dus even inwerken. Voor hoelang zij zou blijven en op welke momenten zij precies ingezet zou worden, was bij niemand bekend. Ik heb wel aangegeven dat ik het een rare, onduidelijke situatie vond. Tot nu toe heb ik gewoon mijn uren gewerkt (of ben ik eigenlijk aanwezig geweest, want ik weet niet goed meer wat ik precies gedaan heb naast het inwerken van mijn vervangster), alleen vandaag werd ik wakker, begon direct te huilen en ben eigenlijk niet meer opgehouden. Vandaag dus weer afgemeld bij het werk. Hoe komt het toch dat ik het voor mezelf niet kan toegeven dat het me allemaal te veel is? Ik denk dat als ik het stempel burn-out (of aansteller) zou krijgen, dat ik dan verder kan. Maar zolang ik bij artsen en psychologen mijn toneelstukje van “het valt allemaal wel mee” volhou, zal ik dat nooit krijgen. Hoe kan ik het masker dat ik de afgelopen jaren heb gedragen, laten vallen?
Dag Miranda,
een herkenbaar verhaal. En maar doorgaan en maskertje op van de stoere vrouw. Maar dat masker, heb ik na 6 jaar in de gaten, kan ik alleen zelf afzetten. Daarbij hoef ik niet van anderen te verwachten dat zij mij echt gaan begrijpen, behalve van mensen die hetzelfde ervaren (hebben). Als ik het goed inschat, ben jij ook een type, die een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft en erg perfectionistisch is. Dat zijn prima eigenschappen, maar ze kunnen tegen jezelf gaan werken, is mijn ervaring. Ik heb lange tijd geprobeerd erkenning van anderen te krijgen, zodat ik mezelf ook mocht erkennen dat het niet langer ging, maar dat is vergeefse moeite. Dat kan je alleen jezelf geven. Dat is de eerste stap. Als ik lees wanneer jouw klachten begonnen zijn, na die wiplash, zou ik je een tip willen geven. Kijk eens op de site van http://www.bodystressrelease.nl. Ik denk dat je hierdoor erg geholpen kunt worden. Gun jezelf even een flinke pauze in je leven. Dat heb je meer dan verdiend! Groetjes, Maria
Hallo Miranda, je bent 46 jaar, hebt een lieve man en twee puberzoons, je werkt part-time, doet vrijwilligerswerk, thuisstudie én het huishouden! Dat is niet zorgwekkend maar wel een druk leven! Ikzelf ben 47 en heb 2,5 jaar geleden een burn-out gekregen. Ik wilde ook alle ballen in de lucht houden, alles MOEST doorgaan (van mezelf) maar mijn lichaam stak daar een stokje voor (burn-out). Ik stond ineens stil. Ik ben nu herstellend en op zoek naar grenzen en balans. Wat ik je graag wil zeggen is dat je ook (gezien je leeftijd) klachten kan krijgen van de overgang. Als je die klachten negeert, (en sommige vrouwen hebben héle heftige) dan kan je daar ook burn-out van raken. het staat met elkaar in verbinding of loopt door elkaar heen. Het is vaak niet óf overgang óf burnout óf overspannen maar Overgang én overspannen én daardoor burn-out. Huisartsen herkennen de klachten niet en geven Antidepressiva, rustgevers (oxazepam) en hormoontherapie, wat totaal niet helpt. Lees hier eens wat ervaringen en misschien herken je jezelf erin. https://www.vrouwenovergang.nl/forum/viewtopic.php?t=11843 Het kan je misschien een lange, onzekere zoektocht besparen. Je lichaam probeert je iets te vertellen. Luister er naar. Succes!
Hallo iedereen,
Ik ben een studente Toegepaste Psychologie en op dit moment ben ik bezig met mijn afstudeeronderzoek naar burn-out. Hiervoor ben niet direct op zoek naar mensen die zelf een burn-out hebben, maar naar hun vrienden, familieleden, partners en collega’s die mijn vragenlijst kunnen invullen. Zijn er in deze groep ook mensen die in deze doelgroep vallen? Of zouden jullie mij wellicht kunnen helpen met verspreiden? Ik kom graag met jullie in contact.
Dit is de link naar mijn vragenlijst: https://hva.eu.qualtrics.com/jfe/form/SV_ezidBdOQrG1HDzT
Als jullie vragen of opmerkingen hebben kunnen jullie hier reageren, of mij een mailtje sturen. Mijn email adres is Anne.Roos.Mol@hva.nl
Wat een herkenning hier!
Ik ben een vrouw van 30 en al zeker 5 jaar heb ik af en aan stressgerelateerde klachten. Ik heb al eens een halfjaar in de ziektewet gezeten omdat het echt niet meer ging en ook op dit moment zit ik weer thuis. Ik heb de pech gehad dat ik ben afgestudeerd net in de crisis, waardoor er nauwelijks banen waren. Ik moest het doen met steeds invalwerk, waardoor ik per jaar bij steeds wel 3 of 4 verschillende werkgevers werkte. Steeds moest ik me weer bewijzen, collega’s leren kennen, inwerken… En ik ben een perfectionist dus wilde alles goed doen. Ook in de hoop dat ik eindelijk eens kon blijven na de invalperiode. Steeds weer kreeg ik te horen dat men mij zo graag binnen wilde houden, ik zo’n goede werknemer was, maar de financiën het helaas niet toelieten. Dit is jaren zo doorgegaan. Het drukte voortdurend op me, want naast de energie die het kost om je steeds opnieuw te bewijzen, had ik ook de druk dat ik niet rond kon komen zonder werk dus ik móest steeds weer werk zien te vinden. Doe daar nog een ernstig zieke moeder bij en een onverwachte relatiebreuk na vele jaren samen en het plaatje is compleet.
Na de eerste keer dat ik volledig thuis kwam te zitten, is er eerlijk gezegd weinig veranderd. Ik ben in die tijd wel uitgerust maar daarna gewoon weer op de oude voet verder gegaan waardoor ik al snel weer dezelfde klachten kreeg. Maar het voelde niet goed om me weer voor hetzelfde ziek te melden dus ging ik maar gewoon door. Tot ik steeds meer klachten kreeg: zulke extreme vermoeidheid dat ik steeds vaker eind van de dag een paar uur vrijnam om te kunnen gaan slapen, ik ging slechter zien (kon niet focussen), angst/paniekaanvallen op de meest onverwachte momenten en allerlei vage lichamelijke klachten zoals tintelingen in ledematen en spierstijfheid.
Nu ben ik op het punt dat ik me realiseer dat ik écht iets anders moet doen en niet alleen maar ‘even moet uitrusten’. Maar wat er precies moet veranderen en vooral hóe? Dat vind ik heel moeilijk. Ik blijf de druk voelen dat ik in mijn eentje moet zien rond te komen en kan financieel gezien niet minder gaan werken. Er moet dus iets veranderen in hóe ik werk; ik voel me heel verantwoordelijk en van mijn mailbox krijg ik veel stress. Ik voel de verplichting om dezelfde dag nog te reageren en dat lukt niet altijd. Verder ben ik een piekeraar en kan ik in mijn hoofd van een mug een olifant maken.
Nu ik volledig thuis zit, heb ik het zwaar. Het is fijn dat ik nu kan slapen als ik moe ben en dat doe ik ook veel. Maar op de andere momenten pieker ik mezelf nog dieper het dal in omdat ik niet meer de afleiding van werk heb. Want hoeveel stress ik daar ook ervaar: ik vind mijn werk wel leuk! Mijn gedachten lijken echt een eigen leven te leiden en het kost me enorm veel energie om steeds te proberen het piekeren te stoppen. Een psycholoog heeft hierin tot nu toe nog niets kunnen veranderen.
Beste Mila,
Ik heb precies zelfde klachten,
Ik kan niet stoppen met pikeren zelfs de psycholoog kon mij hiermee niet helpen. Ik heb ook die extreme uitputting en vermoeiendheid klachten.
Maar geef niet op. Mocht jij nog behoefte te hebben om hierover te praten, het is fijn om met lotgenoten hierover praten geeft je gevoel dat je niet alleen bent
Hoi Mila,
Ik kan mij in jouw verhaal heel erg goed vinden. Ik ben een man van 31 en kamp al zeker 4 jaar met hevige stress symptomen. Begin 2015 kreeg ik de diagnose burn-out. Ik was tijdens een sales beurs in Zuid Duitsland in elkaar gezakt en kreeg een huilaanval die ongeveer een uur duurde en kon mijn benen niet meer bewegen. Ik was lichamelijk en psychisch opgebrand en mijn lichaam heeft mij echt lam gelegd (heel beangstigend om zo de controle kwijt te raken). Ik kreeg gelijk hulp op mijn werk door een opbouwtraject van 6 maanden aan te gaan en dacht dat ik de goede kant op was gegaan in combinatie met de arbo arts. Toen ik net hersteld en volledig beter gemeld was, werd ik ontslagen en ging ik snel weer de verkeerde kant op. Ik vond gelijk een nieuwe baan maar begin 2016 herhaalde zich mijn verhaal volledig, maar nu met nog heftigere symptomen. Ik had en heb nog steeds (tot op de dag van vandaag) lichamelijke symptomen, zoals ademhalingsproblemen, hoofdpijn, hartkloppingen, hyperventilatie en paniekaanvallen. Dit werd zo erg dat ik de stap had genomen om mijn nieuw werk op te zeggen en naar een psycholoog te gaan. Deze verwees mij uiteindelijk door naar een psychotherapeut, waar ik tot op heden nog in behandeling ben.
Echter, na alles kan ik niet zeggen dat ik echt met enorme stappen de “goede” kant op ga. Ik blijf maar sukkelen tussen goede momenten en slechte momenten, en kom maar niet van de hyperventilatie en paniekaanvallen af. MAAR ik heb de hoop nog niet opgegeven en ben mij bewust van het feit, dat ik nou eenmaal heel erg lang roofbouw op mijn lichaam en ziel heb gepleegd: te hoge en lastige banen aangenomen, te veel sociale contacten willen onderhouden, te veel feestjes, sporten etc etc. En tijd voor mijzelf… dat ontbrak er maar aan. Uiteindelijk had ik niet alleen maar stress op het werk, maar ook privé. Hierdoor kan ik zelfs zaterdagavond thuis op de bank met hartkloppingen zitten omdat ik geen middel meer vond om te ‘ont-stressen’.
Wat mij enorm goed heeft gedaan is het volgen van Mindfulness sessies. Hierdoor heb ik echt geleerd, mijzelf in het ‘hier en nu’ te brengen en het piekeren achterwegen te laten. Wellicht ook iets voor jou, aangezien jij het piekeren ook als last ervaart!
Uiteindelijk komen we er wel, maar het is lastig en héél naar om mee te maken. Vooral, om niet in de oude patronen terug te vallen, die dit alles veroorzaakt hebben. Ik persoonlijk heb het gevoel dat ik er nooit meer 100% uit zal komen, en mijn lichaam op de kleinste stress situaties heftig zal blijven reageren. Maar daar kan ik wel mee leven. Zolang er maar een goede balans tussen werk – privé leven / ontspanning vindt.
Ik hoop dat jou dit gaat lukken! Succes ermee en fijn dat jij je verhaal hebt gedeeld. Doet altijd goed om te weten, dat er meerdere lotgenoten bestaan 😉
Hallo Marc. Bedankt voor de tip van de Mindfulness sessies.
Graag gedaan Linda. Mindfulness is echt een mega aanrader!! Naar mijn idee zou ieder mens dit verplicht moeten gaan volgen om preventief al te leren naar jezelf te luisteren 🙂 Succes ermee, als je Mindfulness gaat doen.
Dag Mila,
Wat vervelend om te horen zeg! En zeker omdat je al zo’n lange tijd bezig bent.
Je vraagt jezelf af wat je moet veranderen (en vooral hoe). Laat ik eerst zeggen dat je jezelf niet hoeft te veranderen. Je bent niet kapot, je bent niet gebroken, er is niks mis met jou! Dat mag best een opluchting voor je zijn.
Je zegt dit:
“Nu ben ik op het punt dat ik me realiseer dat ik écht iets anders moet doen en niet alleen maar ‘even moet uitrusten’. Maar wat er precies moet veranderen en vooral hóe? Dat vind ik heel moeilijk. Ik blijf de druk voelen dat ik in mijn eentje moet zien rond te komen en kan financieel gezien niet minder gaan werken.”
Daarin geef je zelf eigenlijk al het antwoord. Jij bent degene die de druk voelt!
Ik snap dat het in deze maatschappij niet makkelijk wordt gemaakt, vrouwen “moeten” zelfstandig en onafhankelijk kunnen zijn. Maar daar ligt juist de uitdaging. Breek jezelf los van die verwachting. Niet alleen zal het de relatie met jezelf verbeteren, maar ook de relatie met anderen.
Alle symptomen die je noemt zijn precies dat, slechts symptomen. Pak het probleem bij de wortel aan. En ik beloof je dat het leven veel mooier is.
Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Veel levensgeluk!
Marek
Bedankt voor jullie reacties! Hoewel ik het jullie natuurlijk niet gun om met dezelfde klachten te zitten, is het fijn om zoveel herkenning te zien.
Alex, ook jij gaat er wel komen! Bij de een werkt een psycholoog beter dan bij de ander. Jij gaat vast iets vinden wat jou helpt!
Marc, wat heftig zeg, om ook echt zo in elkaar te zakken. En wat vervelend dat het al zo lang duurt. Dat herken ik wel hoor. Ik geloof dat mijn symptomen minder hevig zijn dan de jouwe, maar ik heb al jaren het gevoel dat ik op een dun lijntje balanceer en vraag me vaak af wanneer het nou eens ‘goed’ zal gaan. Voor mijn gevoel ben ik altijd wel tegen iets aan het vechten; ofwel burn-outklachten ‘bestrijden’, ofwel uitrusten omdat ik extreem vermoeid ben, ofwel vechten tegen het voortdurende piekeren. En als dat allemaal even iets beter gaat, dan gebeurt er in mijn directe omgeving wel weer iets heftigs waardoor ik van slag ben. Ik ben helemaal niet iemand die zichzelf in de slachtofferrol plaatst want realiseer me heel goed dat ik me voel zoals ik me voel door druk die ik mezelf opleg. Maar het is zo verdomd moeilijk om daar uit te komen en soms steekt het me dan om anderen te zien die ook keihard werken maar daarnaast een rijk sociaal leven hebben (dat staat bij mij al jaren op een laag pitje omdat ik er geen energie voor heb) en bij wie alles altijd alleen maar goed lijkt te gaan. De laatste maanden ben ik meer aan het accepteren dat het gaat zoals het gaat i.p.v. overal tegen te vechten. Maar dat is erg moeilijk.
Mindfulness heb ik trouwens ook gedaan maar daarvan raakte ik juist in paniek omdat alle angstgedachten me in volle hevigheid overvielen en ik telkens teleurgesteld was dat het me wéér niet gelukt was om te focussen op het hier en nu i.p.v. op mijn gedachten. Maar misschien moet ik wat meer geduld hebben…
Marek, ik ben het met je eens dat ik zelf de druk voel over financieel onafhankelijk zijn. Maar feit is wel dat ik mijn hypotheek moet kunnen blijven betalen en dus niet zomaar kan besluiten om bijvoorbeeld minder te werken. Als je een partner hebt en op twee inkomens leeft, zou dat een optie zijn. Maar ik moet het toch echt zelf zien te redden. En mijn huis verkopen en dan maar zien hoe ik weer aan een huis kom, plus alle rompslomp van verhuizen, zie ik in deze toestand al helemaal niet zitten eerlijk gezegd.
Dankjewel voor je bemoedigende woorden; ik moet me inderdaad realiseren dat ik niet ‘kapot’ ben.
Hey Mila, bedankt voor je feedback 🙂 Betreffende het mindfulness verhaal… Eigenlijk is het principe van Mindfulness juist, dat er geen goed of fout bestaat. Als jij tijdens een mindfulness sessie of meditatie niet los komt van je gedachten of angsten, dan is de situatie nou eenmaal zo op dat moment en moet je proberen het enkel waar te nemen en te accepteren. Het gaat er om, dat je waarneemt wat er op ‘dit’ moment gaande is met jou en in jouw hoofd. Dat kunnen zowel positieve als negatieve gevoelens en gedachtes zijn. Soms helpt mindfulness om rustig en kalm te worden en volledig te ontspannen, maar dat is niet het hoofddoel. Het is niet bedoelt als hulpmiddel of remedie om ergens van af te komen. Ik had daar in het begin ook erg moeite mee, maar toen ik het eenmaal onder de knie had, heeft het mij tot op de dag van vandaag veel kunnen helpen.
En ja, ook ik heb tot op de dag last ervan, sociale contacten te onderhouden. Echter, heb ik daar wel een bepaalde rust in gevonden en accepteer ik dat gewoon. Sommige mensen kunnen blijkbaar alles tegenlijk: tot het oneindige hard werken, elke weekend vrienden treffen, op stap, sporten en ga zo maar door. Maar voor mijzelf weet ik, dat ik niet binnen deze categorie mens behoor 😉 Maar goed, sommige mensen hebben wat mij betreft ook verleerd om rust te pakken en rust te waarderen.
Dankjewel voor je reactie Marc. Je hebt gelijk; het is een kwestie van accepteren wat er op dit moment is en dat is kennelijk dat er angstgedachten zijn. Het ‘gewoon accepteren’ klinkt alleen een stuk makkelijker dan het is 😉
Het accepteren dat sommige mensen kennelijk oneindige energie hebben vind ik een stuk makkelijker. Het steekt soms wel maar tegelijk weet ik dat ik gewoon veel gelukkiger ben met een rustig leven. En ik ga voor mijn eigen geluk en niet voor het plaatje voor de buitenwereld. Dus dat sommige mensen me dan een saaie doos vinden die op haar 30ste op zaterdagavond alleen op de bank zit: so be it.
Hallo, hier even een meer begrijpende uitleg over het “mindfulnes” gebeuren of ook wel gewoon meditatie genoemd. Dit is gewoon “niet denken in zinnen/ woorden/nog dingen benoemen die je hoort maar gewoon loslaten”. Hier een klein verhaaltje dat dit verduidelijkt: als je ’s morgens wakker wordt en je bedenkt wat je nog allemaal moet verwezenlijken die dag zoals targets, files enz dan kan je zeer moe, angstig en gestreseerd worden. Maar…….wat je in feite aan het doen bent is … in bed liggen. LEEF in het NU! Als je mediteert is er geen strijd tussen niet of wel denken, noch goede of slechte geluiden, gewoon laten komen en ontspannen. Het is ZEER aan te raden om de gerenommeerde prof Alan Watts eens te beluisteren op Youtube. Een monument van een mens die alle problemen van onze “moet” maatschappij (angst, onwetendheid, stress, toekomst of verleden, verwerking die een rol spelen van je problemen enz) uitgelegd op een onnavolgbaar heldere wijze. Het zal je leven terug op de weg brengen die voor je is uitgestippeld. Luister bijvoorbeeld eens naar hem op Youtube over angst (Engels). Doen!
Dat snap ik Mila. En als je ergens financiële hulp zou vragen? Of met de bank praten? Of ook maar iets dat die druk zou kunnen verlagen?
Hoi Mila, wat herkenbaar! Ik ben herstellend van een burn-out (2,5 jaar geleden) en ik merk nu dat ik weer terugval in mijn oude gewoontes! Ik heb dus te weinig geleerd. Ik ben ook bang om wéér een burn-out te krijgen. De huisarts geeft alleen maar medicatie, therapie heb ik weinig aan gehad en mensen om me heen denken dat ik alweer helemaal beter ben. Ik kan gelukkig wel veel leren van lotgenoten! Ik weet alleen niet goed hoe ik de echte veranderingen door kan voeren in het dagelijkse leven. Ik pak mijn ‘oude’ leven weer op en die heeft mij geen goeds gebracht. Ik ken mijn grenzen nog steeds niet en ga er dus regelmatig overheen. En ik snap niet waarom! Het voelt alsof ik weer terug bij af ben. En dat wil ik doorbreken. Ik wil niet twee keer dezelfde fout maken. Ik denk dat dat het moeilijkste is…het proces, om te leren van de burn-out en de levensstijl te veranderen, terwijl sommige dingen echt ‘moeten’ in deze maatschappij. Ik ben ook alleenstaand en kostwinner. In de ziektewet gekomen, contract niet verlengd, in de WW en nu dus en uitkering bij de Sociale Dienst. Die afhankelijkheid vind ik verschrikkelijk. Ik kan ook nog niet full-time werken en ik ben bang voor die afhankelijkheid en regels die opgelegd worden bij de gemeente. “Wát moet er veranderen …en vooral hóe?” (Wat jij schrijft). Ik vind het moeilijk.
Hoi Linda, precies dat inderdaad! Het is zo makkelijk om weer op de oude voet verder te gaan. De gebaande paden lopen toch het makkelijkst. Maar die gebaande paden hebben je wel ziek gemaakt en gaan dat weer doen als je ze weer precies volgt. Dat realiseer ik me heel goed, maar tegelijk vind ik het dus heel moeilijk om te ontdekken waar dan precies de verandering moet zitten.
Hallo Mila,
Ja, precies! Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik vind ook dat daar weinig tot geen begeleiding voor is bij de huisarts of psycholoog. Ik loop nog steeds in hetzelfde kringetje (het is nu al weer juni) en ik wéét dat hetzelfde doen -> geeft hetzelfde resultaat. En toch weet ik niet hoe ik het moet doorbreken. Erg frustrerend. Ik blijf hangen in de ‘ vertrouwde ellende’.
Hallo Mensen,
Zelf ben ik een jongen van 24 altijd hard gewerkt voor mijn centen. Ik werk 4 jaar bij een bedrijf. Je bent JONG en je denkt dat je de wereld aan kan. Er zit dus ergens wel een grens!
Een bedrijf met veel groei, nieuwe mensen, hoge werkdruk, inmiddels 1 jaar in ploegendienst (hier wil ik mee stoppen). Ik ben iemand die echt mee voelde met het bedrijf voor elke collega sprong ik van mijn bureaustoel af om hem/haar te helpen. Zelf denk ik dat door teveel te willen helpen een grote klap hebt gemaakt. Je sluipt er echt in het begint met een een prikje overspannen te zijn en het word van kwaad tot erger. Verschijnselen koppijn, in janken uitbarsten, thuis doorwerken, gauw geiiriteerd, moeheid. Als je eenmaal overspannen bent moet je naar mijn mening echt je rust gaan nemen, dit heb ik niet gedaan ik ben al gauw weer aan het werk gegaan na twee weken. Na een paar opbouw weken van 2 – 4 – 6 – 8 uur. Een wintersportje tussendoor veel relationele druk op het werk/Het niet weten wat mijn verantwoordelijkheden zijn is het daarna flink de mist in gegaan. Je ziet het zelf allemaal niet hoe je veranderd bent.
De collega’s hebben zelf tegen mij gezegd dat ik naar huis toe moest gaan je gaat thuis zitten en je begint je af te vragen wat is er met mij aan de hand? Is het hele bedrijf tegen mij? Ik ben het type die zicht altijd afvraag Waarom, Waarom. En ook hierdoor werd het probleem van kwaad tot erger de piekergedachtes vlogen door mijn hoofd. Het fronsen van mijn voorhoofd wat extreem alsof er bliksem door mijn voorhoofd ging. Ik voelde dat het in het kopje niet goed zat, de hoofdpijn van overspannen zijn is heel anders dan na een burn out. Ik heb doormiddel van ademshalingsoefeningen, wandelen, praten, (zorgen dat je bloedomloop GOED word), rusten, psycholoog. Uiteindelijk ook medictatie gekregen voor in slaap te komen dit is naar mijn mening noodzakelijk want anders loopt je batterij waarschijnlijk leeg tot energieniveau 0. Ik kon geen beeldscherm meer kijken want dat deed teveel pijn aan mijn ogen etc. S’middags ging ik terug in bed, nu heb ik zelf het geluk gehad dat ik nog bij mijn ouders woon.
Het is inmiddels 11-04-2017 en ik ben naar mijn mening zover ik weet goed hersteld. ik wil weer aan het werk gaan geen ploegen maar normale diensten. Ik zie het werk niet meer zoals vroeger. Onthou Leef om te leven en niet om te werken.
Onze maatschappij is hier een beetje in doorgedraaid en daarom zet je, je werk waarschijnlijk op 1. Zelf heb ik veel literatuur gelezen. Een boek genaamd Meester over je gedachten. (Piet Frijters). Heeft mijn heel erg geholpen om mijn denkwijze te veranderen. Zorg dat je lekker jezelf blijft en je niet wilt meten met mensen om je omgeven of in de maatschappij doe gewoon lekker normaal en zorg goed voor je eigen. Vroeger dacht ik altijd dat nee zeggen werk weigering is maar daar denk ik in de toekomst wel anders over. Als je dingen wilt delen met mij kan dat gerust. Heel veel succes met het herstel van je overspannen zijn / burn out
Hallo mensen,
Ik ben een man, 27j en heb inmiddels al 10 jaar een zware burnout
en daarbij al jaren een zware depressie. Bij het zoeken naar dit forum en typen van dit verhaal, branden mijn ogen en het zweet breekt mij uit. Ik heb een zware start gemaakt in mijn leven, vanaf de basisschool ging het verkeerd en heb mijn middelbare school tot de helft van de 3e klas afgemaakt omdat ik dit niet trok met alle gevolgen van dien. Met alle onzekerheid had ik een bedrijf opgestart die onverwachts succesvol werd, het ondernemen, de handel zit in mijn bloed. Daar in tegen was mijn thuis situatie door slechte financiële situatie van mijn ouders, slecht, en hierin werd ik veel betrokken. De druk om mijn eigen leven zonder diploma op te bouwen met daarbij alle onzekerheden en de situatie thuis heeft mij na vele jaren gebroken. Ik ben zo lang door gegaan totdat ik ”dood” was terwijl ik nog leefde omdat ik wist dat als dit niet zou lukken, ik niet het tweede ei van columbus zou gaan vinden qua het geluk hebben dat je iets vindt waarmee je je geld kunt verdienen en ook succesvol bent. De dag dat ik de stekker uit mijn goedlopende bedrijfje hebt getrokken was gekomen. In het proces hier naar toe ook het werk steeds meer aangepast totdat ik er bijna niet meer was en zelfs niet meer in de auto kon stappen. Sindsdien zit ik al jaren thuis, in bed waar ik niet meer uit kom. De wil is er, nog steeds. Ik wil alles, maar kan niets. Herstel komt niet, jaar na jaar na jaar en er gebeurt niets. De tijd verstrijkt en ik wordt ouder en ouder, geniet van niets, alle vrienden en contacten zijn inmiddels weg, kan geen enkele afspraak meer nakomen. Zit in mijn eigen aangepaste wereld, kan niet uit huis, zorgen nemen elke dag de overhand. Wanneer ga ik ooit een normaal leven leiden? met een huis en een vrouw, een gezin. Hoe ga ik voor ze zorgen als ik niet eens voor mezelf kan zorgen. En als ik ooit weer beter word, dan durf ik niets meer in angst voor terugval. Dan nog niet te praten over de jaren lange depressie en de steeds meer lichamelijke klachten die ik er gratis bij gekregen heb. De dood is mijn grootste vriend nu, mijn gesprek onderwerp van bijna elke dag. Elke dag het gevoel dat je je kapot wilt janken maar niet kunt. Intense woede en agressie. Meerdere malen bij de dokter geweest en de psycholoog maar het helpt mij niet. Anti depressiva ook niet. Ik ben bang dat ik te laat hulp gezocht heb in het verleden en nu permanent beschadigd ben. Ik heb dit al 10 jaar! geen dag van mijn jonge jaren heb ik genoten, alles was een strijd en nu nog steeds elke dag dat komen gaat. Ik ben trots op één ding en dat is dat ik niet allang onder de grond lig. Mijn wil was/is te sterk maar ik wil maar al te graag heen gaan en ook weer niet. Ben een lege huls, emotieloos, een zombie en zelfs mijn psycholoog ziet het niet. Kan boeken lang doorschrijven, en ook weer niet gezien mijn gesteldheid. Maar mijn vraag is:
ZIJN ER LOTGENOTEN VAN MIJN LEEFTIJD DIE AL (ZEER) LANG HIERONDER LIJDEN
EN DENKEN NOOIT MEER BETER TE WORDEN
Graag reacties en alle reacties zijn welkom
Ik ben inmiddels erg eenzaam en leef elke dag in diezelfde vicieuze cirkel die niet te doorbreken valt
na ontelbare pogingen en manieren en hoop hierbij lotgenoten te vinden.
Beste anoniem,
Zeer herkenbaar wat je schrijft, lijkt alsof ik het zelf geschreven heb.
Ook ik ben 27 en al geruime tijd van mijn leven burnout. Zelfs tv kijken lukt niet meer vaak en lig bijna alleen maar uitgeput in bed al jarenlang.
Je mag je mailadres wel geven, dan kan ik als je wil je mailen?
Hoi Peter, als jullie mailadressen willen uitwisselen dan kan ik dat regelen. Stuur daarvoor een bericht naar mail@arjenluijendijk.nl en dan leg ik contact als dat ook voor Anoniem OK is natuurlijk.
Hoi Mas,
Ik voelde me erg aangesproken door jou verhaal. Zelf ben ik ook 27, al ruim 6 jaar burn-out, en elke dag aant vechten voor herstel. Ik was jong en dacht alles aan te kunnen in een familie bedrijf. Werkte soms 70 uur per week puur kantoorwerk, zonder afleiding. Daarnaast veel verantwoordelijkheden, veel problemen, veel taken, en niemand om op terug te vallen of me aan te meten. Dan kom je er na lange tijd achter dat je een grens hebt. Ik heb zelf ook een ijzersterke wil, en onuitputtelijk doorzetting vermogen. Helaas zijn dat buiten andere eigenschappen een grote factor in hoe diep je een burn-out in werkt. Van veel mensen hoor ik dat ze een zeer duidelijk breekpunt hebben. Ik heb dat breekpunt nooit echt gehad, en het was een langzame weg met steeds meer vage klachten die steeds extremer werden. De lijst met verschillende klachten is bizar lang en nooit werden de oorzaken gevonden, omdat die achteraf gezien bij de burn-out lagen. Na 4 jaar was ik er definitief achter dat ik burn-out was. Maar het viel volgens mezelf nog wel mee. Nu weet ik beter. Ik heb ook een psycholoog gehad die geen idee had wat ik nodig had. Zelf wist het ook echt niet meer, dus daar heb ik 9 maanden voor niets gezeten. Daarna ben ik naar een werkcoach gegaan en dat een down too earth man. Zeg ben ik dat ook, dus dat klikte. Hij zei mij dat ik de week erop direct elke dag 1 uur naar mn werk moest. (Na een jaar thuis te hebben gezeten) Op mn werk moest ik gewoon aanwezig zijn, eventueel koffie halen, maar gewoon weer naar mn werk gaan. Ik zag hier extreem tegenop, omdat dit echt iets is waar je bang voor ben. Maar aangezien ik ten einde raad was, heb ik zijn advies opgevolgd. En na een week doorzetten van een strak ritme en elke dag 1 uur ‘werken’ ging ik me zowaar beter voelen. Ik kreeg meer energie, was vrilijker, kreeg weer wat meer zin in het leven. Nu 1 jaar later werk ik 8 uur op een ‘laag’ niveau. Het ging met vallen en opstaan, elke dag mezelf weer pushen om strikt in dat ritme te blijven, en heel langzaam mn grenzen op te zoeken. En dacht werkelijk dat ik voorgoed kapot was en er nooit meer uit zou komen. Nu kan ik nog steeds maar 30% van wat ik eerder kon, en val ik vaak terug omdat ik mezelf ga overschatten. Elke dag is het nog een gevecht en de terugvallen zijn extreem zwaar. Maar als ik naar het totaalplaatje kijk, kom ik steeds iets vooruit.
Voor jou zou ik aanraden om een down to earth coach te zoeken. Die niet hele uren gaat lullen over gevoel dit en gevoel dat. Maar gewoon het probleem eerst fysiek aanpakt en pas later die problemen aanpakt om verder te komen. Ik weet dat ik nog jaren te gaan heb voor ik weer boven de 80% uit kom, maar ik heb er wel vertrouwen in dat ik er weer kan komen, en dat houd me ook elke keer weer op de been.
Beste Anoniem,
allereerst heftig zeg! Jouw verhaal raakt mij enorm. Ik herken mij in jouw verhaal, echter is jouw situatie wel een stuk zwaarder en heftiger dan die van mij. Ook ik (man van 31 jaar) kamp al 4 jaar met dezelfde situatie: hyperventilatie, paniekaanvallen, ademhalingsproblemen / kortademig, vermoeid, niet kunnen slapen terwijl het verlangen naar slaap juist enorm hoog is, nauwelijks nog sociale contacten na kunnen komen en ga zo maar door.
Ik heb de beheerder van dit forum mijn mailadres gegeven. Als je wilt, kunnen we eens wat heen en weer schrijven, geheel zonder enige verplichting natuurlijk 😉
Complimenten voor jouw positieve instelling en doorzettingskracht! Het is namelijk niet makkelijk na zo een lange periode van nare klachten, nog steeds de drive en kracht te hebben om door te zetten! Dat doe je goed.
Fijne avond en sterkte en succes met alles man!
Hallo allemaal,
Sinds dec ’16 ben ik (V 38 jr) volledig ingestort na een dag werken, was begonnen met een nieuwe baan in mei 2016, omdat ik nu thuis zit wordt mijn contract niet verlengd en ga ik via UWV de ZW in. Zware jaren gehad en las ook het verhaal van iemand die pfeiffer heeft gehad; herkenbaar! Overal pijn; check. Dodelijk vermoeid; check. Het lastig uit kunnen leggen aan anderen; check.
Merk dat mijn lontje erg kort is naar partner, kinderen en dierbaren. Ik doe erg mijn best (vind ik zelf), praat veel met psycholoog, denk ook veel na over wat ik zelf wil in mijn leven en waar ik gelukkig van word. Merk dat ik geen passie meer heb, voor niks. Kan nog wel blij worden van dingen en merk ook wel dat het heel langzaam iets beter gaat. Ben te moe om te sporten, maar nu dat het weer beter wordt ga ik naar buiten en ik eet zo gezond mogelijk. Vandaag heb ik een hele slechte dag; depressieve gedachtes en het gevoel niks meer waard te zijn. Vreselijk. Herkenbaar?
Verder heb ik erg last van mijn hoofd, spanningshoofdpijn? Alsof er een band om mijn hoofd zit.
Ik kom graag in contact met lotgenoten.
Hoi,
Ik zit zelf rond 4 maanden thuis en herken veel dingen in jullie verhalen, maar met 1 groot verschil: ik heb niet zo’n last van ontzettende vermoeidheid en ik ben heel benieuwd of er anderen zijn die zich hierin herkennen. Soms heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet echt burnout ben, maar dat ik wel al zoveel stress heb dat ik niet meer kan werken. Als ik mijn spullen moet pakken om naar yoga te gaan geeft dat eigenlijk al teveel spanning, of als een vriendin langskomt, zit ik na 1,5 uur kletsen met een enorme hartslag en stress weer alleen op de bank. Ik kan zeker ook moeheid voelen, bijvoorbeeld in de yogales, of na een gesprek met mijn psycholoog, dan kan ik soms uren op bed liggen. Maar ik heb ook periodes dat ik 45 min kan hartlopen of zwemmen en daarna nog energie heb. Eigenlijk gewoon de cortisol die door mijn lichaam giert. Wat bij de meesten van jullie waarschijnlijk ook gebeurde voordat je de burnout kreeg en doodmoe thuis zat, maar wat bij mij nog steeds zo is.
Ik heb het geluk bij een heel ervaren werkgever te werken die enorm steunend en begripvol is en zelfs het advies van de bedrijfsarts naast zich neer durft te leggen. Deze man had besloten dat toen ik nog maar pas thuis zat, na 5 weken ineens weer zou moeten beginnen met 8 u per week, terwijl dat toen absoluut schadelijk was geweest. Hierbij dus ook aan iedereen het advies: de bedrijfsarts heeft slechts een adviserende rol, zijn advies is niet bindend, als je het niet eens bent, bespreek dit dan met je werkgever en jullie kunnen samen een ander besluit nemen, als dat beter is voor je gezondheid. Echter veel werkgevers durven dit niet, of als de relatie slecht is gaat dat ook niet gebeuren. Gelukkig kent mijn werkgever de rol van de bedrijfsarts en vertrouwd mij genoeg om mijn klachten en mening daarover serieus te nemen. Anders heb je altijd recht op een second opinion, dat staat in de nieuwe arbowet, dit is goed voor iedereen om te weten. Dit mag je dus eisen als je het oneens bent met het advies van de bedrijfsarts en je er met je werkgever ook niet uitkomt en beide partijen eisen dat je weer komt werken bijvoorbeeld terwijl je weet/voelt dat dat niet kan. Ook de huisarts kan je hierbij helpen, als hij/zij een andere mening heeft dan de bedrijfsarts (ten gunste van jou), vraag hem/haar dan om dit met je bedrijfsarts op te nemen. Mijn huisarts stelde dit zelf voor, maar gelukkig was het dus niet nodig. Ik kan me voorstellen dat niet iedere huisarts dit voorstelt, maar weet dus dat het tot de mogelijkheden behoort. Als je in therapie bent bij een psycholoog en hij/zij vindt bijvoorbeeld ook dat je nog niet moet beginnen met werken maar je bedrijfsarts/werkgever vindt van wel, kun je ook hem/haar vragen contact op te nemen met je bedrijfsarts om een goed woordje voor je te doen. Vanwege mijn werkachtergrond weet ik al deze dingen, helaas kan niet iedereen dat zeggen, maar je hebt meer mogelijkheden dan je denkt.
Goed nu ben ik ineens adviezen aan het schrijven terwijl ik hier eigenlijk voor mezelf zit 🙂 Ik ben dus op zoek naar mensen die mijn klachten bij zichzelf herkennen. Ik heb naast het voortdurende gevoel van spanning/stress ook een drukkend gevoel op mijn borstbeen, veel hoofdpijn, veel piekeren/zorgen, huilbuien, angsten, erg snel overprikkeld, een gejaagd gevoel en dus af toe heel moe, maar niet constant. Daarnaast heb ik ook af en toe inslaap problemen.
Ik hoor heel graag of mensen dit herkennen!
Groeten, Sarah
Wat ik ook nog wilde tippen is het onderzoek over burnout en overspannenheid dat recent door het AMC is uitgevoerd in opdracht van het UWV. Je kunt het downloaden van internet, het heet: UPDATE VAN DE KENNIS OVER OVERSPANNING EN BURNOUT: DIAGNOSE, PROGNOSE, INTERVENTIES EN PATIËNTENPERSPECTIEF (je kunt alleen de samenvatting lezen, die staat bovenaan, scheelt weer). Wat ik hier heel goed aan vind is dat ze al het onderzoek van de afgelopen 10 jaar over het onderwerp onder de loep nemen, waarbij ze ook kijken naar de kwaliteit van het onderzoek, want veel onderzoeken hierover zijn van slechte kwaliteit (hele kleine doelgroep, geen vergelijkingsgroep, etc). Het onderzoek hierover staat dus echt in de kinderschoenen, maar in dit meta-onderzoek kijken ze dus eigenlijk naar: wat weten we nu eigenlijk WEL zeker, of redelijk zeker over dit onderwerp? Dit houdt overigens dus in dat de richtlijnen van artsen e.d. dus ook steeds op vrij dun bewijs worden gebaseerd, dat is eigenlijk wel erg. De richtlijn voor bedrijfsartsen over hoe om te gaan met burnout en overspannenheid staat overigens ook gewoon online, dan weet je een beetje wat je kunt verwachten, als je dat zou willen. Wat ik het opmerkelijkste vond uit het onderzoek is dat er over de behandelingen/interventies die helpen bij het verminderen van klachten echt heel weinig nog te zeggen valt over wat goed is. Houd dit dus in je achterhoofd als je naar alle adviezen luistert. Het gaf mij wel een beetje geruststelling: er is blijkbaar nergens dus nog echt goed wetenschappelijk bewijs over wat nou echt helpt, dus je kunt maar het beste je eigen pad volgen, het kan dus niet echt fout zijn. Luister naar je eigen gevoel.
Hoi Sarah, fijn die tips voor goede informatie. Mensen zeggen tegen mij ook: zorg dat je zelf de regie houdt. Maar waar baseer je je op? Ik weet vaak zelf nauwelijks hoe het met me gaat en kom er dan achter als ik (weer) teveel heb gedaan en plotseling een kop koffie door de kamer smijt omdat man iets verkeerds zegt. Zit nu 4 maanden thuis en heb echt behoefte aan houvast, ik ga die onderzoeken lezen!
Sarah, ik herken jou verhaal heel erg. Toen ik voelde dat het mis ging en de druppel bij mij bereikt was, merkte ik dat ik niet gigantisch moe was zoals alle verhalen die je leest, want ik kon best nog wel wat doen. In mijn situatie en dat is denk ik naderhand fout geweest, ben ik na een week weer halve dagen gaan werken. Ook om de verbinding met mijn werk te houden en mijn collega;s vonden dat ook zo belangrijk. En bovendien ” ik kon toch niet zomaar thuis gaan zitten???” Toen pas merkte ik dat ik erg moe was en ben terug gegaan naar 3 uur per dag.
In mijn geval merkte ik dat ik totaal niet tegen prikkels kon, harde geluiden en drukke plekken dat vermeed ik. Maar ik kon best even kletsen met een vriendin of wat huishouden doen en op dat moment had ik geen last. Alleen daarna kreeg ik altijd de klap te pakken en sliep ik slecht en liep ik met druk op de borst rond. dat heb ik nu nog regelmatig, zelfs als ik niks doe. Ik ben nu na ruim een half jaar toch rustig aan gaan sporten om conditie op te bouwen. De cortisol in mijn lichaam is echter nog volop aanwezig want mijn spieropbouw wordt flink afgeremd. Maar toch wil ik rustig aan doorgaan met kracht training, en dat zeker onder begeleiding. Hardlopen, cardio of andere dingen doen waarbij de hartslag omhoog gaat, is nog steeds not done.. dat brengt het lichaam weer in een stress situatie en zorgt voor nog meer cortisol.
Het is zo vreemd omdat je er voor de buitenwereld goed uit ziet en je ziet er niet ziek uit..maar ik ben er nog lang niet voel ik en ik zal qua energie en dingen doen denk ik ook niet meer de oude worden.
@Sarah: ik herken je klachten heel goed. Ik heb zelf ook overspannen thuis gezeten en ben nu weer bijna volledig aan het werk. Ook ik heb nog regelmatig last van een drukkend gevoel op de borst, elke dag hoofdpijn (alsof er een band om je hoofd wordt getrokken), last van schouders en nek, veel piekeren, angst/paniekaanvallen, vaak huilen, ook erg snel overprikkeld (tv kijken of naar een computerscherm kijken moet ik niet te lang doen), hartkloppingen, duizeligheid, tintelingen in armen en benen en niet zozeer inslaap problemen maar wel moeite met doorslapen (meerdere keren per nacht wakker). Daardoor wordt ik ’s ochtends moe wakker en ben ik al vanaf de ochtend regelmatig aan het gapen. Erg vervelend. Met o.a. haptonomie is het gelukkig al wel minder hevig als voorheen maar ik ben er voor mijn gevoel nog lang niet. Binnenkort ga ik ook starten met fysiotherapie voor ademhalingsoefeningen. Aangezien ik paniekaanvallen i.c.m. hyperventilatie heb. Ik heb overigens ook het idee dat de klachten samenhangen met mijn cyclus. Voor de menstruatie is het erger en tijdens nauwelijks tot niet. Misschien herken jij dit ook? of anderen die dit herkennen?
Veel sterkte voor iedereen, uiteindelijk komt het goed en zul je er sterker uitkomen! 🙂
Hallo Sarah,
Klinkt allemaal herkenbaar (symptomen in het onderste stukje). Ik ben vorig jaar mei ingestort en ook ik was niet echt moe. Althans, ik voelde me niet moe.
Doordat ik mezelf verwaarloost had moest ik, samen met familie, eerst thuis nog aan de gang om alles zodanig op te ruimen/in te richten dat het weer enigszins leefbaar was en dat lukte maar wel enorm veel stress en op adrenaline deze tijd doorgekomen. Hierna was het alweer tijd voor de bedrijfsarts en ben ik alweer deels gaan werken (2 x 2 uur na ± 1,5 maand thuis). Ik was te schuchter om nee te zeggen/mijn grenzen aan te geven (zie verder).
Even soort resumé van het voorafgaande. Ik heb vanaf jonge leeftijd al last van angst gehad (oorzaak ligt ergens in mijn jeugd). Ik heb dit jarenlang gedempt met medicijnen, alcohol en roken. Dit kun je lang volhouden maar eens barst de bom. Ik heb eerst een tijd bij een psycholoog van een verslavingskliniek gelopen om van de middelen af te komen. Door hem ook behandeld voor sociale angst. Tijdens exposure er achter gekomen dat er meer achter zat want de angst bleef. Bij onderzoek gebleken dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis had.
Door hem dus doorgestuurd naar een specialistische psycholoog (hij had de expertise niet). Andere instantie dus weer lange wachttijd. Inmiddels onder behandeling en vernomen dat dit aardig lang kan duren. Ik ben nog niet zonder stress geweest.
Ondertussen gaat alles verder en ben ik ook weer langer gaan werken.
Ik heb het “geluk” gehad dat er bij mij op de afdeling iemand kwam re-integreren van een heel andere afdeling. Met hem kon ik praten over wat er in mijn hoofd gebeurde. Een ander zou dat niet herkennen. Van hem ook geleerd om dwars door je spanning en angst toch je grenzen aan te geven. Hierbij ontdekt dat ik een begripvolle leidinggevende heb (voorheen durfde ik niet om hulp te vragen). Ik werk nu op een andere afdeling waar het iets rustiger is.
Ik probeer ook om te blijven bewegen, een goed dagritme aan te houden en “lief voor mezelf te zijn” maar alles kost veel moeite omdat de (spier)spanning maar aanwezig blijft. Bij mij is het dus een achterliggend probleem.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Hoi Sarah, je verhaal is heel herkenbaar hoor. Ik ben inmiddels wel op het punt dat ik ook vooral doodmoe ben, maar in de jaren hiervoor had ik hetzelfde als jij. En nog steeds heb ik ook wel momenten dat ik best energie heb, maar me non-stop heel gejaagd/gehaast voel en om het minste of geringste stress krijg. Als ik een hele dag thuis ben en besloten heb dat er die dag gestofzuigd moet worden, kan ik daar al stress van krijgen. Terwijl ik de hele dag de tijd heb! Dat maakt dat ik mezelf ga afvragen of ik soms gek geworden ben en daar krijg ik visioenen bij van dat ik misschien wel ooit opgenomen moet worden, de realiteit ga verliezen, etc. Met deze angsten kan ik mezelf volledig de put in praten. Verder heb ik veel last van tintelingen in mijn benen, soms gevoelloze benen. Dit is allemaal al onderzocht maar er wordt geen lichamelijke oorzaak gevonden. Ik merk aan alles dat de adrenaline door mijn lijf jaagt en de cortisolwaarden enorm hoog zijn. Maar hoe ik dat lager krijg?? Geen idee… En dat maakt me vaak angstig. Ik loop hier al jaren mee en nog steeds heb ik geen echte oplossing gevonden.
Ik ben 22 en flink burnout. Paniekaanvallen zijn nauwelijks te remmen (ook met medicatie niet). Met spoed terug bij mijn ouders moeten gaan wonen. Na 9 maanden nauwelijks verbetering en nu onderzoek bij VUmc.
Hoe komen jullie je dagen door
Hoi, ik ben 34 en ik was vorig jaar ook genoodzaakt om terug naar mijn ouders te gaan met angstklachten. Het komt goed uiteindelijk, het duurt alleen een eeuwigheid! Sterkte!
Ik heb 4 maanden een intens overprikkeld zenuwstelsel gehad. Hartkloppingen, zweten, niet slapen enzovoort. Toch een lichte medicatie genomen in overleg. Werkt momenteel prima. Besloten de eerste maanden niks te doen, in bed te liggen dus en te lezen of iets ontspannends te doen zo ver dat ging. Eigenlijk ging dat nauwelijks en deed geluid zelfs pijn.
Ik voelde en was letterlijk een zombie. De eerste keer een winkel in was een hel. Nu opweg naar maand 7 sinds het instorten.
Ik kan nu weer in de tuin wat doen en heel iets sleutelen aan een auto.
Beste allemaal,
Mijn naam is Iris, 23 jaar en herstellende van een burnout.
Momenteel ben ik rustig bezig met afstuderen aan de Radboud Universiteit en mijn scriptie zal een onderzoek betreffen naar de impact van een burnout op carriereverloop en de kijk op werk. Hiervoor ben ik op zoek naar mensen die tijdens hun studie een burn-out hebben opgelopen en inmiddels weer een aantal jaar aan het werk zijn. Graag zou ik deze mensen opzoeken voor een interview in mei.
Herken jij jezelf hierin of ken jij iemand? Laat het me even weten door een mailtje te sturen naar burnoutscriptie17@gmail.com
Alvast bedankt!
Hoi,ik ben Marieke en heb jullie verhalen gelezen. Nadat bij mij vorig jaar november pfeiffer is geconstateerd dacht ik met een paar weken of misschien 3 maanden wel beter te zijn. Helaas is dit niet het geval .Na de nodige ziekenhuis bezoeken blijk ik kerngezond te zijn en is de pfeiffer verdwenen. Maar de klachten werden erger en anders. in januari dacht ik weer te kunnen gaan werken en wat te gaan wandelen om weer fit te worden. Half januari gebeurde er iets raars. Ik storte letterlijk compleet in. Van de ene op de andere dag. Kon niet meer op mijn benen staan van de pijn in mijn spieren en was en ben heel er duizelig en extreem moe . Dit keer werd er niks gevonden in mijn bloed. Na een hoop lezen en nadenken over hoe mijn leve er de laatste 2 jaar uitzag kwam ik op burn out. Ik werkte veel en hard en daarbij trainde ik voor triathlon en marathon. Dit laatste op redelijk nivo dus de lat lag hoog wat betreft trainingsuren. Daarbij nog de nodige psychische problemen Ik heb mezelf helemaal opgebrand in alle opzichten. Achteraf de signalen wel gehad maar genegeerd. Het is zo moelijk om te accepteren dat dit je overkomt,niemand begrijpt het. Ik ben nu 6 maanden verder en er is nauwelijks verbetering. Sinds 8 weken ook een irritante piep in mijn oren.De hele dag duizelig ,slap ,spierpijn en vreselijk moe.Alles is teveel….Op een goede dag kan ik 15 min wandelen en wat boodschappen doen. En voor de rest alleen maar liggen en wachten tot het beter gaat. Een depressie ligt op de loer omdat ik het gevoel heb dat het niet over gaat. Het is niet uit te leggen aan vrienden en mij. partner vind het soms ook moelijk. Ik vraag me af hoe andere hier mee om gaan .En gaat het ooit over???
Ik hoor wat je zegt. Ik ben ook een goede 6 maanden verder en herken veel wat je hier schrijft. De piep is bij mij ook aanwezig en zwakheid alom. Maarrrr!! Door goede voeding (makkelijk verteerbaar en voedingsrijk) knapte ik een stuk beter op! Je omgeving begrijpt er inderaad geen zak van. Logisch want het doorzettings vermogen dat je als B.O patient hebt laten zien kennen zij niet. Depressieve gevoelens heb ik ook. Hoort er bij. Het zal ooit over gaan. Wanneer dat aanbreekt zul je dat gaan merken.
Ik boekte qua energie enorm vooruitgang met d-ribose (pentose suiker) en carnitine. Zoek maar op en bespreek het met je arts.
Laat alles maar een beetje gebeuren. Succes!
Hallo,
Ik ben 37 en herstellende van een burnout. Wat mij vaak zorgen baart is het onbegrip van mensen die nooit een burnout hebben ervaren. Aan de andere kant snap ik het ook wel weer, want ja hoe leg je iets uit wat je zelf niet eens echt kan verklaren.
Ik heb toch alles? Een huis twee geweldige kinderen, een vaste baan, een auto en dan van de ene dag op de andere komt de druppel waardoor je compleet instort. Totaal onverwachts kun je niks meer, alles wat je hebt geleerd en wat altijd normaal was, kun je niet meer doen. Een vastloper in je hersenen of eerder gezegd een crash. Alle levensenergie is weg. Ja zeggen ze, ga dan dingen doen die je leuk vindt. Maar snap dat nou eens, als je een burnout hebt is niks leuk! Alles is stress. En nee je kan je er niet toe dwingen en jezelf de spreekwoordelijke schop onder je kont geven. Je leeft de hele dag in angst. Wat gebeurt er met mij? Angsten om alleen te zijn, dat je auto stuk gaat en je niet weet wat je moet doen, angst in het verkeer terwijl je anders altijd graag auto rijdt. Maar ook angst dat je het allemaal niet meer redt en dat het nooit meer goed komt. Aan het begin heel veel moe, alleen maar slapen. Ik ben wel in deze fase naar mijn werk gegaan, heb de situatie uitgelegd aan mijn baas, en kon daardoor op een lager tempo werken en kon aangeven wanneer het niet meer wilde. Achteraf goed omdat je de regelmaat in je leven erin houdt, en als je de hele dag thuiszit dan begin je alleen maar meer te piekeren. Raar genoeg kon ik de werkdruk in die tijd wel aan, maar zodra ik thuis was, was ik op. Klussen aan mijn huis, daar moest ik niet aan denken. Elke gedachte aan iets moeten doen veroorzaakte direct stress, ondraaglijke stress. Zelfs van het vervangen van een lamp moest ik wel een uur bijkomen.
In deze tijd leefde ik bij mijn moeder en zus, met 3 a 4 keer in de week mijn kinderen te hebben. Gelukkig gingen de kinderen er goed mee om en mijn huis loopt niet weg. Ik kon het gewoon niet alleen. Geprobeerd om de kinderen niks te laten merken en elke dag even de energie die ik had te gebruiken voor mijn kids. Na 2 maanden kwam het schuldgevoel. Je voelt waardeloos, wat ben je toch voor vader die niks alleen kan en niet eens in zijn eigen huis kan slapen. En hoe lang duurt dit? Alle dagen het gevoel dat je wel kan janken, maar dat lukt niet.
Ik ben nu meer dan een jaar verder en mijn energie komt nu pas weer langzaam terug. Woon sinds een maand weer in mijn huis. Ik deed dit pas toen het goed voelde. Maar had niet verwacht dat het een jaar zou duren. Stel ik mij de vraag is het al over? Nee het is nog niet over, er staat geen tijd voor een burnout. Immers heeft de roofbouw op mijn lichaam en hersenen jaren geduurd. En dan is het niet zomaar klaar. Ik was een jaar stil als een zombie terwijl ik een prater was. Kon mensen de oren van hun kop lullen, dat was een jaar niet . Je bent in die tijd niet jezelf. Alles komt langzaam weer terug en daar ben ik blij om. Wordt ik ooit weer dezelfde? Nee denk ik niet. Er is iets stuk gegaan toen. Maar goed ook dat ik niet weer dezelfde wordt. Anders ligt de burnout weer op de loer. En ik wil alles behalve dat. De angst blijft dat het weer kan gebeuren en daarmee moet ik leren leven. Maar ik wil dit nooit meer terug. Burnout, nooit weer. Wat een hel! En je kan nooit iemand duidelijk maken hoe het is om een burnout te hebben, totdat ze het zelf ervaren. Maar tot die tijd word je aangekeken of je een zwakkeling bent. En hoor je de hele tijd goede adviezen (ga wat leuks doen, wordt nu toch weer tijd dat je weer uit die negatieve dip komt). Ik wens dit niemand toe, de hel die burnout heet.
Groeten, Frank
Wat een herkenbaar verhaal, Frank. Dankjewel voor het delen!
En inderdaad, ik heb ook ervaren (en nog steeds) dat mensen denken dat ik een zwakkeling ben. Ging/ga het bijna zelf geloven. Jouw verhaal geeft me weer de moed om op mezelf te blijven vertrouwen. Want zwak? Nee, dat ben ik zeker niet, integendeel. Misschien is dat juist wel mijn grootste valkuil…………………….
hallo maria
ik ben inmiddels paar maanden verder en zowat weer de oude . hoewel ik merk dat ik de hele tijd moet opletten dat ik mij niet weer ga druk maken om dingen die er niet toe doen in het leven.
heb in deze tijd goed gemerkt wie mijn oprechte vrienden zijn en wie niet . ben ook gestopt met koffie drinken . klinkt stom maar sinds die tijd voel ik mij veel beter . kon gewoon geen koffie meer hebben na mijn burnout . duizelig opgejaagt gevoel , ik zou zeggen probeer het eens . en je moet cker in jezelf blijven geloven . niet jij bent zwak maar dat zijn de mensen die zich niet in iemand anders kunnen denken . mijn zelfvertrouwen is weer terug, en ik kan mij weer weren tegen domme opmerkingen, ik hoop dat het jou ook weer gaat lukken ,of het is je alweer gelukt?. gun je de tijd . het komt weer goed.. ook al geloof je het op den duur niet meer.
Beste mensen, voor mijn afstudeer onderzoek ben ik opzoek naar respondenten die de diagnose burn-out hebben (gehad). Leeftijd is tussen 45 en 65 jaar. Het onderzoek gaat over de definitie en diagnostiseren van burn-out. Kent u of bent u iemand die graag deze studente wil helpen om een mooi onderzoek af te ronden, dan ben ik u dankbaar. Mijn contactgegevens zijn: M.g.achmadi@gmail.com of +31612526069. Hartelijk bedankt! Met vriendelijke groet, Marianna Achmadi
Goedemiddag,
19 jaar en burn out. Niet door werk. Maar door teveel te doen. studie, sport, uitgaan etc. Roofbouw gepleegd op mijn lichaam tot aan een burn out.
Ik ben met name heel moe en ontzettend duizelig. Vooral het duizelige beangstigt mij. herkent iemand die duizeligheid. Het wordt niet echt minder en zit nu al 14 week thuis. verder gaat alles stapje voor stapje vooruit. Iets minder moe, iets meer energie. Maar die duizeligheid is ontzettend lastig en angstig.
Hier herken ik mij helemaal in. De duizeligheid belemmert mij enorm.
Ik ben zelf 23, bezig met afstuderen en ben herstellende van een burn-out.
Beste allemaal,
Wie herkend zich in mijn situatie. Dat je lichamelijk er ineens helemaal uit ligt? Het begon het een griepje, tot opname in het ziekenhuis huis, waar de artsen niet wisten wat ik Had, naar nu ben ik al 3 mnd herstellende en ik kan niet lopen, bewegen en wederom wet mijn huisarts niet wat ik heb.
Ik herken het verlies van vrienden, de onrust van word ik ooit de oude, de vraag zou ik ooit nog kunnen werken en ook ik Was nooit ziek.
Maar hoe vul je je dag, een dag te veel hooi op mijn vork en ik lig met pijn op bed.
Gr sj
Hallo,
Ik herken dit wel een beetje. Het is niet dat ik echt helemaal niet meer kon lopen maar lichamelijk was ik echt niet gezond. Ik werkte op de eerste verdieping en kon net voor mijn ziekmelding de trap bijna niet meer opkomen. Ik liep ontzettend traag en moest bovenaan uithijgen. De bedrijfsarts zei dat ik moest gaan bewegen, dus ik probeerde naar de post te lopen. Dit is ongeveer 300-400meter retour. Ik deed dat voetje voor voetje, met mijn broertje naast me en dan moest ik op de terugweg nog vragen of we langzamer konden lopen omdat ik geen adem genoeg had en mijn benen vreselijk pijn deden. Zoals je in mijn verhaal oo het forum kunt lezen, kon ik aan het begin letterlijk niet een boek vasthouden. Ik heb die dagen veel geslapen en toen ik me iets beter voelde ben ik keukenmeidenromannetjes gaan lezen, staat toch op elke bladzijde t zelfde dus dan maakt t niet uit dat je op de ene blz niet meer wat wat er op de vorige stond.
Ik ben zelf naar natuurtherapeut Carolina Janssen geweest, daar kun je heel snel terecht. Ik bleek wat vitamines en mineralen tekort te komen, waardoor mijn lichaam het binnenkomende voedsel niet meer af kon breken. Met wat extra mineralen lukt dat wel en toen ging mijn gezondheid opeens met een sprong vooruit en dat is nu al maanden zo (geen terugval dus). Misschien kan zo iemand je helpen? Mijn ervaring is dat artsen snel zeggen je niet kunnen helpen, maar dat anderen dat wel degelijk kunnen..!
Sterkte en beterschap!
Margreet
Hoi Sj,
Spijtig om dat te horen… Maar je komt er bovenop, dat weet ik zeker. Je hebt namelijk een enorme drive en die gaat je er weer bovenop helpen.
Maar je moet het echt even rustig aan doen. Relax!
Het lichamelijk eruit liggen is een bekend probleem. Lees de verhalen van anderen maar.
Doe iets waar je je goed van gaat voelen. De hele dag thuis zitten niks doen, is ook niet leuk. Kijk leuke films, en lees iets wat je leuk vindt. En…
Ga zoveel mogelijk bewegen. Je moet er bovenop komen. Maar je moet het juist RUSTIG aan doen. Dat is het geheim…
Hou ons op de hoogte van je vorderingen!
Groet,
Marek
Daar lag ik.. op de keukenvloer. Ik kon geen lepel of beker meer vasthouden. Lopen en praten ging ook niet.
Het niet kunnen lopen trok bij mij na ongeveer twee weken weg. Inmiddels kan ik weet wat binnen en buitens huis maar alles is vrij beperkt. Spaarzaam met de energie omgaan. Ik ben 4 maanden verder.
Wanneer ik mij wat beter voel wil ik hier misschien mijn verhaal delen. En als mensen er voor open staan.
Sinds 6 weken zit ik thuis met een Burn out. Het begon met een griepje. Ik voelde me al een tijdje op mijn tandvlees lopen. 2016 was medisch gezien een heel zwaar jaar. Knobbeltje in mijn borst ontdekt, operatief weg gehaald en een week later pas godzijdank een goede uitslag. Ook zat ik te tobben met mijn uitstrijkjes, de pap uitslagen waren niet goed. Weer alle Alarm bellen af. Weer de molen in allerlei onderzoeken gehad en godzijdank in oktober 2016 goed nieuws. Daarna kreeg ik last van extreme haar uitval. Weer naar de huisarts, wat bleek…heel erg lage vitamine b12 waardes. Weer naar het ziekenhuis. Allerlei onderzoeken gehad en helaas is er niet uitgekomen hoe ik aan dat tekort ben gekomen. Ik moet 1 x per half jaar bloed prikken om mijn waardes in de gaten te houden, ik moet wel tabletten blijven slikken. Voor mijn Burn out heb ik ook 3 maanden lang een dubbele functie gedraaid op mijn werk. Ik liep op mijn tandvlees. Meerder keren ook aan gegeven op mijn werk. Maar zolang jij nog elke dag achter je bureau zit vind een werkgever het wel prima. Zes weken geleden kwam de man met de hamer langs. Ik voelde me zo leeg en beroerd van binnen. Ben vanaf mijn werk naar huis gegaan en heb alleen maar gehuild. Echt vreselijk. Ik was voor mijn Burn out al onder behandeling bij de psycholoog omdat ik alle gebeurtenissen niet konder verwerken. Ik nam contact op met mijn psycholoog, hij vertelde mij dat ik nu dus geveld was door een Burn out en dat ik het rustig aan moest gaan doen. Sinds 2 weken heb ik enorme angst en paniek aanvallen. Ik krijg daardoor een hoge hartslag wat mijn paniek enorm doet toe nemen. Sinds afgelopen vrijdag heb ik propranolol gekregen van mijn huisarts om mijn hartslag naar beneden te krijgen. Dit middel wordt ook gebruikt voor examen angst. Ik moet zeggen dat mijn hartslag hierdoor lekker rustig blijft waardoor ik niet meer die onwijze paniek heb. Maar de huilbuien blijven. Vreselijk. Vraag me ook dagelijks af wanneer het nu eens een keer beter zal gaan. Voel me leeg en heel erg moe. Ik vind het prettig om te lezen dat ik er niet alleen voor sta. Hopelijk komen we allemaal sterker uit deze periode.
Hallo,
Ik ben nu 34 en zit al bijna (15 jan) 2jr thuis. Het overlijden van mijn oma was de druppel geweest. Daarna stortte ik in. Kon niets meer, niets interesseerde me nog. Daarbij veel lichamelijke klachten door spanning en stress van werkgever en uitzendbureau en ander instanties. Werd niet (nog steeds niet) serieus genomen en moest gaan werken. En ja daarna weer in de ziektewet want kan niet meer lopen… heb aan morfine voor de pijn gezeten.. slaappillen en anti depressiva.. ben nu van die troep af. Nu ben ik beter gemeld sinds 3-10-2016 en krijg te horen dat ik me niet meer ziek mag melden want dat wordt niet geaccepteerd.
Ik ben er nog lang niet.. ben net weer uit een depressie en hoeft maar weinig te gebeuren of alles doet weer zeer dat ik geen kant op kan en ook depressie blijft op de loer. Maar ben volgens anderen prima in staat om 40 uur te werken zonder enige uren opbouw en rekening houdend met beperkingen die ik nu heb.
Ben hierdoor ook veel ‘vrienden’ kwijt geraakt. Maar ook een paar erbij gekregen waarbij ik geen uitleg hoef te geven en die gelijk merken als het niet gaat. En ook al wonen we ver van elkaar we zijn er wel voor elkaar. En kunnen op afstand elkaar helpen. En de vrienden die er nog wel zijn die accepteren het als we hebben afgesproken en ik bel af dan is er niets aan de hand. En spreken dan een andere keer af. Das wel fijn.
Iedereen veel sterkte xxx
Hoi Karin wat heftig hier ook een die veel lichamelijke klachten heeft ik ben inmiddels 8 maanden thuis en de verbetering die er is, is minimaal!
Mag ik vragen wat jou klachten allemaal waren? Ook ik heb problemen met werk, terwijl dit het ergste is wat ik heb meegemaakt , ik wil je veel sterkte wensen en goed dat je van je af schrijft
Wat fijn om al die verhalen te horen, zoveel dingen zijn herkenbaar! Ik ben 35 jaar oud en raakte er na een remigratie helemaal doorheen. En dat juist terwijl mijn gezin mijn inkomen nodig had! Ik zat alleen nog maar te huilen op de bank. Na een paar maanden kwam de angst, de hyperventilatie….en helaas nu ook de depressieve gevoelens. De Arbo-arts verklaarde me wonderbaarlijk gauw beter, dit op basis van zijn ‘protocol’. Terwijl de man nog niet het fatsoen had om met te vragen naar mijn klachten! Het verlies van inkomen maakt de stress nog groter…een beetje vrijwilligerswerk geeft me nog het gevoel nuttig te zijn en ik heb een klein kind om voor te zorgen. Hij zorgt ervoor dat ik doorga.
Hai Hilde, we zijn van dezelfde leeftijd en ook ik ben net geremigreerd. De beslissing om dit te doen was killing (ik wilde eigenlijk liever daar blijven wonen en voel niks voor mijn huidige ’thuisland’) en daarbij heb ik de afgelopen paar jaar meerdere grote reorganisaties meegemaakt. De emotionele weerslag van remigratie moet zeker niet onderschat worden, denk ik – dat kan behoorlijk impact hebben op je identiteit, drijfveren en het netwerk dat in zulke situaties normaliter soelaas biedt maar dat je bij remigratie maar beperkt hebt. Bovendien zul je je waarschijnlijk jarenlang altijd een tandje extra hebben moeten inzetten om in het buitenland ‘normaal’ mee te draaien (al merk je dit misschien niet direct). En dan weer teruggaan en niet altijd volledig begrepen worden – remigratie is meer dan slechts een verhuizing. Ik noem maar wat dingen, het zal vast niet voor iedereen hetzelfde zijn, maar zulke dingen kunnen allemaal wel meespelen.
Als je dan ook nog eens een nieuwe start op de arbeidsmarkt moet maken en een klein kind verzorgt (in jouw geval), of als je (in mijn geval) juist niet direct dingen om handen hebt en je je voelt alsof je niks bereikt hebt in al die jaren en weer opnieuw moet beginnen in ’t leven, dan is dat gewoon best een klap. Ik ben er behoorlijk door onderuitgegaan en bouw mijn leven langzaam weer op, en kan me jouw situatie en je gevoel erbij goed voorstellen. Je bent sinds maart terug, en ik hoop dat het dagelijks leven iets makkelijker is geworden inmiddels. Ik wens je veel sterkte!
Hallo lieve mensen,
Het voelt een beetje raar om hier iets online te typen, maar het is al een hele tijd dat ik me afvroeg of er geen soort “zelfhulpgroepen” burnout bestonden, omdat het voor mezelf belangrijk voelt om ervaringen te kunnen delen en te horen dat wat ik ervaar of ervaren heb niet “abnormaal” is. De psycholoog zegt dit natuurlijk ook maar dit is toch anders… Ook met vrienden is het heel moeilijk hierover praten, want ze hebben snel hun oordeel of advies klaar (‘ik zou dit toch anders gedaan hebben’ bijvoorbeeld) waardoor je zelfvertrouwen alleen maar meer keldert. Op de duur zijn er ook personen die je laten vallen omdat je niet meer de “geinige” persoon bent die je was… .
Ik heb altijd veel geïnvesteerd in mijn job, ben een heel betrokken persoon…de laatste jaren bekeek ik het alsof ik werkte zodat ik daarna op vakantie kon gaan naar mijn geliefde Italië. Het was (of is?) ook steeds mijn droom om daar écht te leven. Ik besef dat ik dus de afgelopen jaren vooral in de toekomst leefde, en het heden vergat. Ik was elke avond kapot en het weekend diende inderdaad om te slapen en rust te hebben, gewoon niets doen.
In januari 2015 viel mijn baas ziek (burn out) uit waarmee ik eigenlijk echt als een tandem samenwerkte. Ik nam toen veel zaken van haar over en hield zelf ook vol want ik had het mooie vooruitzicht dat ik 5 maanden naar Italië kon vanaf mei datzelfde jaar. Op mijn allerlaatste werkdag werd ik ziek, en de eerste week van mijn tijdskrediet bracht ik dus ziek door. (Een week voor mijn vertrek naar het buitenland.) Ik dacht toen dat dit misschien een slecht voorteken was want gedurende mijn hele professionele leven ben ik altijd een persoon geweest die amper ziek was, ik vond me sowieso iemand met een groot “incasseringsvermogen”.
Eens ter plaatse voelde ik me wel moe en ik had ook de indruk dat ik soms last had van maagklachten, maar ik kon nog wel genieten. Op een dag kwam toen de finale mokerslag, enkele dagen nadat ik vernomen had dat mijn rechtstreeks verantwoordelijke beslist had om het bedrijf te verlaten… Mijn ademhaling versnelde, een onrustig gevoel, angst of het idee dat ik ging flauwvallen,… ik dacht dat het om een zonneslag ging. Ik ben toen een week binnen gebleven (Ik was alleen in het buitenland) uit angst dat ik me niet goed ging voelen eens ik buiten was. Vanaf dat moment werd elke dag een strijd, ik wou niet opgeven en toch daar blijven, maar met de beperkingen die ik had. Het was zo moeilijk om die beperkingen te aanvaarden, om niet meer onbezorgd te kunnen genieten van iets waar ik zo hard naar had toegeleefd. Ik kan dit nog steeds niet loslaten. (Loslaten is inderdaad ook een groot probleem 🙂
Ik dierf ook niet meer auto rijden ook al wist ik wel dat ik dit kon…ik heb uiteindelijk moeten vragen dat iemand met het vliegtuig kwam zodat we samen naar huis konden rijden met mijn wagen. Eens terug ben ik twee dagen terug gaan werken, en dat ging wel, maar ik voelde toch dat niet het beste was wat ik voor mezelf kon doen (druk op de borst), dus heb toen beslist naar de arts te gaan.
We zijn nu meer dan een jaar verder en ik kan nu geen plannen meer te lang op voorhand maken…want plannen betekent dat ik allerlei scenario’s begin te bedenken, ik vermijd nog steeds drukte (op restaurant gaan bvb op een geplande manier doe ik liever niet want dit brengt stress met zich mee). Ik heb het soms nog moeilijk om dingen alleen te gaan doen, vooral als ik er teveel over kan nadenken. Vanaf het moment dat ik iets fysieks voel, begin ik dit ook te analyseren.
Voordien had ik het idee dat ik niet bewust leefde, maar nu heb ik het idee soms dat ik té bewust leef, me té bewust ben van misschien kleine situaties waar ik vroeger niet zwaar aan zou getild hebben. ‘S morgens in gang geraken is ook nog zoiets dat bijna dagelijks terug komt..ik weet dan wel dat het gevoel wel zal veranderen, maar dit voelt allemaal zo vermoeiend… .
Oei, het is hier intussen een hele boterham geworden vrees ik:) Na dit alles blijf ik er toch vertrouwen in hebben dat alles op een dag goed komt…en ik denk niet dat mensen met een burn-out nog helemaal hetzelfde worden, want wat was anders de reden ervan? Het moeilijke is dan ook om dit los te laten, voor mij persoonlijk dan toch.
Alvast bedankt voor het lezen en bedankt ook aan Arjen voor dit kostbare initiatief!
Wat fijn dat dit forum er is! Toen ik net wist dat ik een burn-out had heb ik veel steun gezocht in het lezen van ervaringsverhalen (die bevestigde dat ik niet de enige gestoorde ziel op deze aardbol ben) en daarom wil ik nu ook mijn verhaal vertellen. Ik ben 22 jaar en zit op het moment nog ziek thuis, dus helaas kan ik niet vertellen hoe lang t duurt o.i.d. voor je je weer n beetje de oude voelt.
In korte tijd heb ik veel meegemaakt. Mislukte relatie, doodzieke vader die ook mijn werkgever is dus veel drukte op het werk, avondopleiding erbij gedaan en voortijdig examen gedaan, verhuisd en daarvoor veel geklust enz. En ik moest t natuurlijk allemaal aankunnen…
Ik had al ongeveer een jaar last van keelpijn en op een gegeven moment viel mijn stem telkens weg als ik aan het praten was. Ook was ik zo vreselijk moe dat ik hallucineerde en constant misselijk was en hoofdpijn had, oorsuizen, spierzwakte, hoofdpijn, concentratie- en coördinatieproblemen, vergeetachtigheid, ik was kortaangebonden, onhebbelijk en onaardig. Toen ik dat aan mezelf merkte ging er wel een lichtje branden dat er iets niet goed was, maar ik moest door van mezelf en de wereld er van overtuigen dat ik ‘het’ wel aankon. Hoewel ik wist dat het echt helemaal fout kon gaan lopen, wist ik ook niet meer hoe ik deze vicieuze cirkel moest doorbreken en hoe ik het tij kon keren. Áls ik wat aan de situatie zou gaan doen, was het voor mij wel duidelijk dat ik dan goed onderuit zou gaan en niet meer zou kunnen werken.
Mijn werkgever en twee van mijn collega’s zijn familie, dus ik wist heel goed op wie dat extra werk zou neerkomen in dat geval. Dat zorgde ervoor dat ik absoluut niet uit wilde vallen. Toen ik in een maand tijd niet een keer voor half 10 op mijn werk was werd het mij te gortig, ik ben naar de huisarts gegaan en zei dat ik voor mijn doen veel sliep en dat ik al een jaar last had van keelpijn.
Het was niet meteen duidelijk dat het om een burn-out ging. De dokter stuurde me eerst naar het zh, want mijn bloed was verder goed. Eerlijk gezegd heb ik maar gewoon gedaan wat de beste man zei, want ik was te moe om er wat van te vinden of er tegen in te gaan. Tot ik op een ochtend wakker werd en niet meer op kon staan om naar mijn werk te gaan, hoe hard ik van mezelf ook vond dat dat wel moest. Twee weken thuisgebleven en inmiddels woonde ik ook weer bij mijn ouders, alleen wonen ging niet meer door mijn lage energieniveau. Daarna heb ik mezelf toch maar weer elke ochtend voor een paar uurtjes naar het werk gesleept, maar toen dacht ik voor het eerst: zou ik geen burn-out hebben? Uiteindelijk heb ik nog een paar maanden zo ‘doorgesudderd’, tot ik op een ochtend al een half uur naar mijn beeldscherm zat te staren en ik niet wist wat ik aan het doen was, wat ik had gedaan. Ik wist alleen door op de klok te kijken dat ik al een half uur bezig was met wat?
Ik ben naar mijn werkgever gegaan en heb me ziek gemeld. Ik zat thuis en kon letterlijk geen boek meer vasthouden en er waren dagen bij dat ik niet meer kon bedenken 1+1=2. Ik was onderweg naar het ziekenhuis en wist opeens niet meer waar ik was en waar ik naar onderweg was. Weer even thuisgezeten maar toch al snel weer aan het werk. Toen heb ik zelf psychische hulp gezocht. Maar dat hielp niet, want ik nam mezelf niet serieus. Het ging bergafwaarts, ik voelde steeds minder, had geen overzicht meer en ging aan alles twijfelen. Toen dat zo ver ging dat ik een eind aan mijn leven wilde maken, begon het langzaam tot me door te dringen dat ik mezelf misschien maar is serieus moest gaan nemen als ik serieus beter wilde worden. Ik ben helemaal gestopt met werken.
Ik ben na een tip naar een natuurtherapeut gegaan, uit haar onderzoek bleek dat ik nogal wat vitamine en mineralen tekort had (o.a. b12 en b11, waardoor ik meerdere keren per dag bijna flauw viel). Nu slik ik die een tijdje en merk ik goede verbeteringen. Mijn slaapritme is nog steeds een beetje vreemd: van weinig en slecht slapen naar veel en diep slapen en nu slaap ik weer wat minder goed. Verder heb ik veel gehad aan het lezen van het boek ‘Zeg me dat ik oké ben’ geschreven door Marcel Hendrickx. Dit gaf me enorm veel inzicht en het boek is ook voor vermoeide mensen makkelijk te lezen 😉 Ik ben inmiddels 11 maanden ziek (vanaf de dag dat ik dit ook aan de buitenwereld toegaf) en wat ik tot nu gemerkt heb isdat er idd veel onbegrip is, maar aan de andere kant verdiept het juist mijn relatie met mensen die ook nu bij mij willen blijven!
Wat mij veel geholpen heeft is 1) elke dag minimaal een kwartier buiten zijn, zitten in de buitenlucht is al voldoende 2) laten kijken naar evt lichamelijke tekorten 3) het lezen van wat boekjes, zodat je jezelf en het proces waar je inzit wat beter gaat begrijpen en als laatste natuurlijk dat je jezelf echt serieus moet nemen. Heb ik nog steeds moeite mee, maar na zowat een jaar is er zeker een begin 🙂 het is bevrijdend om ‘nee’ te kunnen zeggen als JIJ dat wil, echt!
Het is nogal een uitgebreid verhaal, maar zoals ik al zei heeft herkenning mij veel geholpen. Door onbegrip ging ik denken dat ik een aansteller was, maar door verhalen van anderen te lezen, ontdekte ik dat al die klachten er gewoon bij horen. Anyway, iedereen die er mee te maken heel veel sterkte en wees lief voor jezelf!
Hoi Margreet, bedankt voor het delen van je verhaal. Ik (34) herken daarin een heleboel dingen. Met name de klachten die je opsomt en het verloop van je ziekte. Goed dat dit forum er is!
Hoi Daniel, fijn dat je wat aan mijn verhaal hebt, hoewel het natuurlijk beter was als we nooit op dit forum terecht waren gekomen ;). Ik wens je heel veel sterkte en beterschap! Zorg goed voor jezelf en laat je door je omgeving niet dwingen om beter te zijn als je dat niet bent. Grtjs Margreet
Goedenavond,
Even twijfelde ik of ik zou reageren, maar misschien help ik er een ander mee? En ja, het is fijn om op te schrijven! Ik ben 31 en zit ook thuis.. 19 september zat ik bij mijn teamleidster aan tafel met tranen in mijn ogen. De stekker moet eruit het gaat niet meer op advies van de psycholoog. En dat terwijl ik mijn werk (Docent MBO) zo leuk vind en pas 3 jaar doe. Achteraf gezien liep ik al tijden op mijn tenen niet alleen op het werk maar gewoon in het dagelijkse leven. En maar doorgaan, hoe meer je aan neemt, hoe beter je je voelt. Dan ben je tenminste afgeleid! Maar op de vrije thuis momenten ging het niet meer.
Mijn klachten waren vooral lichamelijk: heel veel spanning, druk op de borst, wazig oog, oorsuizen, heel vergeetachtig, niet met de kinderen kunnen (2, en 1 jaar) alles was moeten, alles z.s.m afwerken, zoveel stress, zoveel huilen en oververmoeid. Ik vergeet er vast nog een paar. Je denkt bij jezelf stel je niet zo aan.. Je hebt alles wat je wilt, werk, kids, partner, paarden.
Ik liep al in juni bij de psycholoog (Ik ben hier eerder mee in contact geweest 6 jaar geleden, toen had ik wat handvaten nodig) ik voelde het aankomen, ik raakte de grip over mezelf kwijt. De zomervakantie begon en daar kwam ook een rare avond. Aan de achter tafel alleen, het gevoel van flauwvallen, helemaal overstuur, hyperventileren. Partner gebeld en die kwam direct thuis en heeft me tijden vastgehouden. Op bed en een gat in de nacht geslapen. Gelukkig het is zomervakantie ik hoef nog even niet naar het werk.
Helaas ging het met ups en downs en kwam ik er dus niet vanaf. na 3 weken weer voor de klas te hebben gestaan was het helemaal op. Ik ben er uit gegaan met de veronderstelling dat ik na de herfstvakantie wel weer aan de slag zou gaan. Nog een klap in mijn gezicht. Sindsdien heb ik het geaccepteerd. So be it.
En ja ‘bewustwording’ en ‘acceptatie’ voor jezelf zijn in mijn ogen het belangrijkste. Gelukkig heb ik fijne mensen om mij heen, die mij helpen indien nodig.
Ik dacht altijd overal bij te moeten zijn, maar tegenwoordig zeg ik gerust nee tegen een uitnodiging en zit ik thuis op de bank. Voorheen zou ik dit nooit doen.
Op dit moment ga ik 2x per week 2 uurtjes naar het werk en zie ik het huishouden soms als een soort ontspanning. Als het even niet lukt regel ik oppas voor mijn meiden en als het op het werk niet gaat trek ik gelijk aan de bel. Ik moet zeggen dat zowel mijn thuissituatie als werksituatie er wel begrip is. En dat is natuurlijk een geluk. Iedereen die dat niet heeft, blijf bij jezelf jij bent de enige die voelt wat wel lukt en wat niet! Accepteer dat de rem er op moet om straks weer verder te komen!
Het klopt inderdaad dat sommige mensen verder van je af komen te staan, maar blijf vooral bij jezelf en trek die mensen naar je toe waar jij je prettig bij voelt. En ga daar mee wandelen, thee drinken of gewoon zitten niksen.
Heel veel succes allen!
Het enige waar ik nog wel vaak mee zit… Ondanks dat je veranderd, omdat je anders leert leven.. Wanneer zou je weer een soort van ‘de oude’ zijn. Vol in het leven staan?
Als je meer wilt weten of vragen hebt! Mail gerust!
Hoi Hanna,
Jouw verhaal zal zeker andere lezers aanspreken. Dank je wel voor het delen! Het herstellen zal stapje voor stapje gaan en mijn advies is om niet te snel te willen. Gewoon in je eigen tempo. Geduld hebben is misschien wel het lastigste bij herstel na burnout. Heb vertrouwen dat het weer goed komt. Als je nog vragen aan mij hebt, dan mag dat via dit forum, maar dat kan ook via mail@arjenluijendijk.nl.
Goedemiddag allemaal,
Ik ben Lotte en zit al 6 maanden thuis met een burn out , ik kan door de extreme vermoeidheid, de hele dag duizelig , de hele dag vlekken voor de ogen zien en de hartkloppingen nog vrij weinig , ik vind het zo vreselijk en ben bang dat ze de diagnose niet goed hebben gesteld
Wat ik me afvraag ik lees heel veel dat mensen niet kunnen slapen maar ik slaap als een blok alleen ik blijf extreem moe , komen mijn overige klachten iemand bekend voor?
Hoi Lotte ja .. ik heb precies hetzelfde het ergste is dat ik al 9 maanden lang misselijk blijf en daardoor niks meer kan/durf te ondernemen.. om gek van te worden
Hey Ivan bedankt voor je reactie , jij kent dus al mijn klachten ?
Ik voel me echt zo slecht en ook de huisarts begint te twijfelen , is het een burn out of toch iets lichamelijks? Ik voel me namelijk zo slecht , moe, de hele tijd vlekken zien , hoge bloeddruk, duizelig , je hele lichaam zwaar !
Ben jij al 9 maanden thuis of gewoon aan het werk? Misselijk heb ik af en toe maar de duizeligheid en extreme vermoeidheid zijn bij mij het ergste en de vlekken voor de ogen die herken je ook?
Groetjes Lotte
Hoi Lotte en Ivan,
Wat fijn om jullie reacties op dit forum te lezen! Bij mij waren en zijn de symptomen ook vooral heel lichamelijk. Zware benen, te moe om vooruit te komen, regelmatig het gevoel dat ik griep had of kreeg, en regelmatig misselijk. Ik ben in het ziekenhuis door de hele medische molen gegaan, omdat mijn huisarts en arbo-arts er niks van snapten. Bloedprikken. longfoto, neurolooog en geen dokter die iets kon vinden natuurlijk. Ik heb een half jaar thuis gezeten en ben daarna langzaam gaan opbouwen middels een reintegratietraject van 2x acht weken. Ik werk inmiddels weer fulltime, maar ik heb nog steeds af en toe terugvallen waarbij ik supermisselijk en beroerd ben. En dan denk ik, daar gaan we weer. Maar het wordt echt beter op den duur. Ik heb al veel verbetering geboekt tov de situatie begin dit jaar. Ik ben er echt nog niet helemaal, maar ik vertrouw erop dat het goed gaat komen. Wat mij erg helpt, is niet continu toegeven aan de misselijkheid en ervan in de stress raken. Maar te accepteren dat het even niet zo lekker gaat. Ik probeer dan maar op een ontspannen manier toch mijn dingen te doen. En meestal nemen de klachten dan ook af. Helemaal niks doen helpt me niet, want dan denk ik alleen maar aan mijn klachten. Afleiding werkt tot nu toe prima eigenlijk. Hoop dat jullie hier iets aan hebben.
En fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met allerlei lichamelijke klachten die verder helemaal niemand heeft bij een burnout (dacht ik :-))
Beste Lotte en Corine. Ikzelf ben 2 jaar geleden Burn-out geraakt doordat ik o.a. in een beginnende Overgang zat, wat óók veel klachten geeft en ik gewoon door bleef rennen. Ik ben 46 en huisartsen zeggen: nog veel te vroeg voor de Overgang. Maar ik heb wel degelijk klachten en wat mij (naast dit forum van Arjen) goed geholpen heeft was dit forum: http://www.vrouwenovergang.nl/forum/index.php Misschien hebben jullie er iets aan? Ik word meestal misselijk op drukke plekken, zoals supermarkten. En ook als ik ga hyperventileren. Het valt allemaal onder Burn-out, denk ik. Succes, Linda
Hi Lotte,
Hoop dat het met jou inmiddels goed gaat/je hopelijk herstelt bent van burnout. Zelf zit ik er nog midden in, waarbij ik mij ten dele herken in jouw (voorheen door jou ervaren) symptomen; de duizeligheid waardoor ik letterlijk niets kan, ruim vijf maanden nu.
Hoewel ik verschillende vormen van therapie volgt (NEI en bioresonantie), welke mij weliswaar met kleine stapjes maar goed helpen, vraag ik mij af wat jij tegen de duizeligheid hebt gedaan, of beter hoe je ervan af bent geraakt.Tips/advies is welkom!
Mijn bo begon met verschillende paniekaanvallen per dag, kon niet meer lopen, straatvrees, hartkloppingen, zo’n beetje alles is voorbij gekomen in hevige vormen, de duizeligheid is er vanaf het begin en ook nu nog, waardoor iets ondernemen (wandelen wil ik wel maar gaat niet) heel lastig is en daarmee het herstel (in mijn beleving) wordt vertraagd.
Groet,
Britt
Goede dag allemaal. Wat een leuke forum. Eindelijk een plek waar ik me in terug kan vinden. Ik heb nu het geluk dat mijn man, mama en zus de ernst van de situatie inzien en me met alles helpen. Het moeillijkste vind ik dat ik de energie niet heb voor mijn 2 lieve kindjes. En die huilbuien is ook iets verschrikkelijks. Heb nu ongeveer 2 weken een gevoel van niet vooruit te komen en heb ja gezegd tegen anti depressiva met daarbij ook hulp van psychiater. Hoop dat ik snel weer wat energie krijg en meer zin in dingen en van daaruit zien we wel weer. Dank jullie
Ik wil iets delen met allen die een burn-out hebben of gehad hebben. Diegenen die hem gehad hebben kunnen er misschien iets meer in mee gaan.
Wat mij zelf heel veel pijn heeft gedaan is het onbegrip van de mensen om mij heen. Dit openbaarde zich niet eens zo zeer in discussies maar meer in het eenvoudig negeren en wegblijven. Dit heeft het allemaal nog erger gemaakt omdat dat juist is wat ik nodig had. Dacht ik.
Nu, en dit is om toch te proberen jullie een hart onder de riem te steken, wil ik jullie zeggen, laat het gaan, maak je er niet druk om, ze begrijpen het eenvoudig niet, ze kunnen er niet mee omgaan. Het is geen onwil, ze kunnen het niet.
Er wordt vaak gezegd dat je beter een been kunt breken dan een psychisch probleem hebben, het is zo, daarom schrijf ik dit. Heb onlangs mijn enkel gebroken (geen burn out meer) en ben geen dag alleen geweest, iedereen komt, belt en staat klaar om te helpen. Ben ik natuurlijk heel dankbaar voor, en het maakte mij heel duidelijk. Men begrijpt het niet, kan of wil er niet mee omgaan. Dus probeer dit mee te nemen in het traject wat je moet doorlopen om er uit te komen, voel je niet alleen en eenzaam en niet begrepen. Hoe moeilijk dat ook is wanneer je er middenin zit. Je moet het toch zelf doen, wat moeilijk genoeg is en laat je herstel niet verhinderen door teleurstellingen en verdriet door het idee dat er niemand voor je is. Ze kunnen er niet zijn.
Hoi Joy,
Jij beschrijft hier exact waar ik de meeste moeite mee heb in deze burn-out……zo herkenbaar…
En dank je voor de uitleg en het advies….heel langzaam begon ik daar zelf ook al achter te komen….
Ben hier heel blij mee…je steekt me inderdaad een hart onder de riem… en dat kon ik goed gebruiken…
Francine
Hoi allemaal,
ik ben tijden bezig geweest om aan mijn familie en vrienden en werkgever uit te leggen wat een burn-out is en hoe dat voelt, maar het komt inderdaad niet binnen. Ik kreeg reacties als “Je hebt een fobie” (als ik weer eens angstig was) tot “Je wilt altijd je zin doordrijven” (als ik een afspraak afzegde omdat ik gewoon de energie er op dat moment niet voor had). Maar met name op mijn werk, tijdens de re-integratie, werd me van alles verweten “Je wilt niet meewerken”, “Je hebt een dubbele agenda”, dat soort dingen. Ik ben door mijn werkgever erg gepest in die tijd. Het heeft me zoveel extra energie gekost, wat ik dus eigenlijk al helemaal niet meer had. Eenzaam, ja, dat heeft het me zeker gemaakt. Ik kwam een half jaar geleden ook tot de conclusie dat anderen, die het niet zelf meegemaakt hebben, het gewoon niet kunnen begrijpen. Mijn werk heb ik opgegeven door een afvloeiregeling af te dwingen m.b.v. de vakbond. (Ik ben 60). Veel vrienden heb ik niet meer. Maar ik besef dat ik me gewoon alleen op mezelf en mijn herstel moet focussen en goed voor mezelf moet zorgen. Dat vraagt tijd en dat probeer ik mezelf te gunnen. Ik heb me de eerste maanden met name gericht op mijn fysieke herstel door adviezen te volgen die gericht zijn op herstel na bijnieruitputting (want die hebben veel te lijden wanneer je lange tijd onder stress staat). Daar ben ik erg van opgeknapt. Daardoor verdwenen ook de angst- en paniekaanvallen. Echt geen fobie dus……
En mezelf rust en tijd gunnen en gewoon Nee zeggen als ik dat voor mezelf beter vind.
Fijn hier te lezen dat ik niet de enige ben die zich onbegrepen voelt door de omgeving. Dat maakt me wat minder eenzaam. Dankjewel voor jullie verhalen.
Hoi,
Nou daar ben ik dan.. bij de klaagmuur. 32 jaar en ik kom er achter dat ik al geruime tijd met de zogenaamde ‘burnout’ rond loop zonder dit te accepteren. Want we moeten toch door? We hebben toch onze verantwoordelijkheden? Bepaalde druk naar mijn vrouw en kinderen toe, een hypotheek die betaald moet worden. En weet je wat nou zo betreurenswaardig is, doen alsof er niets aan de hand is lukt ook nog. Maar wat gebeurt er dan? Ik kan je nu al mijn lichamelijke klachten opnoemen (dat zijn er nog al wat) en het doet mij letterlijk pijn. Ik ben nu op een fase dat ik wacht tot mijn lichaam ermee stopt want dan heb ik een legitieme reden om ‘ziek’ thuis te zijn. Maar allejezus ben ik nou echt zo triest om alles maar te pikken en door te gaan tot mijn eigen lichaam het begeeft.. Ja.. en waarom? Uit angst.. bang om zwak te zijn bang om niet het goede voorbeeld te zijn bang om niet meer aan de bak te komen en dan later op je sterfbed jezelf af te vragen waar de fuck heb ik het allemaal voor gedaan.. Het trieste is dat ik mij er van bewust ben maar er niets aan doe. Ja, ga naar een dokter, die verwijst me naar een psycholoog maar dat kan ik niet betalen.. hup weer reden om me nog ellendiger te voelen, de burnout wordt continue gevoed en ik zoek continue voer. Laat onverlet dat ik wel kan en wil inzien wat ik wel heb.. maar ongelooflijk wat een moeite mij dat kost om het bij elkaar te houden en er van te genieten. Oprecht genieten, want ook hier heerst angst. Ik weet waar het vandaan komt, waarom ik denk zoals ik denk.. Maar ik zoek een acceptatie, een zekerheid, een buffer, een stok achter de deur. Elke f*cking dag een nep glimlach opzetten en naar werk toegaan, thuis komen en er achter komen dat je dweilt met de kraan open.. ik heb het over jaren en niet over een slechte maand wanneer we even niet uitkomen.. Elke dag opstaan met letterlijk hoofdpijn en lood in je schoenen.. Mij schuldig voelen als ik geld uitgeef omdat alles wat ik uitgeef teveel is op de begroting. Moedeloos wordt je er van.. Er over schrijven helpt zeggen ze.. ik probeer nu een gevoel wat diep van binnen zit binnen een paar zinnen te beschrijven, als het zo makkelijk was had ik het veel eerder gedaan maar ik geloof er niet in. Mijn gedachten gaan van hot naar her.. nu ook, waar doe ik dit voor? Waar brengt me dit? Geluk bepaal je zelf! Je kan alles, moet alles als je maar in jezelf geloofd, leef je droom.. Jongens er zijn minder bedeelde onder ons die hier aan onder doorgaan, want het zijn de rijke die dat het hardst van de daken schreeuwen. Het leven is te mooi.. zo mooi dat je er behoorlijk van in de war kan raken.. Dat ben ik.. een arme stakker die in de war is…
Hoi Tjalling,
Heel goed dat je je verhaal hebt opgeschreven. De belangrijkste vraag die ik voor je heb is wat je tegen houdt om je ziek te melden op je werk of in ieder geval te vragen om hulp op je werk.
Hartelijke groet, Arjen
Beste Arjen,
Ik zit 1001 redenen te verzinnen om het niet te doen. Angst om niet serieus genomen te worden, bang om een zwakke schakel te zijn. Bang om in een traject te komen waar ik ontzettend tegenaan hik. Schaamte… als ik het zo opschrijf ben in alles behalve trots. Stel ik mij aan? Wie ben ik? We hebben toch allemaal onze sores? Wat maakt mij dan een uitzondering? En zo kan ik wel even doorgaan.. Ik zal uiteindelijk zelf de knoop moeten doorhakken maar vooralsnog ben ik niet in staat om de bijl uberhaupt van de grond te krijgen.. ik waardeer je reactie. Bedankt daarvoor.
Mvg,
T.
Hoi Tjalling,
ik herken jouw verhaal echt heeeeel erg!
Ik ben zelf precies zo, ook zo hard voor mezelf. Maar uiteindelijk… wat schiet je daar mee op?
Mijn collega’s wisten al dat het een tijd niet goed met me ging. Ik heb lichamelijk veel klachten, vooral moeheid, pijnlijke gewrichten, dagelijks hoofdpijn, lusteloos, prikkelbaar, vergeetachtig, somber.
Bij mij is de vraag, zijn de lichamelijke klachten (3-4jaar al aanwezig) eerder ontstaan, of de stress? Het zou namelijk ook heel goed kunnen dat ik door mijn vermoeidheid en de hele aanpassing van je leven mij een burn out opleverde.
Ik heb collega’s die gewoon tegen mij zeiden je moet thuis blijven, en ik bleef ook maar volhouden dat ik daar niet beter van wordt. Maar van doorgaan op je werk, met je masker op, en je best doen, terwijl je helemaal geen energie daarvoor hebt, daar word je ook niet beter van.
Het is nu heel belangrijk om voor jezelf te kiezen, het werk red het wel. Bij mij voelde het als falen. Ik kan toch niet alles aan in mijn leven, en mijn werk was een van de energievreters. Ik heb geen burn out door werk.
Ik ben inmiddels ook al 5 weken thuis, en voel me nog geen haar beter. Maar ik heb ook heel problemen in mijn lichaam waarvoor ik nu behandeld word door een alternatieve arts. Maar ik ben wel het juiste pad nu ingeslagen. Ik ga er wel voor, en wil mij nooit meer zo voelen!
Ik hoop dat je uiteindelijk de juiste keuze neemt en voor jezelf kiest.
Veel succes!
Het lezen van de verhalen van anderen biedt steun. Ook ik ken de zoektocht, al vijf jaar lang speelt de burn-out een rol in mijn leven, met goede momenten waarop ik mijn kracht weer voel en bijna alles weer op kan pakken, en ook momenten waarop ik weer net zo ver weg lijk te zijn als toen de eerste klap vijf jaar geleden kwam. Het vergt veel van iedereen met een burn-out om positief te blijven, niet op te geven, lief te blijven voor jezelf en te blijven geloven dat je vuur weer zal gaan branden.
Omdat ik heb gemerkt hoe fijn het is om met anderen die het herkennen te praten over burn-out, wil ik bijeenkomsten gaan organiseren. Ik denk dat we elkaar beter kunnen helpen dan artsen/psychologen die zelf niet weten hoe het is.
Op https://www.facebook.com/uitjebunouthw/ kun je zien wanneer de bijeenkomsten zijn of contact met me opnemen. Het lijkt me mooi om elkaar op deze manier te kunnen helpen!
Veel sterkte en succes!
Hallo allemaal.
Ik ben nieuw in de wereld van de burnout maar helaas heb ik er nu toch ook last van..
ik loop vanaf juli dit jaar al bij een psycholoog, in eerste instantie voor mijn dwang wat ik nu ander half jaar heb en er maar niet van af kan komen.
sinds de afgelopen weken merkte ik dat ik elke dag me slechter ging voelen( Steeds duizelig, licht in men hoofd, voelt alsof ik wankel op de benen sta en vaak hoofdpijn wat af en toe uitloopt op migraine)
Ik heb van de psycholoog het advies gekregen alles even te gaan remmen dus even een break van het werk waar eigenlijk grotendeels het *stressen* begon. en te gaan beginnen met anti depressiva, iemand advies als dit wel goed is? ik hoor meerdere wisselende verhalen waardoor ik het eng ga vinden ermee te beginnen.
ik heb vrijdag een afspraak met een maatschappelijk werkster die me gaat helpen voor het uit zoeken om een break van werk te kunnen nemen..
kan iemand me toevallig tips geven of iemand ervaringen hoe ik dit kan regelen?
dit is nieuw voor me en aangezien ik nog 4 uurtjes werk op 0 uren contract basis, en ik 6 uurtjes elke week werk vanuit mijn eigen kvk nummer dus dat ik mezelf uit leen voor werk zeg maar.
Hoop op tips of ervaringen?
ik ben nieuw met deze klachten en dingen en best wel ten einde raad:(
Hallo Chantal,
Mijn advies: volg je gevoel of je anti depressiva wilt gaan slikken of niet. Als je twijfelt, dan misschien niet doen. Het houdt je hoofd helder en je kunt daardoor beter naar je lichaam luisteren. Voor de keuze wat je in je werk het beste kunt doen heb ik geen echt advies, omdat mij nog niet helemaal duidelijk is hoe je het nu geregeld hebt. Als het goed is, zijn er op je werk ook mensen die je een advies kunnen geven of wat je opties zijn en wat daarvan de gevolgen zijn. Daarnaast heb ik nog een andere vraag: heeft de psycholoog de diagnose burnout vastgesteld? Reageer gerust hieronder, misschien dat ik je dan verder kan helpen. Je kunt mij ook direct een vraag stellen via mail@arjenluijendijk.nl.
Lieve mensen
Ook ik heb een burn out gehad. En mijn weg terug naar gezondheid gevonden.
Wil je weten hoe?
Mijn verhaal heb ik een boek geschreven die binnenkort uitkomt.
Het is een zoeklichtje in de duisternis.
Je kunt alvast het boek reserveren.
Neem even een kijkje op mijn facebookpagina.
https://www.facebook.com/boekoverburnout/
Even copieren en plakken in facebook, dan kom je er van zelf op.
Ik wens jullie heel veel beterschap!!
Lieve groet;
Ann
Mijn vriend heeft een burn out. Ik vind het ontzettend moeilijk niks voor hem te kunnen doen. Ik probeer mezelf weg te cijferen en er voor hem te zijn om hem te ontzien. Hij doet voor mij geen enkele moeite en laat niks van zich horen, zit in zijn eigen wereldje. Ik wil me dit niet persoonlijk aantrekken want niemand kiest er niet voor zich zo te voelen maar ik zie hem wel appen met anderen. Waarom dan niet met mij. Ik zeg hem graag van hem te willen horen hoe het met hem gaat maar dat is blijkbaar al te veel gevraagd. Ik word er af en toe boos over maar weet dat ik daar niets mee opschiet. Wat het daarnaast moeilijk maakt is dat we in maart in zo´n zelfde situatie zaten. We zijn net een relatie begonnen en dit gaat zeer moeizaam. Nu snap ik waarom! Maar inmiddels een half jaar verder en nu heeft hij eindelijk hulp gezocht maar ik voel me zo ontzettend eenzaam. Ik heb hem ook nodig en wat ik ook probeer, ik krijg helemaal niks terug. Hij zegt van me te houden en gek op me te zijn, het fijn te vinden dat ik er ben, maar als ik dan weer alleen thuis ben en niks hoor, slaat de twijfel weer toe. Ik weet me geen raad. Ik zit zelf nog midden in een scheiding en er is een kind in het spel. Regelmatig vraag ik me af of ik dit moet doorzetten. Is dit het allemaal waard? Het is allemaal zo uitzichtloos en toch kan ik hem niet loslaten.
Jo, met een burn-out ben je zo in de war in je hoofd, je weet niet meer wat je wilt, kunt, moet. Je kunt het voor jezelf niet duidelijk krijgen laat staan dat je dat aan een ander kunt verklaren. Het pingpongt heen en weer en je weet niet meer of wat je allemaal voelt reel is. Dus in een relatie is het heel begrijpelijk dat iemand er dan voor kiest om het niet te uiten, uit angst dat het niet begrepen wordt of dat je iets verkeerd uit. Hoop dat het je helpt. Het feit dat je er voor hem bent kan al genoeg zijn. Geef het tijd. Wanneer het weer wat duidelijker en rustiger wordt komt het vanzelf.
Hallo, ik schrijf dit omdat ik op dit moment in een burn-out zit.
Na jaren lang doorgewerkt te hebben, teveel opgezogen en daarmee niet naar mijn lichaam geluisterd heb, ben ik sinds sept 2016 thuis.
Een burn-out tuurlijk niet want wie zegt dat nou, dat kan toch niet bij mij.
Slapen deed ik ’s nachts nog minimaal, van 4 -5 uur per nacht.
Maar nadat ik een keer thuis kwam van werk en er een hele simpele vraag gesteld werd door mijn echtgenoot stortte ik volledig in.
Jankbuien, totaal niet meer weten wat je aan het doen bent en alleen maar zitten staren. Het kwam heel hard naar binnen.
Bij de dokter geweest de volgende dag en dan proberen stoer te zijn, omdat je niet wilt horen waar je bang voor bent. Nou ik kan je zeggen, stoer doen lukt niet. Ook daar barstte ik uit. Gelukkig heb ik een arts die het serieus neemt en mij na een uur vertelde: je bent op en je bent over de schreef gegaan dus burn-out.
Mede omdat ik het zelf wil vertellen aan iemand die totaal niet emotioneel betrokken is bij mijn burn-out heb ik contact gezocht met een psycholoog. Daar droog houden? Vergeet het maar, het zit diep erg diep.
Wel werd er meteen verteld neem geen contact op met je werk, verbreek dat eerst nu. Maar ik heb wel contact gezocht met hoofd HRM omdat ik die vertrouw.
Uiteindelijk zit je thuis en niks lukt, niks wil, niks gaat en je ergens toe aanzetten ho maar.
Praten helpt wel maar je zit in een spiraal waar je eerst uit wilt komen.
Wat mij in het begin wel hielp is met de hond naar het strand gaan. Maar dan hoop je daar plezier uit te halen, maar de gedachten gingen gewoon door.
Alle goed bedoelde adviezen waren natuurlijk aanwezig, maar je hebt daar niks aan omdat niks lukt.
Ik ben nu bijna een maand verder en eindelijk is de acceptatie gekomen. Oke ik heb het, en nu?
Maar dat was een klein keerpunt in deze situatie en zoals ik veel lees zal dat eerst moeten verschijnen voordat je verder kan werken aan herstel.
De psych en het lezen over burn-out helpt zeker bij het herstel.
Zoveel dat je je weer sterker voelt worden en bij jezelf denkt, oke het is over en ik ga weer.
Maar niets is wat het lijkt, want de terugslag kwam direct een dag later weer naar binnen toe.
Wat te doen? Ik weet het nu even niet. Wat ik wel weet is dat dit niet zomaar komt.
Dus ik geef het de tijd en zorg ervoor dat eerst mijn plezier in mijn eigen leven terug komt, want zonder dat kan je niks voor elkaar krijgen. Ieder geval ik niet.
Elke keer een stap vooruit en er rekening mee houden dat je ook soms weer een stapje terug doet. Daar houd ik me nu aan vast.
Uiteindelijk loop ik niet meer in joggingbroek rond de gehele dag, maar weer in normale kleding en zit ik niet de gehele dag op de bank maar ga naar het strand cq bos.
Ik heb ook het besluit genomen dat ik het nu aan meerdere buitenstaanders vertel, vrienden etc, omdat dat toch wel helpt in de verwerking.
Maar wel met de mededeling dat ze alleen hoeven te luisteren want je zit nog steeds niet te wachten op adviezen zoals ff goed slapen en dan is het zo over.
Als iemand zich hierin herkend dan zie ik graag reacties tegemoet.
Hoelang er voor een burn-out staat is niet te zeggen. Het enige wat je kan doen is luisteren naar je lichaam.
vrg Peter
PETRA VERTELT
Ik ben supertrots om dit met je te delen! Eind mei 2016 werd ik benaderd door JIJ & WIJ, het blad voor het pensioenfonds voor de detailhandel. Of ik iemand kende die in de detailhandel in een burn-out terecht was gekomen. Daarvoor een oproep op Facebook gedaan. En na lang twijfelen heeft Petra Zijlstra JA gezegd en staat zij nu met een groot interview in dit blad. Want ook zij wil haar verhaal anderen helpen en inspireren! Klik op deze link om verder te lezen: https://www.pensioenfondsdetailhandel.nl/sites/pensioenfondsdetailhandel.nl/files/atoms/files/jijwij_11.pdf
Met heel veel belangstelling heb ik de verhalen gelezen. Het is fijn om verhalen van lotgenoten te lezen. Prima dat dit forum er is. Er is te weinig te vinden over het proces van een burn-out en hoe het nu verder gaat als je eenmaal thuis zit. Daarom mijn verhaal in het kort:
Ik ben ruim een half jaar geleden burn-out gegaan. Al jaren ervoor enkele malen testjes gedaan op internet of ik een burn-out had. Iedere test gaf aan dat ik in de gevarenzone zat. Maar ach, een burn-out is voor watjes, ik ben de sterkste dus kan ik gewoon doorgaan. Misschien wel 10 jaar heb ik ingeteerd op mijn energie en geleefd in negativiteit. Ik werkte van ’s ochtends 8 tot ’s nachts 12 uur. Daarna pakte ik wat alcohol en sliep 6 uur. Onderwijl at ik steeds slechtere producten zoals veel fastfood. Snel, tussendoor en onregelmatig. Ik was tenslotte druk, druk, druk. Tot het moment dat ik in februari 2016 mezelf niet meer herkende. Ik werd emotioneel om niets. Binnen 3 dagen zat ik uren snikkend op mijn werk. Het voelde alsof mijn lichaam en geest los van elkaar kwamen en ik geen controle meer had. Het brein bepaalde dat ik ineens heel veel klachten kreeg.
De huisarts was dan ook stellig: burn-out. Verbreek alle contact met werk en ga ontspannen en besteed tijd aan je hobby. Hobby? Dat is mijn werk. Het geweld waarmee ik burn-out ging zal me altijd bij blijven. De hevigheid van de spierpijn, hoofdpijn, vermoeidheid, angsten, geen concentratie meer hebben en de teleurstelling in mezelf. Het was een oerknal. Weken vol klachten volgden.
Pas na 6 weken kon ik een beetje accepteren dat ik burn-out ben en voorlopig aan de zijlijn sta. Ik moet werken aan mezelf. Voelen wat mijn lichaam doet en hoe het reageert op activiteiten. Ik werd er depressief van en bedacht me hoe het zou zijn om er niet meer te zijn. Ik ben naar een coach gegaan en dat deed me goed. Ondertussen ging ik in april op vakantie. 2,5 uur in een vliegtuig, drukte en geroezemoes om me heen. Ik was kapot. Maar de vakantie gaf me een boost. Nadat ik terug kwam ben ik voorzichtig vanuit huis wat gaan werken. Eerst een uurtje, toen 2 uur. Na 4 weken heb ik de handdoek in de ring gegooid. Het lukte niet. Opnieuw beleefde ik een emotionele periode en deze veroorzaakte een 2e depressie.
Ik zag het niet meer zitten. Ik had alles gedaan wat men mij heeft aangeraden: rust, ontspanning, wandelen, fietsen, zwemmen, slapen. In juni kwam ik op een kruispunt. Dit kon zo niet langer doorgaan. of ik maak er een einde aan of … geen idee. Mijn huisarts heeft me toen aan antidepressiva gezet. Na de lange gewenning voel ik me als herboren. Inmiddels ben ik aan het werk en werk nu bijna volledig. Ik ben onder behandeling gegaan van een psycholoog. Hier heb ik me lang tegen verzet, maar het is helemaal niet zo zweverig als de meeste mensen denken. Het is fijn en interessant om te zien waar het misgaat met je gedachten. Want die gedachten zorgen voor handelen en daardoor raak je burn-out.
Je raakt niet burn-out door je werk of schokkende ervaringen. Je raakt burn-out door je gedachtenpatronen. De een stort zich in een privé-leven, de ander vlucht in zijn werk. Maar een burn-out is niet werkgerelateerd. Het zit bij jezelf en het gebeurt op je werk omdat je daar (vaak) het meeste bent en mee bezig bent.
Ik ondervind nog dagelijks de gevolgen van de burn-out en moet balans zoeken. Ik ben een totaal ander mens geworden dat stressvrij en rijkelijk door het leven gaat. Ik heb geleerd anders te denken en te handelen. Ik heb geleerd anders te eten en anders te leven. Ik slaap langer, plan geen dingen meer en neem beslissingen die goed zijn voor mijn lijf.
Ik heb ontdekt dat ik voordat ik burn-out ging het lichaam voor mij zorgde en ik nu voor mijn lichaam moet zorgen. Hierdoor kan ik genieten en ben gelukkiger dan ooit. Ik ben gestopt met alle nevenactiviteiten bij clubs en verenigingen. Lang autorijden lukt me nog steeds niet. Net als drukke supermarkten of omgevingen die me spanning opleveren. Ik blijf er daarom ook weg. Het komt wel weer een keer.. net als verre autoritten. Een ander kan tenslotte ook rijden.
Mijn burn-out is het heftigste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Ik wil het ook nooit meer meemaken. Door goed voor mijn lichaam te zorgen en de grenzen te voelen i.c.m. het veranderen van gedachten en doelen, en een balans in inspanning en ontspanning zorg ik ervoor dat mij dit nooit meer overkomt.
Ik heb ook geleerd dat voor de buitenwereld een burn-out niet te begrijpen is. Anderen weten niet van je voelt. Ze geven hun eigen invulling aan de klachten en gevoelens die je uit. Omdat ieder mens anders is ontstaat een andere interpretatie hiervan. Als iemand vraagt hoe het gaat dan zeg ik dat ik een burn-out heb en als ze daar alles over willen weten ze maar moeten googlen. Het scheelt mij een hoop gepraat.
Ik heb veel gezocht naar “hoe nu verder na burn-out” maar internet geeft hier te weinig antwoorden op. Ik heb gemerkt dat het accepteren van de burn-out een van de belangrijkste stadia is. Hierna kun je aan jezelf gaan werken.
Hallo Mike, wat fijn om dit te lezen. Ik heb bijna 2 jaar geleden een Burn-out gehad. Ondertussen heeft het UWV gelukkig besloten dat ik alleen nog aangepast parttime werk kan gaan doen. Dat geeft al enorm veel rust, ook financieel. Ik heb ervoor gekozen géén anti-depressiva te nemen maar ik ben blij dat het voor jou wel enorm heeft geholpen. Ik heb er ook een depressie bij gehad, 5 maanden elke dag gehuild, soms wel 6 uur lang. Ik zit nog steeds in een herstel-proces. Ik merk nu wel dat ik vaak terugval in mijn oude patroon. En dan vooral wat jij vertelt: De Gedachten. Bij een psycholoog krijg ik cognitieve therapie en ik heb zelf besloten een Mindfulness training te volgen bij de Volksuniversiteit hier in mijn buurt. Ik wil namelijk niet dezelfde fouten blijven maken maar ik vind het erg moeilijk. Heb jij misschien nog meer tips? Bedankt voor het delen van je verhaal. Linda.
Veel dingen die hier gezegd worden herken ik. Sommige dingen ook niet. Ik denk dat een burn out zich op meerdere manieren kan uiten.
Bij mij kwam de burn-out niet plotseling. Ik heb er jaren voor geprobeerd te waken door zoveel mogelijk rust te nemen, maar soms is dat nog niet genoeg om het te voorkomen.
Hierbij mijn verhaal:
Mijn kind werd met 5 maanden zo ziek dat ze bijna overleed. De 2 jaar daar op volgend ’s huilde ze elke nacht (soort vicieuze cirkel, niet voldoende slaap, veel ziek).
Vier jaar later deed ik een drukke studie waarbij ik er plotseling alleen voor kwam te staan met de kinderen, toen mijn man (tijdelijk) ziek werd en niets meer kon doen. Daarbij raakte ik zo vermoeid dat ik bij de laatste toets niet meer kon nadenken.
Twee keer een reorganisatie op het werk. Waarbij de laatste keer veel spanningen waren. Op de nieuwe werkplek ook spanningen, deels doordat ik met een collega moest werken die niet functioneert. Gelijk daarop overleed mijn vader na een kort ziekbed, mijn schoonvader raakte in het ziekenhuis, mijn moeder is ziekelijk waarover ik me zorgen maak en ten slotte overlijd er nog een familielid die mij dierbaar was. Kortom zeker het laatste half jaar is (te) veel gebeurd.
Ik was alleen nog maar aan het piekeren, kon niet goed slapen, wist opeens dingen niet meer en moest huilen in de vreemdste situaties. Ik ben nu een drie weken thuis en moet over twee weken alweer praten over re-integratie en starten met werken. Daar zie ik heel erg tegen op. De laatste 2 weken slaap ik slecht, heb continu hoofdpijnen en ben soms zo moe dat ik geen stap kan verzetten. Naar mijn idee ben ik er nog niet aan toe om te gaan werken.
Hoi Sabine,
Dank voor het delen van je verhaal. Inderdaad is er veel gebeurd in je leven de afgelopen tijd. En begrijpelijk dat je nu in feite daarvan aan het herstellen bent, tenminste aan de start staat van je herstel. Zo te lezen zit je nog met veel vragen en de onzekerheid hoe nu verder. Als je daar hulp bij kunt gebruiken, weet dan dat je bij mij terecht kunt voor een adviesgesprek. Telefonisch, dus je hoeft er de deur niet voor uit en ook gratis om de drempel om hulp te vragen zo laag mogelijk te maken voor je. Tijdens dat gesprek geef ik je direct advies over jouw situatie en beantwoord ik je vragen. Als je hier voor kiest, stuur dan een bericht naar mail@arjenluijendijk.nl.
Hoi allemaal,
Ook ik ben eronder door gegaan in juni 2016… Jarenlang geen nee kunnen zeggen, veel te veel gewerkt, alleen komen te staan met 2 kleine kids na een scheiding, ziek geworden, problemen met nieuwe schoonouders en voila, toen crashte ik.
Ik dacht dat ik een paar super-collega’s had, maar toen ik uitviel, lieten ze me als een baksteen vallen. Zij namen het me kwalijk dat ik hen opzadelde met mijn werk. Wat ik op m’n eentje deed, daar hadden ze nu 4 personen voor nodig en dan liep het nog niet vlot. Ik had echt gehoopt dat ze zouden inzien dat ik al die jaren aan 200% had gewerkt, maar het tegenovergestelde was waar.
Ik ben 2 maand out geweest en toen ik terug ging, was alles veranderd. De leuke sfeer was weg, ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Mijn collega’s zijn gaan klagen bij de directie waardoor ik op mijn eerste dag terug te horen kreeg dat ik mensen teleurgesteld had. Op enig begrip moest ik niet rekenen. Hoe het nu verder moet, weet ik echt niet. Ik doe mijn werk nog graag, maar het sociale aspect is zo verziekt.
Hebben jullie tips?
Alvast bedankt!
Groetjes,
Evolet
Wat ben ik blij dat ik deze website gevonden heb, bedankt voor het opzetten van dit forum Arjen.
2 weken geleden kwam ik de man met de hamer tegen, en hoe!
Het begon allemaal met wat griepachtige verschijnselen gecombineerd met extreme vermoeidheid.
Wat een manier om aan mijn vakantie te beginnen dacht ik nog.
Blijkbaar was met de vakantie in zicht het volgens mijn lijf een goed idee om er maar eens volledig mee te stoppen.
Nadat de griepachtige verschijnselen weg begonnen te gaan kon ik opeens niet fatsoenlijk meer plassen, het leek wel alsof er ergens een verstopping zat.
Natuurlijk direct naar de dokter, dit kan immers geen goed signaal zijn.
Na een volledig onderzoek van mijn bloed, urine en controle van mijn organen bleek er geen medische oorzaak voor mijn probleem.
Op dat moment kwam burn out voor het eerst ter sprake en ik dacht nog: natuurlijk heb ik geen burn out!
Natuurlijk had ik het druk op mijn werk en thuis een gezin met jonge kinderen die veel van mijn aandacht vroegen.
Toen kwam ik er achter dat ik het eigenlijk wel veel te druk had op het werk en dat mijn gezin veel aandacht van mij vroeg.
De acceptatie van mijn burn out was toen pas een feit.
Op de gevolgen van een burn out rust misschien nog wel eens een taboe, zeker als het problemen in je seks leven oplevert.
Helaas heb ik nu last van een erectie stoornis waarvoor ik nog naar de huisarts moet, dit heeft vrijwel zeker te maken met mijn burn out, aangezien ik nog nooit eerder problemen heb gehad op dat gebied.
Er is wel wat informatie te vinden met een erectie stoornis i.c.m. een burn out/ stress maar dat is allemaal vrij summier.
Mocht iemand anders dit probleem hebben dan hoop ik dat je je gesteund voelt door mijn verhaal.
Hopelijk kan ik binnen afzienbare tijd met goed nieuws terug komen op dit forum zodat lotgenoten ongeveer weten hoe lang het probleem aanhoud en wat de eventuele oplossingen zijn.
Mocht iemand anders dit traject al doorlopen hebben dan hoor ik graag wat de ervaringen zijn en de eventuele oplossingen.
Sterkte allemaal!