Arjen, waarom ben je dit forum gestart?
Een vraag die mij veel is gesteld. Tijdens mijn eigen zoektocht op internet heb ik gemerkt dat persoonlijke verhalen van mensen met een burn-out schaars zijn. Dat is een gemis, want het delen van je ervaringen is zó belangrijk! Voor jezelf, maar ook voor anderen die in een vergelijkbare situatie zitten. Dus laat ik het goede voorbeeld geven met mijn eigen burn-out verhaal.
Herken jij je in de verhalen op dit forum? Of wil jij graag reageren op het verhaal van een ander?
Laat dan hieronder je reactie achter met je eigen naam of anoniem. Ik geef persoonlijk antwoord als er vragen zijn. Zo maken we samen burn-out bespreekbaar!
Ben jij al zoekende naar informatie over burn-out op deze site terecht gekomen?
En heb je op alle mogelijke manieren zelf al geprobeerd om te herstellen van je burn-out? Via de huisarts, de praktijkondersteuner, de bedrijfsarts, of met adviezen van vrienden en familie? En heeft dat geholpen? Bespaar jezelf de moeite om verder te zoeken, gooi het roer om en start met Energie Terug Online.
WIL JIJ HANNA EN HILDE HELPEN?
Deze twee dames hebben mij gevraagd of ik hen kan helpen bij hun profielwerkstuk over burn-out. Natuurlijk wil ik dat doen. Hieronder vind je hun oproep. Ik zou het super vinden al je in korte tijd en anoniem hun enquete wilt invullen! Hartelijke groet Arjen
Enquête Profielwerkstuk Burn-out
Bent u zelf burn-out (geweest) of kent u iemand die burn-out is (geweest)?
Dan zouden wij u willen vragen om onze enquête in te vullen.
Wij zijn twee leerlingen uit de zesde klas van het Stedelijk Gymnasium in Leiden en wij doen ons profielwerkstuk over het fenomeen ‘burn-out’. Met deze enquête willen wij de overeenkomsten qua karakter van mensen met een burn-out onderzoeken.
De enquête duurt slechts 5 tot 10 minuten en is geheel anoniem. Dit is de link:
http://www.enquetemaken.be/toonenquete.php?id=285386
Als u zelf niet burn-out bent (geweest), maar wel iemand in uw directe omgeving iemand met een burn-out kent, kan u deze enquête ook maken.
Het zou ons heel erg helpen, als u deze enquête in zou vullen.
Hanna en Linde
Hoi,
Heftige verhalen allemaal. En helaas zo herkenbaar. 1,5 Jaar geleden is het bij mij begonnen. Ik had een moeilijk examen achter de rug. De dag erna kreeg ik gelijk griep. Niets aan de hand dacht ik. Dat gaat wel weer over. Een week later, was ik alweer aan het werk. Die nacht, werd ik met een raar gevoel wakker. Misselijk en een beetje duizelig. Ik besloot naar beneden te gaan om wat te drinken. Wat er toen gebeurde, zal ik nooit meer vergeten. Nu weet ik dat het een zware hyperventilatieaanval was. Maar ik dacht dat een hartaanval kreeg. Midden in de nacht zat ik samen met mijn man en mijn 2 kleine meisjes in het ziekenhuis. Doodsbang was ik. Ja, wist ik veel wat een hyperventilatieaanval was.
Daarna heb ik ongeveer een maand thuis gezeten met een burn out. Mijn manager was geweldig. Ik mocht zelf aangeven wanneer en hoe lang ik wilde werken. Ik ben begonnen met 2 uurtjes. En na elke 2 weken 2 uurtjes erbij. Ik werkte full time, 36 uur. Gekkenwerk met een jong gezin. Maar ja, ik wilde me bewijzen als vrouw. Superwoman zijn, ofzo. Ik ben eerst terug gegaan naar 32 uur. Nu werk ik vanaf juni 2016 28 uur.
Dat een burn out lang duurt weet ik uit eigen ervaring. Vanavond zat ik in de bios. Bij het begin van de film kreeg ik een paniekaanval. Dat is net als een hyperventilatieaanval, maar dan minder heftig. Ik weet dat hierdoor mijn lichaam herstelt van stress en dat het niet schadelijk is. Maar zo aanval midden in de zaal is geen pretje. Gelukkig weet ik nu wat ik moet doen; kalm blijven en rustig ademen. Maar geloof me, ik wilde gillend de zaal uitrennen.
Ik vraag me af of jullie nog last van burn out verschijnselen hebben? Zelfs na jaren?
O ja, bij mij is de oorzaak een te druk leven en teveel willen. Nu zijn we bezig met ons huis verkopen. En daardoor niet op vakantie gaan. Niet erg handig, ik weet het…
Hoi May, wow dat is inderdaad schrikken zo in de bioscoop. Gelukkig kon je jezelf tot rust brengen. Een aantal jaren geleden dus ver na mijn burn-out kreeg ik ook zo’n aanval in het theater. Ik zat in het midden van het 1e balkon. Het kwam zomaar opzetten vanuit het niets. Met de smoes, ik ga even naar het toilet ben ik weggegaan om rustiger te kunnen worden. Zo werd het langzamerhand minder en kon ik weer terug. Het was eigenlijk niet zo gek dat dit was gebeurd. Ik had een vreselijk zware klus op mijn werk, waardoor ik (weer) teveel over mijn eigen grenzen was gegaan. En dit gebeurde dus toen ik eindelijk een moment van ontspanning had :).
Hallo allen,
Ik lees jullie verhalen en herken een heleboel. Het doet me deugd, omdat ik me begrepen voel. Aan de andere kant schrikt het me ook een beetje af als ik lees hoe lang het herstelproces kan duren. Niet dat ik had verwacht dat het na een half jaar met hulp ineens over is, maar als ik hoor dat het wel jaren kan duren zinkt de moed me toch wel in de schoenen.
Zelf zit ik sinds 23 mei thuis op eigen initiatief, omdat er niks meer uit mijn handen kwam en ik lichamelijk en psychisch dood op was. Dit heb ik op eigen initiatief gedaan, omdat ik me door niemand gesteund voelde. Niemand die dacht aan een burn-out. Ze dachten eerder dat ik faalangst had en maar een stapje terug uit moest doen. Werk aan je faalangst en ga dan maar vrolijk verder met wat je moet doen. Tot op de dag van vandaag maakt het nog erg veel in mijn los over de manier hoe zij gehandeld hebben. Het meest bizarre vind ik dat dit allemaal plaats vond in de zorgsector. Ik ben een 23-jarige verpleegkunde studente en heb het afgelopen jaar fulltime stage gelopen. Een half jaar in het ziekenhuis en een half jaar in een revalidatiecentrum. In het ziekenhuis was ik hard aan het werk om te laten zien wat ik kon. Ik was dag en nacht bezig om voor anderen te zorgen en in mijn vrije tijd was ik bezig met verslagen schrijven om aan te tonen dat ik bevoegd en bekwaam ben voor mijn toekomstige baan. Stress en of vermoeid? Natuurlijk had ik stress en was ik vermoeid, maar ik had er op dat moment niet zodanig veel last van dat ik niet vooruitkwam. Toen ik 4 dagen na mijn laatste stagedag in het ziekenhuis bij het revalidatiecentrum op de stoep stond veranderde er een heleboel. Ik werd niet meer gezien als gelijke, ik voelde me niet gewaardeerd of gerespecteerd voor wie ik was of voor wat ik deed. Ik was op dat moment dag en nacht bezig om mijn hoofd boven water te houden. Te werken aan mijn tekortkomingen en te laten zien dat ik het waard ben om een verpleegkundige te zijn. De lat werd voor mijn gevoel per weer hoger gelegd. De feedback die ik kreeg, werd vaak op een negatieve wijze gebracht. Er was altijd een maar en begrijp niet me niet verkeerd. Ik snap dat feedback je alleen maar kan laten groeien. Je leert ervan, maar als je continu hoort bij alles wat je doet dat het beter kan. Dan zakt de moed je heel ver in je schoenen. Ik begon voortaan de feedback persoonlijk op te nemen. Ik voelde me persoonlijk aangevallen over wat er tegen mij werd verteld. In de tussentijd heb ik alle lichamelijke en psychische klachten genegeerd. Stress? Ja ik heb het ook best wel druk de laatste tijd. Achja dat hoort erbij. Dat gaat wel over als ik over een paar maanden mijn diploma heb. Zo dacht ik dus ook bij rug- en nekklachten, hoofd- en buikpijn, terugkomende griepjes en vermoeidheidsklachten. In de laatste weken voordat ik stopte met de stage, had ik een gesprek waarin er door een onbekend persoon werd gevraagd of ik faalangst had. Vanuit daar ging het balletje rollen en werd mijn wereld even op zijn kop gezet. Dit voelde voor mij zo, omdat het diploma wat eigenlijk over 3 maanden in mijn bezit zou zijn nu ineens 9 maanden verder weg was. Naar weken van onzekerheid en weinig contact met de instelling, ben ik naar school gestapt en ben ik huilend en overstuur mijn verhaal gaan doen. Op dat moment realiseerde ik dat er iets goed mis zat. Er moet iets veranderen. De instelling waar ik stage liep daar zou niks gaan veranderen. Dat had ik allang gemerkt. De enige optie was om zelf eruit te stappen. Toen ik na weken eindelijk thuis kwam te zitten en rust had, begon ik pas de gevolgen te voelen. Mijn lichaam voelde als een gebouw dat zojuist was gesloopt door een sloopkogel, mijn hoofd dat zo vol gedachten zat, voornamelijk negatieve gedachten. Per week kwamen er steeds meer symptomen bij. Ik sliep niet meer, ik at alleen nog maar fastfood, ik voelde tintelingen in mijn onderbenen en armen, mijn voeten deden zeer en mijn hoofd stond op springen. Na weken besefte ik dat ik er niet alleen uit zou komen. Het kostte me ontzettend veel energie en kracht om de huisarts te bellen. Ik wilde dit niet en ik wilde het in eerste instantie ook helemaal niet erkennen. Nu zijn we twee weken verder en ik heb twee afspraken gehad bij de huisarts. Ik voel me serieus genomen en krijg handvaten mee wat ik de aankomende week mag gaan proberen. Ik ben er nog lang niet, maar het begin is gemaakt. Sorry voor de hoeveelheid tekst, maar toen ik eenmaal aan het typen was, kwam er geen einde aan. Groeten, Marloes
In oorlog raak je jezelf kwijt.
Wat heb ik de afgelopen jaren in oorlogsgebied geleefd.
Boven op mijn rots met een geweer in de hand geschoten naar elke vijand die het maar waagde om omhoog te komen. Alles om mijn gezin te beschermen tegen, ja tegen wat? Want dat waar ik daadwerkelijk tegen aan het vechten was, was er toch. Dat overkwam ons. Of we wilde of niet.
Maar wie was de vijand? Wat was de vijand? Onbewust maar besloten dat alles en iedereen de vijand was. Want nu weet ik dat de meeste mensen die naar boven wilde komen mijn vrienden waren. Mijn man was. Mensen die een reikende hand boden. Ferrie die mij liefde gaf.
Maar ik? Ik schoot ze neer zodra ze het maar waagde om mijn rots te beklimmen. En het ergste nog. Ook mezelf schoot ik neer. Want wie was ik en wie was de vijand?
En langzaam maar zeker raakte mijn lijf uitgeput. Het bed werd alleen nog maar gebruikt om in wakker te liggen. Te piekeren. Te verkrampen en door te gaan met vechten.
En natuurlijk zei mijn lijf: auw! Eten verdween regelmatig linea recta weer in het toilet. Als ik het zo ie zo al naar binnen gekregen had.
Weken kon ik bijna mijn auto niet in of uit komen, omdat mijn heupgewricht zo ontzettend zeer deed. Schouder- en nekspieren? Wat zijn dat? Kabels had ik in mijn lijf. Maar dat merk je op een gegeven moment niet eens meer.
En na mijn lijf volgde mijn hoofd. Maar die had ik het normaal denken allang ontnomen. Elk stukje voelen dat mijn hoofd me wilde laten doen, duwde ik rigoureus weg. Voor voelen is geen tijd.
Maar ook Ferrie duwde ik net zo hard weg. Want voor voelen was geen tijd. Ik moest tenslotte schieten. Verdedigen.
En langzaam aan raakte ik mijn kostbaarste bezit kwijt. Mezelf.
En natuurlijk heb ik momenten gehad dat ik dacht; Judith, dit gaat niet goed. Maar even later ging het weer, Had ik weer energie voor 10 en was mijn munitie weer aangevuld,
Nu weet ik dat dit de gevaarlijke kantelpunten van een burn out zijn. Tijdens dit kantelpunt gaat je lijf denken, dat deze manier van leven normaal is en gaat overcompenseren. Vreet je reserves nog verder op en gaat nog harder werken om deze reserves weer aan te vullen. En op dat moment heb je weer even energie voor 10 en denk je, mijn gevoel had het mis.
En dan komt de dag dat lichaam en geest zeggen: STOP.
En dan is het ook echt stop. Wat er dan gebeurd is eigenlijk niet te beschrijven. Mijn lijf en hoofd willen niet meer hier zijn. Niet omdat ik ongelukkig was. Niet omdat ik me waardeloos en nutteloos voelde. Nee want ik ben super nuttig, Ik ben de belangrijkste soldaat ter wereld. Maar ik ben moe. Zo moe . En de trein raast maar door in mijn hoofd. En veroorzaakt ontzettend veel herrie. En hij heeft een haast die trein. En mijn lijf probeert de trein bij te houden. En ook al zit ik op een stoel, Het liefste wil ik rennen. De trein voorbij , zodat ik stilte krijg. Rust krijg. Maar waar is die rust? Er is maar 1 plek waar ik rust zal vinden. En dat is in de dood.
Maar gelukkig is er steeds iets of iemand die mij vasthoud als ik de laatste stap de afgrond in zou willen gaan maken.
Staan er vrienden op die mij een reikende hand bieden en die ik wonder boven wonder nu wel zie en ook te pakken krijg.
Vrienden die mij mijn geweer ontnemen en mij heel langzaam maar zeker de rots afhelpen.
Ferrie , die er altijd is. Met me praat. Maar boven al me weer leert voelen. Hele sterke armen om me heen slaat en ook al vloek ik , tier ik , gil ik en vecht ik. Hij is zo veel sterker dan ik en houdt me vast, net zo lang tot ik rustig ben. Uitgevochten. Moe gestreden en heel rustig wegzak in die zo ontspannende slaap.
Is Mans er, die luistert, praat en me beetje bij beetje hierdoor weer naar mezelf laat kijken. Met hele kleine stukjes mezelf weer terug laat vinden. En daardoor de broodnodige rust in min hoofd terug geeft. Die af en toe de trein heel even uit zet.
En nog steeds vlucht ik regelmatig terug mijn rots op. Mijn basiskamp van de afgelopen jaren geef ik niet zo maar op.
Er gebeuren helaas ook nog steeds dingen die mij onbewust dwingen om weer op zoek te gaan naar dat geweer.
Maar dan is Ferrie er , pakt mijn hand en neemt me weer mee naar beneden. Want vanaf nu strijden we met zijn tweeën.
En ik heb mezelf nog steeds niet terug gevonden. Overal liggen er nog stukjes Judith verstopt.
Ik ben nog steeds zo ontzettend moe. Ben nog steeds mezelf niet. Zie ik nu ook, als ik berichtjes en mailtjes terug lees die ik schrijf. En dan denk ik soms : o mijn god.
Maar ik zie heel soms ook verstuurde berichtjes, met droge humor, die waarschijnlijk bijna niemand snapt, maar ach, wat geeft het. Berichtjes die ik eerst stuur en dan pas echt lees. Of woorden die ik eerst zeg en dan pas denk, goh hoe zet je jezelf volkomen voor gek. Maar dat zijn wel de momenten dat ik denk: ja, dit ben ik.
Het leven echt wel serieus nemen, maar wel met een behoorlijke dosis zelfspot en zeker genieten van de wereld om me heen. Genieten van mijn gezin.
En herstellen van een burn out duurt lang. Te lang naar mijn zin. Maar ook dat ben ik.
Geduld is niet altijd mijn sterkste punt geweest.
En op die momenten weet ik ook, dat dat wat je in jaren kapot maakt, je niet in een paar maanden weer herstelt.
Maar omdat te accepteren. Valt niet altijd mee. En dan wil ik weer normaal functioneren. Niet 15 uur per dag slapen. En toch nog zo ontzettend moe zijn.
Maar ik merk ook , dat ik langzaam aan begin te beseffen, dat de oorlog voorbij is. En dat wederopbouw tijd nodig heeft. Veel tijd.
Hoi,
Ik wil graag deze link met je delen. Een supergoed geschreven verhaal van Leontine Kremers. Met drie van haar valkuilen plus 4 tips vanuit haar eigen ervaring:
http://www.nieuwetijdskind.com/help-ik-heb-een-burn-out-drie-valkuilen-en-tips/
Hallo bezoeker van dit Forum,
Kom je hier om vooral te leren van de burn-out verhalen van anderen? Of ben je ook op zoek naar manieren om definitief van je burn-out klachten te herstellen? Om je concentratie en je geheugen te verbeteren en met meer energie je dag te beginnen.
Ik hoor zo vaak dat huisartsen, psychologen en therapeuten vergeten om eerst de basisenergie op orde te krijgen. Hoe kan je aan jezelf gaan werken als je niet eens de puf hebt om van de bank te komen of een paar dagen nodig hebt om bij te komen van een intensief gesprek?
Juist om die basisenergie op te bouwen heb ik een uniek programma samengesteld. Al mijn kennis en ervaring uit de afgelopen 15 jaar heb ik bij elkaar gebracht in 1 compleet pakket. Het heet Energie Terug in 1 Maand. Vooral bedoeld voor mensen die zelf aan de slag willen om met meer energie en plezier het leven weer op te pakken.
Kijk voor meer informatie op http://www.arjenluijendijk.nl/energieterug.
Ik wens je veel leesplezier toe én natuurlijk meer energie!
Hartelijke groet, Arjen
Hallo Arjen en iedereen die hier al zijn/haar verhalen nagelaten heeft,
Ik ben nu 6 maanden thuis met een burn out en ben heel opgelucht om dit forum te ontdekken.
Ik ga 200% akkoord met Arjen dat burn out online veel meer bespreekbaar moet worden.
Als je net gecrashed bent, ben je veel te suf om boeken te gaan kopen, dan wil je gewoon -snel- online herkenbaarheid vinden.
Ik blog sinds mijn crash op http://www.tragegazelle.com en hoop door mijn eigen verhaal te vertellen, anderen te helpen!
Ik ga op mijn site ook naar dit forum linken!
Groetjes, moed en beterschap aan iedereen!
Beste Arjen,
Ik herken mijzelf in jouw verhaal. Bedankt voor het delen.
Ik werk zelf ook in de accountancy fulltime >10jaar voor grote internationals. Stress, deadlines en overwerken hoort erbij, was nooit anders. Toch merkte ik Augustus 2015 dat ik steeds meer tijd nodig had om taken af te maken. Weinig energie meer voor andere dingen dan werk, daar kon ik ook alleen maar over praten en over denken. Naast werk, deed ik weining andere dingen, vrienden afbellen omdat ik zo moe was, niet sporten omdat ik zo moe was. Prive was ik er met mijn hoofd er niet bij, mijn naasten hadden niet veel aan me, dat vond ik zo erg! Ik herkende mijzelf niet!
Naderhand, kwamen er andere klachten bij, huilbuien uit het niets, alles was te veel, ik kwam in een heel negatief spiraal terrecht. Schuldgevoel naar werk en omgeving omdat ik niet meer 200% presteerde etc etc.. Lang verhaal kort, diagnose deze week vastgesteld, burn out. Ik heb er erg lang mee gelopen, omdat ik echt een pusher ben en een mentaliteit heb van het kan altijd beter en doorgaan. Daarnaast erkende ik burn out niet en vond het voor mensen die weinig kunnen hebben. Nu zie ik dat mijn denken zoooo verkeerd was, het overkomt juist mensen die meer en beter willen, de ambitieuse, gedreven, hardwerkers!!
Ik las dat jij ook niet te lang thuis wou blijven omdat je bang was om verder in het diepte te zakken, dat heb ik zelf ook. Maar ik wil toch mijn herstel niet in de weg zitten, ik kan niet wachten om de oude weer te worden.
Wat is een normale tijd om te rusten, niets doen? Van sommige lees ik dat ze na een jaar nog niet aan de slag zijn en bij jou (wat ik uit je verhaal kan halen) was je binnen zo’n 7 maanden weer hersteld.
Ik zou graag meer informatie hierover willen.. Misschien komt mijn controlfreak nu weer naar boven, maar ik vind het nogal eng, dat onbekende en het maar aanzien hoe het gaat…. Ik zou graag wat concrete voorbeelden willen, dus als iemand het wil delen, graag.
Bedankt en veel sterkte allemaal!
Mijn naam is Claudia,
Ik heb sinds vrijdag te horen gekregen dat ik een burn out heb. Ik werd er op gewezen door mijn vriendin, die het zelf ook heeft gehad. Ach je bent gek, ik= een burn out?.. toch maar een test gedaan op het internet. En ja ik scoorde erg hoog..
Na 4 maanden lang maar door te zijn gegaan met klachten van vermoeidheid en prikkelbaarheid, kom ik er nu pas achter dat ik een burn out heb.
Er was naar mijn doen helemaal niets aan de hand, ik werkte gewoon, misschien nog harder dan voorheen, Deed leuke dingen met mijn kinderen, heb een nieuwe relatie, plannen om te verhuizen, wauw leven is gewoon fantastisch dacht ik. Totdat mijn vriend mij er op wees dat het niet goed ging met mij, in 4 maanden tijd 9 kilo afvallen, slecht slapen, moe zijn voordat je opstaat, alles zwaar opvatten, vrienden niet meer zien staan, storten op mijn werk, niet kunnen loslaten van situaties, alleen nog maar denken, hoe krijg ik mijn werk af,.. en als ik aan het werk was dan was ik na die tijd opgebrand, mijn energie raakte op, toch gewoon doorgaan.. Vrienden om mij heen maakten zich zorgen, denk toch aan jezelf jij bent er alleen nog maar voor anderen, je ziet jezelf niet meer staan, je loopt jezelf voorbij op het werk. Cliënten attendeerden mij erop dat ik het wat rustiger aan moest doen, maar deze dame ging gewoon door. Zelfs mijn vriend kreeg het te verduren.. Niks aan de hand gewoon door gaan,, zei ik.. totdat ik mij ook nog eens alles aantrok, bot begon te doen tegen mijn vriend, hem afbekte en niet meer met hem kon praten.. ik raakte steeds meer verzeild in een leven van alles goed te moeten doen, alles af te moeten krijgen, iedereen het maar naar hun zin maken. in de middag al helemaal kapot, moe en futloos, en als ik wakker word ben ik nog steeds moe, slapen overdag is voor oudere mensen dacht ik, ga ik niet doen, helemaal te gek voor woorden. Rust kan ik niet vinden, ik heb immers een dochtertje van 5 jaar. Door een op een stapeling van omstandigheden wordt het een lontje wat net te kort is… werken aan mijn herstel!!
Gezocht: Deelnemers voor wetenschappelijk onderzoek naar sociale steun bij burn-out
Beste allemaal,
Onze namen zijn Anouk en Annewieke en wij zoeken naar mensen die mee willen doen aan een onderzoek vanuit Universiteit Utrecht naar de soorten steun die als behulpzaam worden ervaren bij burn-out. We willen kijken of dit hetzelfde is als het soort steun dat anderen denken te moeten geven. Om hier goede uitspraken over te doen hebben wij veel deelnemers nodig. Dus als u een volwassene bent met op dit moment een burn-out, dan zou het erg helpen als u 15 minuten tijd kunt nemen om de digitale vragenlijst via onderstaande link in te vullen:
https://survey.fss.uu.nl/index.php/224891/lang-nl
Wilt u meer informatie? Neem dan contact op via dit emailadres: A.M.J.vandenBerg@students.uu.nl
Ook zou het erg helpen als u deze oproep zou willen helpen verspreiden zodat zoveel mogelijk mensen hun ervaringen kunnen delen!
Alvast heel erg bedankt!
Annewieke Berlage en Anouk van den Berg
Hallo allen,
Helaas loop ik ook sinds oktober 2015 met een Burn-Out rond (32 jaar jong)
Als mensen mij zeiden doe eens rustig aan joh vond ik dat maar onzin.
Ik was van huis uit gewend altijd door te doen en werken was mijn hobby.
Sinds een jaar of 10 werk ik bij een familiebedrijf op kantoor en thuis runnen we ook een eigen bedrijf.
Ik ging altijd met veel plezier naar mijn werk maar de afgelopen jaren kwamen er steeds meer taken op mijn bureau te liggen en NEE zeggen wat nou niet mijn sterkste eigenschap… Ik denk dat de meeste mensen zich daarin wel herkennen. Ook hebben we een jong gezin met 4 kleine kinderen die tijd en aandacht vragen.
Vooral het laatste jaar leek alles in een stroomversnelling door te gaan. Op het werk moest ik constant druk druk bezig zijn om alle ballen in de lucht te houden. Soms nam ik zelfs werk mee naar huis om het toch op tijd af te krijgen. Even had ik dan het gevoel dat ik de boel onder controle had maar dat was vaak maar voor 1 dag. Maar ook thuis was ik altijd druk in de avonden en in het weekeind om alles op orde te houden.
Helaas heb ik toen op mijn werk ook niet aangegeven dat het me eigenlijk teveel werd en dat ik het niet alleen aan kon.
Zo kreeg ik al in mei 2015 klachten van pijn op de borst aan het eind van de middag. Toen dit aanbleef ben ik maar eens naar de huisarts gegaan. Die kon niets lichamelijks vinden en adviseerde mij vooral wat rustiger aan te doen omdat het volgens haar vooral door stress kwam.
Toen heb ik het even wat rustiger aan gedaan maar echt weg ging de pijn eigenlijk niet.
Een paar maand later werden de klachten eigenlijk alleen maar erger dus toen weer naar de huisarts gegaan.
Ze stuurde me toen door naar het ziekenhuis voor een fietsproef om te kijken of het hart wel goed functioneerde om alles uit te sluiten. Dit bleek gelukkig allemaal prima in orde.
Dit was voor mij uiteraard een enorme geruststelling!
Toch kreeg ik in dezelfde tijd steeds meer vage klachten zoals:
Kramp in mijn handen, vermoeid, zere ellebogen en knieën en heupen enz. maar vooral vond ik het engste de spierschokjes in mijn gehele lichaam. Na een werkdag voelde ik gewoon de spieren in mijn benen en armen schokken. Toen had ik echt geen idee wat het was en het maakte mij erg angstig.
Tot overmaat van ramp zag ik toen een documentaire op tv over mensen met de spierziekte A.L.S.
Ik hoorde die mevrouw vertellen over de eerste verschijnselen van ALS en dacht meteen dat heb ik ook!
Toen sliep ik vrijwel helemaal niet meer. Nachten lang lag ik wakker en dacht ik aan niets anders meer.
Na zo een paar nachten niet geslapen te hebben kon ik echt niets meer.
Ik kon gewoon niet eens meer van kantoor naar de auto lopen. Mijn lichaam wilde gewoon niet meer.
Dit was echt een vreemde gewaarwording. Toen moest ik dus wel weer naar de huisarts.
Die vertelde me toen dat het allemaal kwam doordat ik mijn stress klachten heb genegeerd en dat ik nu echt een Burn-Out had. Daar kwamen ook al die klachten van.
Opzich was het een geruststelling maar emotioneel was ik ook helemaal op.
Huilend vertelde ik aan mijn werkgever dat ik even een paar dagen rust moest.
Na een paar dagen ben ik alweer voor een paar uurtjes per dag begonnen. Misschien wel te snel achteraf.
Nu werk ik weer 6 uur per dag maar als ik even weer wat teveel doe komen de klachten gelijk weer terug.
Ik vind het erg moeilijk om een nieuwe levenstijl aan te nemen en alles om mij heen draait maar gewoon door. Hopelijk kan ik hier gauw een weg in vinden en zullen de klachten snel afnemen.
Ik ben nu nog maar een klein half jaar onderweg en merk dat de energie langzaam weer wat terug komt.
Hopelijk doet het mooie weer deze zomer mij goed en gaat het herstel dan nog sneller.
Het is een lange weg en hoe meer ik herstel hoe verder ik het begrip zie afnemen van de mensen om mij heen. Dat is erg moeilijk, zelf wil ik ook zsm weer volledig aan het werk…..
Maar vooral de mensen die het zelf gehad hebben tonen begrip en een goed gesprek met die personen kan erg opluchten.
Allen veel sterkte gewenst en Keep the Faith!
Groeten Jan.
Hoi. Bedankt voor jullie verhalen allemaal. Niet leuk voor jullie maar toch fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Mijn burn out begon vorig jaar oktober 2015 met huilen huilen en nog eens huilen en moe zijn. Ik was totaal al mijn levenskracht, levensvreugde en levensenergie verloren al hoewel ik achteraf gezien wel bemerkte dat ik altijd een soort sluimerend verdriet met me mee droeg die ik niet kon verklaren en ik altijd snel weer wegwimpelde. Ik had geen idee waar dit vandaan kwam.Dagen werden weken en weken werden maanden. Van werk moest ik naar een psycholoog. Ik vond dat echt een dieptepunt maar ging op zoek naar een christelijke psycholoog (je begrijpt, omdat ik christen ben) die werkelijk vanuit het geloof het werk deed. Ik wilde niet alleen maar een psycholoog waarbij ik mijn vehaal vertelde en wat tips mee kreeg. Achteraf is een psycholoog een goede zet geweest. Veel onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden kwamen aan bod waarvan we nu nog de gevolgen terug zien. Misbruik, afwijzing, emotionele verwaarlozing in opvoeding, over mijn grenzen gaan, alles goed willen doen controlefreak, laag zelfbeeld en niet happy op het werk etc etc.
Een nadeel vind ik voor het werk. Elke maand moet ik weer op gesprek bij arbo en bij manger en verzuimcoach. Vaak bespeur ik dat ze geen idee hebben wat een burn out inhoud en ik heb het idee dat ik me telkens weer moet verdedigen. Men wil steeds dat ik aan de slag ga en snel als kan. Ze moesten eens weten hoe graag ik weer volop in het leven zou willen staan.
Ik ben er nog niet maar ik ben onderweg en ik geloof dat er een dag komt dat ik het leven weer toe zal lachen want na de regen komt altijjd weer zonneschijn en op dit moment geniet ik gewoon van de kleine dingen. De zon, een wandeling in het park, rust, een reiger die vis probeert te vangen etc. Ik wens iedereen veel sterkte en natuurlijk Gods zegen toe. Rian
Een mooi initiatief om hier verhalen te lezen en te delen over burn-out. Mijn inziens is het nog steeds een taboe onderwerp binnen veel bedrijven. Zelf heb ik ervaring binnen commerciële bedrijven op de HR afdeling en zie daar dat burn-out niet serieus genomen wordt door het hoger management. Als een werknemer eerlijk benoemd dat het werk te zwaar is en hij zij last heeft van burn-out klachten sta je bij wijze van spreken al op de exit lijst. Zo ook dat ik bij een werkgever klachten had ( altijd moe, geen energie voor leuke privé activiteiten en daar ook tegenop zien, prikkelbaar, huilerig, altijd het gevoel dat ik aan het hardlopen was om mijn werk af te krijgen en had geen tijd voor lunch en een praatje met collega’s), Ik werkte 5 dagen ( in werkelijkheid 6 dagen), en wist dat parttime werken geen optie zou zijn. Ik wilde voorkomen dat ik ziek zou worden en ben toen op zoek gegaan naar een andere baan (soortgelijk) bij een soortgelijk bedrijf waar de functie voor 4 dagen werd aangeboden. Ik dacht dat dat de oplossing zou zijn en ik eindelijk weer die vrolijke meid zou worden die weer kon genieten van het leven en het werk. Helaas bleek na een aantal maanden dat ik de werkzaamheden niet in 4 dagen af kon krijgen en werkte structureel weer meer over terwijl ik daar geen compensatie voor terug kreeg. De eerste maanden deed ik alsof het goed met me ging maar eigenlijk ging het steeds slechter met mij. De klachten zoals hierboven beschreven versterkten zich en ik werd nog huileriger en ongelukkiger; kon helemaal nergens meer van genieten en iedere dag zette ik mijn masker op en een glimlach alsof het prima met mij ging. Ik baalde van het feit dat ik had verwacht dat ik nu eindelijk een leuke baan zou hebben waarbij ik in balans zou kunnen zijn. Ik heb daar zelfs een onbepaalde tijd contract voor opgegeven en leuke collega’s! Na een aantal maanden heb ik aangegeven dat het werk voor mij teveel was, ik kreeg toen opdrachtjes dat ik mijn tijd moest gaan bijhouden en moest gaan kijken naar mijn efficiëntie! Op zich goed om dit te analyseren maar je voelt je toch niet helemaal serieus genomen, daarnaast had ik het al superdruk en moest ik ook nog mijn activiteiten en tijd gaan bijhouden, belachelijk! De gesprekken daarna waren ook niet heel hulpbevorderend, er werd niet meegedacht, ja er werd gezegd, pas goed op jezelf etc. Zelf ging ik mijzelf beschermen en niet meer overwerken, dat resulteerde erin dat ik snel achter de feiten aan ging lopen en daar dan s’nachts weer last van kreeg en niet kon slapen. Alles wat ik moest doen maalde door mijn hoofd en ik werd daar echt gek van. Overdag werd ik minder productief waardoor ik nog verder achter ging lopen met mijn werk. Als ik s’ochtends mijn mailbox zag zakte de moed mij al in de schoenen en wilde ik het liefst heel hard wegrennen en niet meer terugkomen. Ik wil graag goed werk afleveren en dat ook gedegen doen, ik kreeg ook wel een keer als tip dat ik gewoon wat sneller moest werken zodat ik alles sneller kon afhandelen. Ik ben niet iemand die zijn werk voor 70% doet. In de gesprekken met mijn manager kwam de werkdruk steeds vaker aan bod, ik wilde dit ook benadrukken zodat de ernst hiervan steeds duidelijker werd. Ook vroeg ik op een dag of er versterking bij zou komen, dat was niet het geval. Van anderen begreep ik dat waar ik verantwoordelijk voor was dat dat bij andere bedrijven normaal door 2 personen werd uitgevoerd. Ik heb toen aangegeven dat ik het op deze manier niet langer vol zou houden en hoopte dat er toch nog uitbreiding zou komen. Helaas was dat niet het geval, ik had destijds een bepaalde tijd contract en dat contract is niet verlengd. Later zei mijn manager dat ik te eerlijk ben geweest. Ik had ook wel verwacht dat ze mijn contract niet gingen verlengen, gezien de commerciële mindset en de afhandeling van de melding dat het werk te veel was. Ik vind het jammer dat het zo gelopen is, ik had een leuke functie, leuke collega’s en een werkte voor een mooi bedrijf en had verwacht dat ik daar echt gelukkig zou worden. Toch heb ik geen spijt dat ik eerlijk ben geweest, en dat ik eerlijk naar mijzelf ben geweest. Ik had mijn masker op kunnen houden dan had ik daar nog gewerkt maar absoluut niet geleefd en was ik heel ziek geworden, dat weet ik zeker. Ik zat denk ik op het randje van een burn-out en heb dat nog weten te voorkomen, daar ben ik heel blij om. Voor mij was het een opluchting toen ik kon stoppen. Op dit moment ben ik mijn eigen bedrijfje aan het opzetten ( ook wel als reden dat ik dan hopelijk zelf mijn werkdruk/agenda kan regelen), wel zal ik er werk naast moeten gaan zoeken omdat mijn bedrijf nog in de opstartfase zit. Ik merk dat ik ook wel heel erg bang ben om weer ergens in loondienst te moeten gaan werken, ben bang dat mij dan weer hetzelfde kan gaan overkomen, maar daar moet ik niet vanuit gaan, hoe moeilijk dat ook is. Ik vind het jammer dat bedrijven zo omgaan met werkdruk en hun mensen.
Je hebt de juiste keuze gemaakt, Kim! Dit houden mensen niet vol, het is een ratrace. Het wordt tijd voor verandering. Dankjewel voor het delen van je ervaringen. Succes met je eigen bedrijf!
Ik wil graag via dit forum enkele titels van goede boeken doorgeven die over Burn Out gaan. Voor mij was het heel herkenbaar en geruststellend. Er staan ook verschillende tips in.
-“Opgebrand!” Jaap van der Burgh & Hans Reijnen
-“Spaak” Pierre Carriere
-“Omgaan met burnout” Carien Karsten
Ik hoop dat het mensen kan helpen. Bedankt!
Sinds 14 januari 2016 de man met de hamer tegen gekomen en uiteindelijk in een gesprek met een leidinggevende door de hoeven gegaan. Kon niet meer normaal praten of stoppen met huilen.
Jaren lange overbelasting en negeren van diverse stress factoren met als gevolg deze burn-out…
op mijn 44ste.
Het complete jaar 2015 was een hectische en het laatste kwartaal van 2015 voelde ik me echt al niet goed meer en dat dacht ik nog op te kunnen lossen met een weekje vrij rond Kerst om weer bij te tanken…
Nieuw jaar, nieuwe ronde en kansen… toch…?
Nee dus, na 14 dagen in het nieuwe jaar dus hard onderuit en nu achteraf ook niet zo gek. Ik kan mij nog herinneren dat ik tegen mijn vrouw zei… “ik trek het niet meer, het wordt nu echt te veel…..” deze woorden hoor ik nog wel eens gonzen.
Als ik hier en daar dus ook lees én praat over de factoren die tot deze overbelasting kunnen leiden…
is het dan net of dat ik dan mijn eigen verhaal , persoonlijkheid en werkelijkheid lees…
Hoge werkdruk, lichte financiële zorgen, reorganisatie, steeds minder “goede” werkrelaties, niet gehoord en/ of gepasseerd worden, perfectionist, altijd klaar staan voor jan en alleman, controlfreak om veel te laten lopen zoals ik wil daarbovenop de jus van grote vermoeidheid en dan ook dit zelf niet doorhebben dat dit de signalen en voedingsbodem is voor burn-out.
Zelfvertrouwen is nu weg, verplichtingen kan ik nog maar slecht tegen… tegen het benauwde aan. Als ik over functietaken nadenk krijg ik het al warm, zie ik daar tegenop en krijg een afkeer gevoel. Concentratie en interesseboog is echt heel kort en kan ook maar kort met iets bezig zijn. Gelukkig is en blijft mijn slaapritme op een normaal level. Kan wel goed inslapen ondanks nadenken en piekeren en dwing mijzelf ook op een normale tijd van rond 7 uur eruit te komen.. Het dag/nacht ritme is gelukkig dus nog intact.
Ik merk nu dan al wel dat het wat beter gaat en er goed over kan praten nu ik een paar weken verder ben en ik totaal niet meer bezig hoef te zijn met presteren, deadline’s, problemen oplossen, plannen en verantwoordelijkheden op me nemen…
Enkel als je je dan een paar dagen goed voelt kan het zo weer omdraaien… als ik dan toch weer teveel activiteiten of (leuke) dingen voor mezelf “plan” na zo’n goede periode dan ben ik aan het einde van de dag op en doe ik de dag erna niks meer…
Dus de valkuil is dat ik weer gauw geneigd ben in het oude patroon te vervallen.
Nadat ik met de vorige Webinar had meegedaan en ik zelf ook nog een gesprek heb gehad met een een burn-out coach heb ik uiteindelijk na overleg met onze P&O morgen een gesprek met een professionele coach die is aangedragen door het bedrijf en kijken of er een klik is en we op persoonlijkheidsvlak gestuurd kunnen gaan worden in de veranderingen die moeten gaan komen.
Dus gelukkig is het bedrijf ook meewerkend en begripvol gebleken en dat zou het proces voor mij alleen maar sneller kunnen laten gaan. Hopelijk ga ik geen negatieve druk voelen maar dat ervaren we snel genoeg en hopelijk dat we dan op termijn weer wat licht gaan zien in de tunnel van zelfvertrouwen en we de energie en wilskracht weer terug gaan vinden.
Hoi allemaal…wat een verhalen en wat een herkenning
Heb me sinds 8 maart ziek moeten melden. Een dag daarvoor geknakt tijdens een vergadering en huilend naar buiten gelopen hierna terug naar binnen gegaan om mijn lijstje af te werken. Eenmaal thuis gekomen niets anders dan huilen….
Nu even terug…naar 2010…ik stond in een winkel en opeens tintelingen in lippen en handen. We waren op vakantie en ik wilden niemand ongerust maken dus op dat moment niets gezegd. Eenmaal terug in ons huisje op de toilet gaan zitten en proberen mijn ademhaling op orde te krijgen.Dit lukte niet echt en mijn hartslag versnelde. Op dat moment was ik echt de controle kwijt en kreeg ik geen controle over mijn eigen lijf. Kreeg het benauwd en heb gevraagd om naar een arts gebracht te worden. Ik belande uiteindelijk op de eerste hulp in Kroatie. Hartslag alsof ik aan het sprinten was en hoge bloeddruk.Ik kreeg injecties en moest gelijk bedrust houden en op het park de arts opzoeken de ander dag. Nadat we weer thuis waren na de vakantie weer aan de slag…..na deze periode zat ik redelijk vaak tegen een paniekaanval aan maar dit werd na verloop van tijd minder.
Na een aantal jaren sukkelen met mijn knie waarvan ik nog niet wist wat het was werd er in 2014 gezegd dat ik toe was aan een nieuwe knie. Ik ben gelijk deze procedure in gegaan omdat ik toch verder moest en mijn werk vraagt er wel om om “fit”te zijn. Op dat moment was ik steeds bezig thuis te herstellen van mijn knie en verder niets.
Na aug 2014 revalideren ….zelf proberen zoveel mogelijk bij te dragen aan een snelle terugkeer. Door veranderingen binnen de zorg was het zeker niet makkelijker geworden bij mijn terugkeer in feb/mrt.
En de draad weer opgepakt daar waar ik gebleven was…..
Maar toch voelde het anders…hierdoor ging ik nog harder mijn best doen en dat onbestemde gevoel wat ik had duwde ik weg. De uren voordat ik moest werken werden erg beladen en vaak zat ik een potje te janken voordat ik moest werken. Niet omdat ik een hekel heb aan mijn werk maar ik voelde me zo ellendig. Had ik vrij dan kon ik me niet opladen en er niet van genieten. In mei 2015 verschrikkelijk veel last van mijn migraine en veel spanningshoofdpijn, dus ik weer terug naar de neuroloog die extra medicatie voorschreef. Ook mijn knie speelde op en de specialist vertelde dat er weer een ontsteking zat. Ik had bijna vakantie en heb op mijn werk aangegeven dat het moeilijk ging maar dat ik wel bij zou tanken in mijn vakantie. Na een vakantie met heel veel hoofdpijn en migraine gewoon weer aan de slag. Na deze periode werd het steeds moeizamer en tijdens een etentje met vrienden begon ik na een vraag over het werk te huilen ….voelde me echt bleeeh.
Maar toch niet toe willen geven en steeds proberen energie uit andere dingen te halen, steeds vooraan staan bij initiatieven mss zou ik er energie van krijgen. Niet dus totdat we nu bij 7 maart zijn waarbij ik het niet meer op kon brengen.
Nu zijn we twee weken verder en ben ik bij de huisarts geweest, de verzuimcoordinator van het werk, en bij de psycholoog.Ik moet nog naar de bedrijfsarts….
Als ik zo naar de klachten kijk die ik al geruime tijd heb is het niet vreemd dat het nu op is. Slecht slapen, stemmingswisselingen, ongeduldig, wakker liggen, piekeren,benauwd, angstig, gejaagd, gespannen spieren.
Ik ken mezelf niet meer terug ben boos en teleurgesteld en op heel erg op. Ik begin al te huilen om de kleinste dingen. Normaal zo assertief en nu gewoon leeg…
Ik maak me ontzettend druk over het bezoek aan de bedrijfsarts.
ik ga aan de slag met de psycholoog ben benieuwd…..zo het is er uit
Wat ik nog wilde vermelden was dat ik dit jaar 42 wordt…
Ook ik ben 1,5 jaar geleden burnout geraakt, ben rond de 40. Zag het al lang aankomen maar voelde toch als falen en dus dacht ik ‘bijna weekend, of bijna vakantie, of een dag vroeg naar bed’ totdat het niet meer ging. 5 maanden thuis en toen weer op therapeutische basis begonnen. Cognitieve gedragstherapie en een coach gehad en veel geleerd over mezelf, echter merk ook dat het soms diep zit en veranderen minder makkelijk gat als ik zou willen. Herken veel zaken die anderen ook schrijven als steng voor jezelf, ambitieus, dingen goed willen doen. Ben ook mindfullnes, meditatie, yogha etc etc gaan doen. Voelt goed, en zijn fijne dingen om mee bezig te zijn. Maar dat is ook niet de redding, je moet het zelf toch doen merk ik, en dat gaat met vallen en opstaan. Merk dat ik ‘andere dingen’ in het leven belangrijker ben gaan vinden, zeg maar meer ‘zachtere’ dingen als mindfullness, aandacht voor de natuur etc. en niet alleen maar presteren, carriere, dikke auto etc. het is soms best een gekke overgang voor m’n omgeving denk ik van ambitieuze manager naar een persoon die meer aandacht heeft voor de binnenwereld en de ‘softere waarden in het leven’. Voor m’n gezin was en is het soms ook zwaar, was zeker in het begin erg kortaf, vergeetachtig, geen enkel initiatief terwijl mn vrouw de benen uit het lijf rende voor de kids. Werkgever is er prima mee omgesprongen en heb rustig de tijd gehad om te herstellen. Na jaar na ziekte melding weer volledig hersteld gemeld. Echter nu ruim 4 maanden weer beter te zijn gemeld en na talloze zinloze ‘projectjes’ te hebben gedaan, hebben ze geen concrete functie voor me en dus gaan we uit elkaar en moet ik een nieuwe baan zoeken. Dat voelt zwaar en ook als een dilemma. Als je kostwinnaar bent en toch goed salaris gewend bent. Voelt weer als die druk om iets nieuws te vinden in de ‘oude wereld’ waar je bekend bent en ook het snelste weer een baan vindt en toegevoegde waarde kunt leveren,. Klachten komen dus weer beetje terug dus moet goed waakzaam zijn. Er zit ook heus nog wel uitdaging in die oude wereld denk ik, alleen wil ik zo leven? Wat is de bezieling en insoiratie die ik er uit haal? Manager zijn? Diep in m’n hart zou ik misschien wel wat anders willen, niet moeten leven naar wat ‘men’ verwacht en mee doen aan de ratrace, waarvan ik weet dat ik er minder mee zal verdienen, wellicht kleiner moeten verhuizen met het gezin. En wat dan precies is nog niet duidelijk, maar iets met natuur, buiten, kunst, hout, voeding/eten, en wel uitgedaagd blijven. Want ben hoogopgeleid en hou wel van uitgedaagd blijven. Kortom een pittig dilemma waar ik nu in zit en waarvan ik merk dat het ook energie kost. En vooral omdat ik nog niet weet wat ik dan precies zou willen maar wel al bijna ‘op straat’ sta bij m’n huidige werkgever en druk van het kostwinaarschap voel en dus ook mn gezin zo veel mogelijk goeds wil geven. Ben ervan overtuigd dat de oplossing wel komt en zich vanzelf zal aandienen als het tijd is, alleen als je er nog middenin zit in dat dilemma is het soms best lastig. Heb nu paar sollicitaties gehad in mn ‘oude’ wereld en merk dat men toch terughoudend reageert als ze het horen. Hoe rot ook, ik vertel het dus niet meer dat ik BO ben geweest (en misschien nog steeds een beetje ben, of in ieder geval wel mn beperkingen heb). Eigenlijk heel erg maar ik merk dat het me schaadt (niet worden aangenomen) en dus schiet ik er niets mee op, terwijl je het ook zou kunnen uitleggen als een kans die je gehad hebt om jezelf beter te leren kennen. Het liefst zou ik het gewoon vertellen en sterk zijn daarin alleen zover is het nu nog niet. Deze site om het bespreekbaar te maken is dan ook een goed initiatief vind ik. Fijn om te lezen dat je niet de enige bent die worstelt met het leven. Succes allemaal. Ik vond het beeld van de zonnebloem ergens op d blog een mooie en die heb ik in mn telefoon als achtergrond gezet: een zonnebloem (tournesol in he frans, letterlijk ‘naar de zon draaien’) richt zich altijd naar de zon, naar de plek waar het licht is, waar kracht is en warmte. Een mooi beeld om je aan vast te houden in tijden als het even minder gaat.
Hallo Dik, wat een indrukwekkend verhaal weer! Fijn dat dit forum er is zodat je weet dat je niet de enige bent. Toevallig had ik ook een gesprek met mijn vriendin over de ‘nieuwe toekomst’ die komen gaat, met een nieuwe persoonlijkheid (als het goed is). Ik (vrouw, 46) ben ook kostwinner (zie verhalen hieronder) maar MBO 2 geschoold. Ik ben ook nog zoekende en zit een jaar in de burnout. Ook al 8 maanden aangezichtspijn erbij, welke het herstel van de burnout erg blokkeren. Ik zou ook graag ander werk willen gaan doen maar ik heb geen idee hoe, wanneer en wat! Mijn vriendin zei dat ik nog steeds genoeg kwaliteiten heb om later opnieuw te starten en dat ik gewoon in het NU moet leven. Trust Life. Als het zover is komen er vanzelf dingen op je pad. Ik kijk er eigenlijk naar uit! Helaas heb ik nog veel te veel klachten en kan ik nog niet werken. Ik kom al heel lang rond met een minimumloon en ik heb al geleerd gelukkig en tevreden te zijn met weinig geld, dat is een pluspunt. Ik ben benieuwd naar (succes) verhalen over het leven na een burnout en wat mensen ervan geleerd hebben. Ik wens iedereen veel sterkte, zelfvertrouwen en wijsheid toe.
Ik schreef gisteren een verhaal dat ik graag hier wil delen. Het doet deugd om zoveel oprechte getuigenissen te lezen en te weten dat ik niet de enig ben die het moeilijk heeft met de druk die het leven vaak met zich meedraagt. Een verhaal over mezelf. Over de dag dat ik tot het besef kwam dat ik een soort burn out had. Op z’n minst zo noem ik het. Het is misschien geen klassiek voorbeeld. Maar Ik was volkomen depressief en futloos geworden door het gevoel te hebben in een race te lopen. Een race waar ik gewoon helemaal niet aan wil deelnemen. Het leven hoefde voor mij niet meer als het op die manier verder moest… Ik had voortdurende lichamelijke kwaaltjes en mijn fysiek was nog maar een fractie van het normale. Bovendien leed ik aan insomnia en de levenslust was ver te zoeken. Voor mij was het een motivatie om een heleboel te veranderen in mijn leven.
De familie komt samen ter ere van mijn 28ste verjaardag. Mijn ouders, mijn toenmalige vriendin, mijn grootmoeder, 2 broers, 2 zussen alsook partners waren allemaal aanwezig. Na het aperitief werd een culinair hoogstaande feestmaal geserveerd door mijn lieve moeder terwijl mijn vader voor de bijhorende rode wijn zorgde. Geen feestmaal bij mijn familie zonder een lekker glas rode wijn! De stemming was opperbest en er werd zoals steeds veel gelachen en stevig gediscussieerd. Het leek een zoveelste leuke Bergé-avond te worden zonder veel ongewoons. Maar dat was, zo zou later blijken, zonder mezelf gerekend. Na alle pakjes in ontvangst te hebben genomen, sprak mijn broer Jakob plots treiterend de volgende woorden: “Broer, je nadert de dertig. Het is dus tijd voor een speech”.
Een beetje uit mijn lood geslagen en na een poging om het verzoek nonchalant weg te lachen, besloot ik toch maar een poging te doen. Een beetje onzeker en weinig origineel begon ik als volgt:
“Liefste familie, ik heb niet veel bijzonders te zeggen, maar ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor jullie aanwezigheid. Het doet altijd deugd om rond te tafel te zitten met jullie. Smakelijk eten en welgekomen!”
Ik had de gehele aandacht van alle 12 (het leken wel de apostelen!) familieleden en voelde dat er meer van mij, met mijn status als ‘filosoof’ in de familie, verwacht werd. In een heel andere toonaard ging ik, mezelf volkomen verrassende, verder:
“Om eerlijk te zijn, ben ik niet zo blij dat ik 28 jaar ben geworden”.
Plots stopt het gelach en was het muisstil.
“Ik heb het moeilijk met ouder worden. Het leven is een aaneenschakeling van afscheid nemen en soms heb ik het gevoel dat mijn leven voorbij vliegt zoals het landschap wanneer je door het raam van een trein staart. We gaan altijd maar vooruit en hier en daar zien we mooie dingen, maar we hebben niet de tijd om deze echt op te nemen en er lang van te genieten. Het leven is wat gebeurd op de achtergrond, terwijl we druk bezig zijn met plannen maken. Ik heb het daar hoofdzakelijk moeilijk mee omdat ik niet het gevoel heb op de juiste trein te zitten. Ik blijf mijn hoofd breken over de vraag hoe ik in deze wagon terecht ben gekomen. Is dit waar mijn jeugdig enthousiasme, dromen en zin voor avontuur me naartoe hebben geleid? Is dit het dan, ‘het leven’? No way, onmogelijk!
“Ik wordt niet graag ouder omdat ik de tijd hoor tikken. Steeds luider en luider. Wanneer het stil om me heen is, hoor ik enkel dat nog.”
Ik kijk rond de tafel en zie enkele bedenkelijk blikken. Er komen enkele reacties, maar ik ga zonder daar op in te gaan verder:
“Vader, jij hebt als muzikant van je passie je beroep gemaakt. Jonas (mijn oudste broer), jij bent nog steeds bezig als meubelmaker met wat je van kinds af aan al het liefst deed en waar je bovendien erg goed in bent. Koen (man van mijn oudste zus) en Jakob (mijn andere broer) jullie hebben samen een bedrijf opgestart en energieprojecten verkopen en realiseren, is jullie tweede natuur geworden. Jullie zijn allemaal bezig met dingen die echt betekenis voor jullie hebben. Sarah (mijn oudste zus), jij realiseert fantastische projecten in Congo en Lieze (mijn jongste zus), je hebt zonet een nieuwe passie voor juwelen maken ontwikkelt en een nieuwe job gevonden die aansluit bij wat je wil doen. En moeder, kijk naar wat een mooie familie jij groot gebracht hebt! Jullie kunnen jullie ziel leggen in jullie dagelijkse activiteiten. Het uitkijken naar wat komt en het gepassioneerd bezig zijn met dingen, overstemt bij jullie het tikken van de tijd. Daarom is het voor jullie moeilijk om mijn angst te begrijpen voor het meedogenloos verder tikken van de klok.”
“Ik daarentegen, ik ben opzoek. Ik ben niet akkoord met de huidige structuur van mijn leven. Ik kan me niet neerleggen bij de schamele hoeveelheid tijd die ik over heb voor de dingen die ik echt graag doe. Bovendien, hou ik van jong en actief zijn. Mijn passie ligt in de bergen, bij het skiën en andere sporten, ik wil reizen en leven… en terwijl ik mijn tijd verdoe als manager voor een abstracte entiteit, voel ik bij elke dag dat ik braaf ga werken pijn in mijn hart omwille van de schoonheid en opwinding die ik aan het mislopen ben.
Er is momenteel weinig in mijn leven dat me voldoening geeft en gelukkig maakt. Ik wil opstaan zonder innerlijke conflicten en weten dat ik volgens mijn voorwaarden leef. Dat ik trouw ben aan wie ik echt ben en niets daarvoor in de weg staat. Ik wil wakker worden met levenslust en weten dat ik mijn eigen keuze’s maak voor die dag en alle nog daaropvolgende dagen. Ik wil in de spiegel kijken en mijn ziel daarin terugvinden, omdat ik weet waar ik heen wil en daar niet meer van zal afwijken. Ik wil met ongeduld naar de toekomst kijken omdat ik opportuniteiten zie eerder dan te tobben over gemiste kansen, opofferingen of ‘wat als scenario’s’.
Ik wil verdomme leven zoals ik het wil in plaats van braaf te conformeren en te slalommen binnen de maatschappelijk opgestelde paaltjes. Momenteel is er teveel conflict in mijn hoofd en zit ik gevangen tussen wat ik wil en wat ik denk te moeten doen of zijn. Wat veilig is en wat de massa doet. Ik leef momenteel zoals ik denk te moeten leven, zonder tijd te hebben om stil te staan bij hoe ik zelf wil leven.
En waarom? Uit angst voor wat er mis kan lopen? Angst om niet genoeg zekerheid, geld en comfort te accumuleren? Angst om alleen te zijn? Angst om te falen? Wel, mijn angst heeft me in slaap gewiegd en ik ben wakker geworden in een nachtmerrie. Wat heb ik nog te verliezen? Ik ben geheel ontevreden met mijn huidige situatie en ik zal niet rusten voor dat veranderd is”.
Mijn wangen waren rood aangeslagen en mijn hart sloeg dubbel zo snel. Ik had mijn familie gechoqueerd en mezelf volkomen verbaasd. Nog nooit had ik deze gevoelens onder woorden gebracht, laat staan ze eruit te gooien voor mijn hele familie! De toon was gezet voor een heftige, maar boeiende en lange discussie.
Deze anekdote wordt voorafgegaan door maanden van futloosheid en uitzichtloosheid. Opstaan om te werken en te werken omdat…? Het gevoel dat het leven één grote ontgoocheling was na een jeugd waarin ik hoge verwachtingen en veel levenslust had geaccumuleerd, maakte me panisch. Dat doet het nog steeds soms. Maar voor mij was het een motivatie om voor duurzame en gewenste verandering te gaan. Alleen is die zoektocht daarnaar ook soms beangstigend omdat het behoorlijk onzeker kan zijn…
Daarom zoek ik continu motivatie on en offline om vol te houden, om niet te hervallen.
Ik hoop op mijn beurt mensen hiermee te kunnen helpen..
ik wens jullie allemaal ontzettend veel succes en kracht!
Hallo Simon, bedankt voor het delen van je verhaal. Ik had ook een soortgelijk gevoel vlak voordat ik burnout werd. Ik was bezig met overleven i.p.v. leven. Ik deed productiewerk, hard werken voor weinig geld. Ik ben alleenstaande ouder dus ik ben kostwinner. Op een dag overleed een vriendin van mij onverwachts op jonge leeftijd en een paar weken daarna kreeg een collega van mij een hersenbloeding. Toen ging ik nadenken:”Wat doe ik eigenlijk hier? Ik wil niet zo doorgaan maar ik weet niet hoe ik uit de ‘rat-race’ kan stappen. Ik hou geen tijd over voor dingen die belangrijk voor me zijn. Ik ben zelfs vergeten wat ik nou eigenlijk wil en belangrijk vindt!” Een jaar later ging ineens ‘het licht uit’ tijdens mijn werk. Naar de huisarts. Naar de psycholoog. Burnout! Nu ben ik meer dan een jaar verder (zie mijn verhaal eerder) en hier worstel ik dus nog steeds mee. Want ik wil NIET meer hetzelfde gaan doen als wat ik deed! Wat moet ik veranderen en hoe? Ik heb hier nog geen antwoorden op. Ik denk dat dat de grootste les is die de burnout mij kan leren. De maatschappij verwacht alleen iets totaal anders. In mijn geval heb ik ook te maken met instanties zoals het UWV en later misschien de Sociale Dienst, welke totaal geen begrip tonen. Dit is erg beangstigend want ik voel dat ik nooit meer terug kan gaan naar vroeger en tegelijkertijd tast ik in het duister hoe de toekomst eruit gaat zien. Ik wil wel maar ik kan nog niet. Verder heb ik ook geen financiële buffer. Bedankt voor je succes en kracht, want ik weet dat ik dat heel erg nodig heb! Ik hoor graag hoe je zoektocht verloopt. Jij ook succes en kracht! Ik denk dat veel mensen met burnout hier tegenaan gaan lopen. Nogmaals bedankt voor het delen!
Oktober 2014 zei mijn huisarts neem even pas op de plaats want je rent zo een burn-out tegemoet. Dit op het werk vertelt gelukkig wilde ze mij helpen door mij een paar uur per week te laten werken. Dit ging redelijk maar helaas door maart 2015 krijg ik de griep en een nierbekkenontsteking. Nadat ik beter was bleef ik ontzettend moe de huisarts dacht eerst aan iets anders en liet me bloed prikken daar kwam niks uit. Omdat ik bij een andere huisarts kwam met die klachten heb ik zelf het balletje burn-out opgegooid. Na zo test kwam er idd een burn-out uit en wel een stress burn-out verklaarde meteen een hele hoop klachten. Gelukkig gingen we de zomer in dus het mooie weer kwam er aan. 5/6 jaar eerder had ik ook een burn-out maar deze werd eind van de zomer vastgesteld dus je gaat de donkere dagen tegemoet. Ik hoopte doordat de zomer voor de deur stond dat dit me goed ging doen. En een poosje dacht ik dat echt tot ik ontzettend last kreeg van me knie maar door bleef gaan. Mensen raden me aan het rustiger aan te doen maar ik dacht energie te halen uit mijn hobby (wandborden maken) deze gingen als zoetjes broodjes en ik had werk genoeg. Maar door de druk voor mezelf op te voeren werden de klachten erger. Maar stoppen deed ik niet. Ik wilde ook helemaal niet toegeven dat ik weer een burn-out had. Ik had het gevoel een loser te zijn maar dat ben ik niet. Door emdr therapie heb ik wel wat dingen die ik al me hele leven mee sleep een plekje kunnen geven. Helaas zit ik al weer een poosje aan het eind van me energie ben moe na een rondje hardlopen met mijn vriendin merk ik dat ik de volgende dag helemaal kapot ben. Als ik dan de trap op loop lijkt het wel alsof mijn benen van beton zijn als ik boven ben zo zwaar voelen ze. Ik heb zelfs geen energie meer om leuke wandborden te maken heb ideeën genoeg maar de kracht niet om het uit te voeren. Als ik dan in me schuurtje sta denk ik “wat ging ik doen, voor wie ga ik het doen, waarom zou ik het doen” en vervolgens ga ik weer naar binnen. Hopelijk komt het toch allemaal weer goed ooit we gaan gelukkig de zomer weer tegemoet.
Twee jaar geleden voelde ik het gebeuren. Ik gaf het aan op het werk en werd compleet genegeerd. Keer op keer gaf ik aan op het werk dat het niet goed ging. In december kreeg ik een paniekaanval, en mijn werkgever bleef maar zeggen niks aan de hand evenals mijn coach. Ik heb voor mijn gevoel echt voldoende keren aangegeven dat het niet ging. De essentie van mijn burn-out, ik werd genegeerd en niet gehoord.
In februari werd ik op gesprek gevraagd en begon mijn coordinator mij te schreeuwen zonder aanleiding. Dat was de druppel, ik ben weg gegaan en niet terug gekomen. De werkomgeving voelde extreem onveilig, Ik weigerde er te komen, stress stress stress in mijn lijf. Na 6 maanden ontdekte ik pas dankzij een psycholoog waarom. Grenzen werden constant overschreden, dwangmatig forcerend en totaal geen inleving. Het paste gewoon absoluut niet bij mij. Dat zijn allemaal dingen die ik het afgelopen jaar heb geleerd. Ik ben erg dankbaar voor de burn-out, ik heb er veel van geleerd. ZOwel wat het fysiek heeft gedaan als dingen over mijzelf. Ik ben inmiddels een stuk strenger qua grenzen stellen en ik doe wat voor mij goed is. En ik zal mijzelf ook niet meer op een soortgelijke afdeling begeven. Ik heb inmiddels een eigen praktijk opgezet waar ik de lichamelijke en vermoeidheidsklachten behandel van mensen met burn-out. Ik herken zoveel in hun karakters en persoonlijke eigenschappen. Ik herken de fases, de reacties, de gedachtengang. Nu ben ik alleen maar dankbaar want ik kan delen wat ik geleerd heb.
Hallo allemaal
Sinds kerst 2015 zit ik in de ziektewet. Ongeveer na een vijftal weken is er burn out vastgesteld. Diverse gesprekken met een ggz medewerkster gehad. Heb hier wel een goed gevoel bij. Echter ik regelmatig super dagen en dan weer slechte. Op deze slechte dagen heb ik mijzelf slecht onder controle. Op deze momenten heb ik mijzelf niet onder controle en dan veel last van onrust en wat minder last van paniek/angst. Op deze dagen kan ik dan ook mijn gedachten niet op leuke dingen krijgen. Vraag mij dan veelvuldig af: hoelang gaat dit nog duren, komt het überhaupt wel wel goed, en is er wel de juiste diagnose gesteld.
Waar ik graag een antwoord ( en ervaringen ) op wil hebben gaat over het volgende.
Sind enkele weken gebruik ik 1 x per dag voor de nacht 5 Mg clorazepinezuur. 1-2 per week gebruik ik bij veel onrust die ik dan niet onder controle kan krijgen er 1 extra van 5 Mg.. De huisarts heeft mij 3x daags 10 Mg voorgeschreven. Ik gebruik dus wel beduidend minder dan voorgeschreven.
Wie heeft met dit medicijn ook ervaring en wil dit delen met mij?
Het doet me echt goed om al jullie verhalen te lezen. Heb zoveel herkenning! Zit zelf al 1, 5 jaar thuis met verschillende klachten zoals heel weinig energie, lichamelijke kracht verlies en angstklachten. Ben ook zo’n persoon die veel te veel van zichzelf eist en zo al mijn grenzen overschrijdt. Ik loop bij een psychiater en psycholoog maar hebt nooit de diagnose burn out gehad. Tot ik afgelopen weekend voor de zoveelste keer van de trap viel, gewoon omdat mijn benen me niet meer konden dragen. Wat een vreselijk naar gevoel is dat! Ik vraag me af of anderen hier ook last van hebben of hebben gehad? Alles kost me moeite. Heb al maanden niet meer op een fiets gezeten, te bang dat ik eraf ga vallen. Trap lopen is de grootste struggle. Ik voel me zo moedeloos.. vraag me elke dag af wat ik met mezelf aan moet en of ik ooit weer een trap op zal lopen zonder moeite en angst. Ik las op internet verhalen over burnout en alles kwam me zo bekend voor. Van hartkloppingen en angstaanvallen tot persoonlijke eigenschappen zoals perfectionisme en faalangst. Het geeft me moed om de verhalen van anderen te lezen. Ik ben een 27 jarige studente die al 1, 5 in een break zit van haar studie en nog zich nog geen klap beter voelt dan in het begin..
Hoi Annemieke, dank je wel voor het delen van je verhaal. Ik kan mij voorstellen dat je na 1,5 jaar niet zo goed meer weet hoe je je klachten het beste kunt aanpakken. Goed dat je voor je psychische klachten al hulp hebt ingeschakeld. De lichamelijke kant heeft echter ook nog aandacht nodig. Ik zal je via de mail daarover meer informatie toesturen als je dat interessant vindt. Hartelijke groet, Arjen
In het kader van mijn studie aan de Academie voor Psychodynamica schrijf ik een scriptie over de kracht van stress. Ik wil o.a. onderzoeken welke stresssignalen mensen voorafgaand aan hun burn-out of overspannenheid hebben gekregen.
Ik zou het ontzettend fijn vinden als u mij zou willen helpen met mijn scriptie door de bijgaande vragenlijst in te vullen. U levert hiermee een belangrijke bijdrage aan mijn onderzoek. U kunt hiervoor op de onderstaande link klikken (als dit niet lukt kunt u de link ook kopiëren en plakken in uw Internet browser):
http://enquetemaken.nu/r/2e4hd
Alle gegevens zullen uiteraard strikt vertrouwelijk door mij worden behandeld. U kunt de enquête volstrekt anoniem invullen. Als u vragen niet kunt of wilt beantwoorden, dan kunt u deze overslaan. Geen enkel antwoord is verplicht. Het invullen van de vragenlijst zal ongeveer 10 minuten vergen. Als u wilt kunt u uw in de enquête uw e-mail adres achterlaten en de resultaten toegestuurd krijgen. Ik wil u bij deze alvast heel erg bedanken voor uw medewerking!
Hallo,
Op 30 juni 2015 stopte mijn vorige leven.
Ik kon niet meer uit bed, het ging gewoon niet meer, ik wou ook niet meer, ik kon er niet meer tegen. Mijn man belde mijn werk want ik durfde zelf niet want ik schaamde mij dood. Ik! niet meer kunnen, dat kon toch niet. Ik ben een vechter, was zoals een Duracell konijntje, ik bleef maar doorgaan en doorgaan. Ook al was ik moe en had ik nood aan vakantie. Ik werkte 40u per week, deed het huishouden, kookte elke avond, ging boodschappen doen, bracht en haalde de kinderen op school, hielp hen met hun huiswerk, deed de strijk. En in het weekend waren we nooit thuis altijd wel ergens naartoe,enz…
Die middag bracht mijn man mij naar de dokter, ik kon zelf niets zeggen. Het leek of ik enkel lichamelijk aanwezig was. Ik staarde voor me uit terwijl de tranen van mijn wangen rolde. De dokter wist het meteen, een burnout. Hij zei: We gaan alles even voor jou stopzetten, geen moeten meer. Alleen nog rusten en slapen de volgende dagen. Deze dagen werden al snel weken en daarna maanden.
De eerste weken kon ik werkelijk niets meer. Ik had ook last van vreselijke hoofdpijnen. Mijn man reed tijdens zijn middagpauze naar huis om te kijken of ik uit bed was geraakt en om te zorgen dat ik genoeg dronk. Mijn dochter van 8 jaar kamde mijn haren en hielp me in de badkamer met mijn tanden te poetsen en mijn gezicht te wassen. Mijn zoon van 12jaar smeerde mijn boterham. Mijn man regelde een huishoudhulp om te poetsen en de strijk te doen. Alle andere taken zoals koken, boodschappen doen, voor de kinderen zorgen enz zorgde hij voor. Want ik kon niets meer, durfde ook niet meer. De brievenbus was het verste waar ik alleen naartoe durfde. Autorijden was de 1ste 2 maanden uit ten boze. Boodschappen doen was verschrikkelijk ik was bang van de andere mensen. Alles was te druk, overal teveel lawaai. Elk geluidje leek wel 100x zo hard als ervoor.
Ik voelde me vaak gevangen in mijn eigen lichaam, alsof mijn geest en lichaam niet meer wouden samen werken. Ik heb vaak gehuild dat ik zo niet wou leven, dat ik niet meer kon. Maar gelukkig had ik nooit het lef en was ik te moe om ook maar een poging te doen om mijn leven te beeindigen.
Ik was ook enorm beschaamd voor mijn burnout, het heeft 1.5 maand geduurd voordat ik mijn ouders heb ingelicht en nog veel langer voor vrienden. Ik was zo bang voor de reactie van de buitenwereld. Maar nadat ik het verteld had was ik opgelucht. We kregen extra hulp, mijn (schoon)moeder zorgde voor eten of voor de kinderen, enz…
Met de hulp van mijn gezin, familie, dokter en psychologe ben ik er langzaamaan weer bovenop geraakt. Al was het met vallen en opstaan. Elke nieuwe stap die werd gezet moest heel voorzichtig gebeuren en enkel wanneer het voor mij ok was.
Volgende maand ga ik terug werken, 12u per week verdeeld over 3 dagen. Ik ben hier wel zenuwachtig voor maar heb er ook wel zin in. Ik heb dit ook zelf beslist.
Ik sta nu anders in het leven, probeer meer te genieten van kleine dingen al lijkt dit cliché. Als ik zin heb schilder ik of ga wat sporten. Als ik moe ben rust ik wat of kijk ik een namiddagje tv.
Mijn huis hoeft niet steeds van boven tot onder gepoetst te zijn, mijn was hoeft niet dezelfde dag weer gestreken zijn.
Ik weet nu ook dat ik mijn burnout voor een groot stuk aan mijzelf te danken heb omdat ik niet geluisterd heb naar mijn lichaam. Ik was te perfectionistisch, ik wou in alles perfect zijn. Falen en opgeven stond niet in mijn woordenboek. Ik wou een lieve mama zijn, een knappe vrouw, een goede kokkin, een gedreven werknemer, een super dochter. Maar mijn zelfvertrouwen was klein en mijn faalangst was groot. En deze cocktail heeft ervoor gezorgd dat mijn lichaam de pauzeknop heeft moeten induwen.
En nu, weet je wat ik nu eigenlijk heel graag zou willen doen. Je mag nu lachen ondanks dat ik me zo hard schaamde voor mijn burnout zou ik het nu heel graag tegen iedereen vertellen. Dat het ok is om ermee naar buiten te komen. Het helpt om erover te praten. Ik zou heel graag mensen helpen zodat ze luisteren naar de signalen of zodat ze er makkelijker door geraken.
Want geloof het of niet er is echt licht op het einde van de tunnel en als je eenmaal in dat licht bent dan ben je een andere persoon.
Ik hoop dat mijn verhaal voor iemand een klein lichtpuntje kan zijn in die lange donkere tunnel.
Veel liefs,
Miranca
Hallo allemaal,
Ik ben sinds begin maart 2015 thuis met diagnose burnout. Op mijn werk had ik een dag depersonalisatie, alsof ik in een film liep. Ik wist de naam van mijn collega niet meer, kon geen klok meer kijken, alles voelde en leek ver weg en ik wist niet meer hoe ik moest werken. Volgende ochtend meteen naar HA gegaan, daarna psycholoog.
In het begin veel angstaanvallen, hyperventilatie, ontzettend moe maar heel veel spanning in mijn lijf, doemdenken, 1001 gedachten, slecht slapen, nachtmerries, niet kunnen lezen, hoofdpijn, spierpijn, tv was teveel prikkels, wandelen hooguit 100 meter dan moest ik op een bankje zitten.
Ik wilde zo snel mogelijk beter worden! Ik heb heel erg mijn best gedaan en zou dit wel overwinnen.
In juli 2015 kreeg ik enorme zenuwpijnen in mijn hoofd, die uitstralen naar mijn tanden en kiezen. Na tandartsen, HA, Gnatholoog en neuroloog de diagnose: Atypische aangezichtspijn. Oorzaak onbekend. Mee leren leven, Verschrikkelijke pijn en daardoor was ik genoodzaakt om in bed te blijven liggen. 2 keer 1,5 uur kon ik even zitten en daarna weer liggen. In deze periode is mijn moeder tijdelijk bij mij komen wonen. Dit duurde tot 15 december 2015. De aangezichtspijn is nu iets minder maar de burnout steekt meteen de kop weer op.
Nu weer andere klachten. Veel, veel huilen. Soms 4 uur lang. Angst Paniek onrust, onwerkelijk gevoel. Ik probeerde nog steeds controle te houden en ik deed van alles om ‘beter te worden’. Nu ben ik sinds een paar dagen met iets anders bezig. Ik VOEL gewoon…en daarna uit ik dat gevoel. Dus als ik angst voel, dan huil ik. Eerst probeerde ik met mijn verstand de gedachtes onder controle te krijgen maar dat werkte helemaal niet. Ik ben er achter dat ik mijn gevoel vroeger totaal genegeerd heb en zelfs uitgeschakeld. Naar gevoel? Geen tijd, ik moet door. Ik moest ook door. Ik ben alleenstaand. Ik werkte 32 uur, flexibele 3 mnd contacten, minimumloon en een kind met beperking thuis. Het is ploeteren.
Nu dus leren accepteren en vooral terug naar mijn gevoel. Ik voel angst, verdriet, pijn, eenzaamheid en ik huil zo ontzettend veel. Die gevoelens voelen is dus alles behalve fijn. Ik wil geen medicijnen, het wordt mij wel aangeboden, oxazepam en antidepressiva. Maar ik wil het niet. Ik gebruik wel een lichttherapielamp (10.000 lux). Ik schrijf ook elke dag 3 dingen op die wel fijn waren die dag (dankbaarheids- boekje). Elke dag doe ik ontspanningsoefeningen (mindful bodyscan) en ademhalingsoefeningen om tot mezelf te komen. Soms moet ik daardoor weer huilen, zonder reden. Ik doe begeleide meditaties van Dick de Ruiter (You Tube). en ik wandel, elke dag! soms een kwartier, soms een half uur. Ik doe wat ik WIL. Ik LUISTER naar mijn lichaam. Ik VOEL.
Het is een zwaar proces en ik krijg veel onbegrip. Ik lees over burnout, probeer het te begrijpen. Maar met alleen begrip kom ik er niet.
Herkennen mensen mijn verhaal?
Verder zit ik sterk te denken om naar een haptonoom te gaan, om meer in contact met mijn gevoel te komen. Helaas vergoed mijn zorgverzekering maar 200 euro per jaar. Ik kom rond met een minimum inkomen. leefgeld 70 euro per week.
Heeft iemand ervaringen met een haptonoom? (tijdens burnout)
Ik ben nu bijna een jaar bezig. Dit is de ergste periode in mijn leven. Ik wil hiervan leren. Ik ben zover dat ik mijn lichaam nu vertrouw. Mijn lichaam geeft mijn grens aan, beschermt mij als ik weer te ver ga. Het voelt alsof mijn hele neurologische hormonale systeem in de war is en terug in balans wil komen.
Misschien komt mijn verhaal warrig over maar concentreren is nog steeds erg moeilijk en ik ben snel moe.
Ik ben 45 jaar en alleenstaande moeder met minimum inkomen.
Graag deel ik jullie ervaringen.
Bedankt.
Ik schreef “Ik doe wat ik WIL” Ik bedoelde daarmee, niet meer alleen ‘moeten’.
Maar burnout is dat je wel wilt maar niet kan….
Zoals Rachel in deze forum zegt: “Ik beredeneer niet meer vanuit wat ik wil maar wat ik kan.”
En daar sluit ik mij bij aan.
Bedankt
Hallo Linda,
Jouw verhaal greep me erg aan omdat een aantal van jouw ervaringen erg overeenkomen met de mijne. Ik ben pas 3 weken geleden overvallen door een burn-out. Op oudejaarsdag sloeg bij mij de man met de hamer toe.
Nu drie weken later ben ik eigenlijk alleen maar slechter geworden. Het lijkt of alle energie uit mijn lichaam verdwenen is en tegelijkertijd lukt slapen ook niet. Ik voel me volledig vervreemd van alles en iedereen om me heen en de kleinste klusjes kosten me ontzettend veel moeite. Een uurtje visite is voor mij al uitputtend. Ook ik huil veel, heb angst om de controle over mezelf kwijt te raken. Ik ben 46 jaar en ook ik woon alleen met 2 kinderen die zelf ook veel aandacht behoeven. Ik zou graag eens met je willen praten over onze ervaringen.
Groet
Angelique
Hallo Angelique,
Wat erg voor je! Natuurlijk wil ik praten met jou over de ervaringen.
In het begin is het inderdaad heel erg. De eerste 6 weken kon ik ook bijna niets en ik dacht dat ik gek werd! Maar geloof mij, dat is niet zo. Het is jouw lichaam die zegt: NU is het genoeg, en de rem gaat erop. Daarom voel en ervaar je nu al deze emoties en gewaarwordingen.
Eigenlijk heb je geen controle. Probeer naar je lichaam te luisteren. Roep hulp in. Want alleen met 2 kinderen is dit misschien teveel voor je. Zoek een psycholoog waar je een klik mee hebt (via je huisarts). Ik heb nog steeds geen medicijnen genomen maar sommigen doen dit wel. Als je wil huilen, huil dan gewoon, Dat lucht meestal op. Focus op RUST.
Je kunt niet goed slapen omdat je nog volgepompt bent met adrenaline, daar heb je waarschijnlijk heel lang op geleefd. Dit komt vanzelf weer goed, ik kon na 6 weken vrij goed slapen. Pieker er niet teveel over, dit geeft ook weer stress. Je lichaam trapt gewoon op de rem. Je energie is OP. Je reserve is OP. Dus rust vooral zoveel als mogelijk, probeer alleen te doen wat je wilt en leuk vind. Dit kan van alles zijn. Lezen lukte mij in het begin niet, in een Suske en Wiske moest ik terugbladeren want ik begreep niet waar het over ging. Wees lief voor jezelf. Blijf rustig, geen paniek. Ik kom later uitgebreid terug op jouw bericht. Je kunt mij ook een email sturen als je wilt.
Sterkte! Linda
Angelique, Deze informatie heb ik heel veel aangehad (en nog!). Het stelt je misschien ook gerust. Ik hoop dat je genoeg concentratie hebt om het te lezen. Anders doe je gewoon 1 blz per dag. Sterkte!
http://leefhetleven.be/pdf/Overspannenheid.pdf
anderhalf jaar geleden een hele zware burn-out gekregen, achteraf gezien waren er al heel lang signalen maar ik dacht steeds ach het gaat wel weer. Maar eigenlijk ging het niet meer….in het vliegtuig naar Griekenland een enorme hyperventilatieaanval en daar aangekomen heel gevoelig voor lichtprikkels en geluid…..ik kon geen drukte meer verdragen. Eenmaal thuis weer hup aan het werk tot ik een paar dagen later mijn bed niet meer uit kon, voelde me doodziek. Mijn vriend zei al dat ik wel heel lang uit de running zou zijn maar ik dacht nog steeds dat ik na het weekend weer zou werken….ik was immers nooit ziek?
Eenmaal ziek thuis ging ik me zieker voelen, kon nauwelijks lopen en weet nog dat ik zo moe was dat ik niet wist hoe ik een boodschap moest halen en nog dacht ik, als ik maar doorzet dan gaat het straks wel weer en dat was, zoals ik later leerde van mijn burn-out coach precies waar het mis ging…ik bleef vechten en doorgaan. Mentaal was ik er slecht aan toe, angstig en somber…mijzelf totaal kwijt.
Gelukkig was mijn vriend er altijd om me moed in te spreken en me te verzekeren dat het echt wel over zou gaan. Ik kon het me niet voorstellen dat het nog goed zou komen.
En nu, anderhalf jaar verder gaat het prima met me, een lange weg had ik te gaan maar je komt er altijd weer uit….ik kon een jaar niet autorijden, nu wel weer gelukkig…..ik probeer wel meer in balans te blijven, sporten en mijzelf niet overvragen, mijn grens bewaken….ga op zoek naar een goede coach die het zelf ook ervaren heeft dat helpt echt!
Beste Ilona,
Ik heb je bericht gelexen en ik adviseer je naar een psycholoog te gaan. Vraag een verwijzing van de huisarts en maak een afspraak. Ik weet uit ervaring (fam) dat je dit niet alleen kunt oplossen.
Zelf zit ik vermoed ik in een burn out en herken dus wel de paniek. Helaas heb ik daar ook wel eens last van. Maar omdat jij je jezelf niet voelde en de vermoeidheid is gebleven zou ik het doen. Zij kunnen jou zeker weten helpen en daardoor zal jij je snel beter voelen
Hallo.
Vorige week vrijdag ben ik totaal ingestort toen ik wilde gaan slapen. Mijn hoofd knapte uit elkaar van gedachtes, die zelfs met elkaar een leken te worden. De meest rare dingen spookten door mijn hoofd. Ook hoorde ik een stem van een oud vrouwtje. Ik was totaal verward en ik had niet het gevoel dat ik mezelf was. Achteraf denk ik dat het een sport psychose/paniekaanval is geweest. Die aanval is vooraf gegaan aan een hele sombere stemming en enorme vermoeidheid, wat ik nu nog steeds voel. Ik ben op het moment enorm prikkelbaar, heb geen energie, de kleinste dingen kosten me zoveel kracht en dat terwijl ik normaal gesproken een enorme energiebom ben. Daarnaast voel ik me erg depressief, ik ben op het moment echt totaal niet gelukkig en dat vind ik echt heel erg. Ik weet de oorzaak: ik heb de afgelopen maandag nauwelijks tot geen rust gehad of tijd aan mezelf besteed. Ik ben 19 dus het ligt het is niet werkgerelateerd bij mij, maar wel heb ik veelste veel hooi op m’n vork genomen wat er blijkbaar voor heeft gezorgd dat ik nu zo uitgeput ben. Ik heb al wat mensen in vertrouwen genomen en hen verteld wat ik voel, onder andere mijn moeder. Ze ks erg begripvol, maar ik heb haar ook verteld dat ik graag naar een psycholoog wil, omdat ik graag wil dat een objectief persoon met expertise naar mij kijkt, omdat ik het gevoel heb dat ik het niet meer alleen kan. Ik twijfel namelijk al een paar jaar om die stap te zetten maar elke keer vind ik dat ik het zelf op moet lossen, maar het lukt me nu echt niet meer. M’n moeder zegt dat ik het maar rustiger aan moet doen en dat het dan wel beter gaat. Maar dat probeer ik al, maar ik merk gewoon dat ik meer nodig heb. Daarbij voel ik me echt heel erg slecht, en ik wil me niet meer zo voelen, nooit meer. Ik wil weer gelukkig worden en leren omgaan met die onrust in mijn hoofd. Wat zou jij doen in mijn geval? Dankjewel
ik heb gisteren hele dag op spoed doorgebracht wegens pijnklachten in benen en gevoelloosheid. er zijn allerlei ondezoeken geweest: van mri tot zenuwonderzoek en daaruit bleek niets.. nu zei de dokter me dat het ook wel eens een burn out kan zijn. ik heb het moeilijk om te geloven/aanvaarden dat ik hierdoor niet meer kan stappen? kan dit?
een beetje radeloos…
Hoi Hanne, aan de ene kant positief dat er niets is gevonden tijdens alle onderzoeken, toch? Maar ik kan mij ook voorstellen dat je je zorgen maakt over het feit dat de doktoren het niet weten en jij toch met de klachten blijft zitten. Aan de hand van jouw korte verhaal kan ik niet zomaar antwoord geven op je vraag of hier sprake is van een burn-out. Dat zul je wel begrijpen. Als je gerichter advies wilt hebben, kun je mij bellen tijdens het (gratis) Burnout Spreekuur a.s. vrijdag van 13.00-15.00 uur.
Beste Arjan,
Wat fijn dat er zo’n site als deze bestaat.
Ik heb helaas ook met veel onbegrip te maken, bij met name mijn werkgever.
Wat ik soms ook wel weer kan begrijpen, want wie kan begrijpen wat er allemaal in mijn hoofd en lichaam gebeurd, als ik het zelf niet eens begrijp?
Ik ben sinds september thuis van mijn werk. Het ging niet meer, de koek was op. Ik heb de diagnose burn out nooit gekregen (eigenlijk weten ze niet wat er mis is met me, wat me nog onzekerder maakt). Maar dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat ik pas 6 maanden bij mijn huidige werkgever werk, waardoor ze de diagnose burn out niet vinden passen. Maar het gaat veel verder dan dat, een jaar geleden ging het al bergafwaarts, als ik nu terug kijk. Veel nek -en hoofdpijnen. De laatste 6 jaren hebben mijn partner en ik veel meegemaakt; ziekte, werkeloosheid en problemen in de familie. Dit heeft een grote tol geëist, niet op onze relatie gelukkig, die is sterker dan ooit. Maar wel op mijn gemoedstoestand.
Ik ben altijd een knokker geweest, een doorzetter en ik heb brede schouders. Ik heb een manier ontwikkelt om te overleven en dat is vooral niet te veel voelen en doorgaan. Ik ben er ook erg goed in om mijn eigen belangen aan de kant te schuiven. Nu kan ik moeilijk accepteren dat het nu is zoals het is. De laatste 3 jaren heb ik het ook niet naar mijn zin gehad bij mijn werkgevers. Het waren/zijn bedrijfsculturen waar ik me totaal niet thuis voelde. Ik ben ook nog hyper sensitief, dus alles wat er om me heen gebeurd zuig ik op als een spons, bewust en onbewust. Een goed sfeer is erg belangrijk voor me, respect en collegialiteit staan bovenaan, maar helaas is dat, gek genoeg, bij veel bedrijven ver te zoeken. Dus misschien ligt het probleem dan wel bij mij? Ik ben goed in mijn werk, wil het ook graag goed doen. Maar ben de weg kwijtgeraakt, omdat ik het gevoel heb niet op mijn plek te zitten. Elke ochtend met tegenzin naar je werk gaan en dan toch denken ” dat gaat wel over”. Steeds meer lichamelijk klachten krijgen en ’s ochtends om 4 uur al wakker worden.Totdat ik op een ochtend bezweet, met hartkloppingen aan de ontbijttafel zat en dacht ” ik kan niet meer”. Huilend heb ik me ziek gemeld en een afspraak aangevraagd bij een arboarts. Eerst naar de huisarts; advies rust nemen. Maar volgens haar had ik geen burn out, maar was ik depressief. De bedrijfsarts ging mee in het advies, maar ook hij wist niet wat ik had en weet het nog steeds niet. Ik heb nu ook redelijk goede dagen, dat maakt het zo verwarrend. Want de angst dat mensen dat niet begrijpen is groot. Mijn werkgever neemt niet veel contact op , waar ik ze zelf op aangesproken heb. Ik heb ze 2 maanden geleden al gemeld dat ik graag vaste bel-afspraken wil, om mezelf zo meer rust te geven en de afstand tussen werkgever en mij niet te vergroten. Nu hebben ze de arboarts gemeld dat het contact stroef verloopt. Vol ongeloof keek ik de arboarts aan. Ze negeren mijn eigen advies en vervolgens slaan ze me ermee om de oren. Het contact met de werkgever wordt er zo niet beter op. In de bijna 4 weken dat ik nu thuis zit, heb ik niets van mijn collega’s gehoord, alleen in de derde week een kaartje, dat was het. Ik voel me erg onbegrepen en mijn stresslevel ligt weer erg hoog, doordat ik zo tegen het contact op zie met mijn werkgever. Ik word ook steeds cynischer ten opzichte van mijn werk. Ik weet ook niet meer hoe ik er mee om moet gaan en vooral ik weet op het moment niet hoe ik moet ontspannen, het malen gaat maar door en ik eet nog nauwelijks. Wanhopig, is denk ik het juiste woord van hoe ik me nu voel
Mooi dat je je verhaal wilt delen Saskia. Niet iedereen heeft het lef om het op te schrijven terwijl ik denk dat zoveel lezers van het forum het zo zullen herkennen wat je schrijft. Ik wens je veel liefde voor jezelf toe en de energie om je eigen koers te bepalen naar herstel.
Het is bijna een half jaar geleden dat mijn vakantie begon. Ik was moe toen, erg moe, zat daarom al een paar weken voor 50% in de ziektewet. Maar ik dacht dat het met een paar weken rust wel goed moest komen. Toen 3,5 week later mijn vakantie erop zat, was ik nog net zo moe als aan het begin. En dus ging ik volledig de ziektewet in. Nog met het idee dat ik er met een paar maanden wel weer zou zijn.
Die eerste maanden was ik vooral bezig met hoe ik weer beter kon worden, doen wat goed voor me was. Achteraf gezien weet ik dat dat geen zin had. Uitrusten, opladen was t enige waar ik me mee bezig had hoeven houden. Al dat streven naar herstel leidde na 3 maanden tot een nieuw dieptepunt. Waarop ik eindelijk begreep dat ik het allemaal mocht loslaten, het streven, mijn verwachtingen, het moeten, het presteren, het doel. Slechts zijn, ervaren, voelen, laten zijn wat er is en daar aandacht voor hebben, meer hoefde ik niet te doen.
Loslaten is geen actieve handeling, maar juist een ontspanning, het geven van ruimte. Wellicht klinkt dat makkelijk. Maar ik heb nooit anders gedaan dan leven naar verwachtingen, dan streven naar een punt in de verte. Me richten op het hier en nu, daar aandacht voor hebben, was dus nieuw voor me.
Net als aandacht hebben voor wat mijn lichaam me vertelde nieuw was. Mijn lichaam dat ik de afgelopen jaren zo genegeerd heb. Het is bevreemdend om te merken wat ik normaal ben gaan vinden. Ik was niet alleen al jaren moe, ik had een waslijst aan lichamelijke klachten. Allemaal niks ernstigs en dus te negeren. Het sluipt er in. Zo geleidelijk dat ik er aan wende, het voor lief nam.
Nu ik weer aandacht heb voor mijn lichaam, leer ik ook de signalen herkennen van stress, van mijn grenzen die genaderd worden. Ik leer te voelen wanneer ik moe begin te worden, wanneer iets te belastend voor me is en wanneer iets teveel tegen mijn aard en gevoel indruist.
En de volgende stap is dan om de signalen niet alleen te herkennen maar daar ook wat mee te doen. Herkennen dat iets niet goed voor me is en het dús niet doen, in plaats van te denken “o, maar dit kan nog wel even”. Dit is een proces dat vast nog jaren zal duren. Het is zoeken, gaat met vallen en opstaan. Maar het voelt goed dat ik het begin te leren.
Ik heb 3 kernwoorden in mijn leven nu. Naast “aandacht” en “loslaten”, is dat “vertrouwen”.
Vertrouwen in mezelf, dat ik dit kan, sterk genoeg ben. Geen makkelijke. De moed zakt me nog met enige regelmaat in de schoenen. Dan zie ik niet hoe ik ooit weer in staat zal kunnen zijn om op een gezonde manier te functioneren. Maar er zijn ook de kleine momenten van triomf, waarop ik met heel mijn zelf voel dat ik het in me heb, ergens diep van binnen: de kracht om hier sterk uit te komen.
Ik krijg af en toe de vraag hoe het nu met me gaat. Ik ben er nog niet uit wat daarop het juiste antwoord is. Zowel “goed” als “slecht” klinken niet kloppend.
Ik probeer dan uit te leggen hoe het is : Opnieuw leren functioneren, mezelf opnieuw uitvinden. Ik vertel dat de vanzelfsprekendheid weg is. Dat het leiden van een “normaal” leven voelt als een ver-van-mijn-bed-show, ik kan me de handelingen voorstellen omdat ik ze eerder heb verricht, maar ik krijg mezelf er niet meer ingepast. Maar wie begrijpt zulke woorden, tenzij je ze zelf hebt ervaren ?
Toch heb ik ook al veel geleerd. Ik bemerk verandering, subtiel, soms aarzelend, soms opeens heel helder, soms verstopt achter twijfel, maar het is er. Het begin van een nieuwe weg.
Een weg met vast ook nog genoeg obstakels. Maar ook met nieuwe, mooie vergezichten.
Wat omschrijf je dat treffend. Heel herkenbaar en precies ook de fase waar ik in zit. Ook ik heb mijn oude jas verruild voor een nieuwe. Hij is prachtig en past helemaal bij me, maar hij is nieuw en zit nog niet zo lekker, anders.. maar ik ben vastbesloten om erin te gaan wonen! Ik wens ons allemaal veel rust, compassie, zachte ogen en hoop. Kracht niet – dat hebben we in overvloed 😉 Minder kracht. Meer gevoel, loslaten, niets. Dat we allemaal mogen vieren wie we werkelijk zijn <3
Hallo Eva,
Wat mooi verwoord! Ik ben nieuw hier en heb 17 januari 2016 een stukje geplaatst. Ik ben sinds een paar dagen bezig met VOELEN. Heel lang genegeerd en mijn lichaam schreeuwt het nu uit. Vroeger kleine signalen, hoofdpijn, moe, rugpijn, vergeetachtig, migraine…het werd steeds erger. Tot opeens: Burnout. Het is een sluipmoordenaar.
Ik ben al 16 kilo afgevallen. Als mensen mij vragen hoe het gaat zeg ik: Ups & Downs. Ik vertrouw het proces nu. Eindelijk! Sinds een paar dagen geef ik eindelijk het vechten en de controle op.
Hebben jullie ervaring met een haptonoom?
Ik weet niet hoe lang het gaat duren. Zolang als nodig is. Ik ben heel blij dat ik iets herken in jullie verhaal.
Bedankt Eva en jij ook, Sas.
Hallo
Na het lezen v alle verhalen ben ik er ook aan toe om mijn burn out verhaal te delen. Ben nu 1 jaar thuis met zogezegd slaapproblemen en hartkloppingen. Zat juist 1 jaar als interim op een leuke werkplaats. Ik vond de job heel.erg leuk maar door mijn slecht slapen en mijn hartkloppingen kon ik op bepaald moment niet meer en ben 3 weken thuisgebleven…ik werkte er dus 1 j als parttime bediende en mijn vast contract lag klaar..na 3 weken uitrusten vroeg ik om terug te komen werken enkel parttime …bij afwezigheid v mijn collega moest ik fultime werken en wel 9 uren per dag…heb daar mijn eigen vensters ingesmeten.. Heb zo,eerlijk geweest om te zeggen dat ik nog niet in staat was in geval van nood om fultime te werken..ok dan kom.je maar niet meer voila heel droog zo.op straat gezet…was derde keer op 6 j tijd dat ik,week kwijt raakte …plus dan nog wat prive genoeg meegemaakt om rugzak,goed te vullen … Wou dus nu 1 oktober opnieuw gaan werken, wou het forceren want kon die adviezen v vdab niet meer horen … Maar jammer genoeg moeten vaststellen dat ikk nog lang niet genezen ben… Heb bijnieruitputting en nog,altijd hartkloppingen en slecht slapen… Gelukkig al.heel mooie dagen gehad maar ik denk om weer te gaan werken ik veel stabieler nog,moet zijn..cortisolwaarde moet weer ok,zijn …denk dat dit een goede barometer is plus een gezonde goede slaap!
Ben nu bezig met voedingssupplmementen, yoga en wandelen. Ik,kon goed hardlopen maar heb dat toch eventjes niet meer gedaan…ik zal niet meer dan 5 km lopen in de toekomst ……ik ben ook,bewust bezig met gezonde voeding…ik denk wel dat ik er ooit van af kom maar dat ik mij nu geen datum meer voor op.stel oweer te soliciteren/werken…vraag me af hoe werkgevers reageren als ze weten v burn out???
Een jaar geleden ben ik gecrasht. 8 maanden ziek thuis en nu begonnen aan een jaar volledige loopbaanonderbreking. Je kan volgen hoe het met me gaat op annasblogeenjaarertussenuit.wordpress.com .
groeten
anna
Hallo allemaal,
Mooi om jullie verhalen te lezen. Voor een filmproject ben ik op zoek naar mensen die tussen hun 18e en 30e levensjaar een burn-out hebben gehad, en hier over geïnterviewd zouden willen worden (met het uiteindelijke doel dit bespreekbaar te maken bij alle grote werkgevers in nl). De interviews zijn anoniem. Mocht je interesse hebben of iemand kennen die dit wil, graag even een mail naar jeroenvanpagee@gmail.com
Alvast bedankt!
Hallo allemaal,
Mijn naam is Wouter Lemm en ik doe onderzoek naar mensen met een burn out. Hiervoor ben ik op zoek naar jongeren tussen de 15 en 25 jaar interviewen die een burn-out ervaren of hebben ervaren (dit kan ook anoniem).
Ben jij iemand tussen de 15 en 25 jaar en ervaar jij momenteel een burn-out of heb je een burn-out ervaren en zou jij ons willen helpen? Dan hoor ik graag van je. Je kan me mailen naar wouterlemm@bkb.nl
mvg Wouter
Zó uitgekeken naar de vakantie …Een lijf wat al maanden hunkert naar rust en een hoofd vol niet bereikte doelen en dan hoeft er even niets meer en vallen alle hoog gehouden ballen met een klap op de grond. Na een paar dagen lukt het me zelfs om mijn werkmail niet meer dan een keer per dag te checken en zit ik zonder schuldgevoel een half uur buiten. Na 2,5 week weer terug op mijn werkplek. Iedereen zegt dat ik er goed en uitgerust uitzie, maar zo voel ik me helemaal niet!! Het lukt me niet om het werkritme weer op te pakken. Ik krijg mijn energiehuishouding niet op peil en voel me somber. Het idee dat ik het weer lang moet volhouden vliegt me aan… Is dit herkenbaar voor anderen en wat is een goede remedie?
Hi allemaal! Wat goed van jullie dat jullie hier zo open jullie verhaal willen delen. En ik herken zo ontzettend veel in jullie beschrijvingen.
Weet 1 ding: dat je een burn-out kreeg betekend dat je ongelooflijk sterk bent, dat je ongekend doorzettingsvermogen hebt en een reusachtig verantwoordelijkheidsgevoel hebt.
Het betekent ook dat je net als ik graag helpt en klaar staat maar moeite hebt/had om tijdig hulp in te schakelen en/ of grenzen te bepalen.
Vier jaar geleden werd ook ik ziek en de burn-out was zo heftig dat ik mijn baan verloor en in de WIA belandde. Ik ben nooit meer volledig hersteld en vermoedelijk is dat bij zo velen van ons ook het geval.
Hoe heftig het ook was/is, ik ben blij dat ik rock bottom bereikte. Het betekende dat ik geen millimeter aan roofbouw meer kon plegen op mijzelf. Het roer moest drastisch om.
Misschien herken je ook dat ik in de periode voorafgaand aan ‘de burn-out’ allerlei signalen kreeg dat het echt mis was. Ik vloog van het minste of geringste op de kast terwijl ik juist altijd veel geduld, begrip en compassie had met mijn omgeving. Ook kreeg ik beangstigende black outs in de auto, hyperventilatie aanvallen die 5 dagen duurde en voelden alsof ik doodging en noem maar op.
Maar om te accepteren dat ik echt ziek was dat vond ik zo ontzettend moeilijk. Ik was nooit ziek, en als het even minder was zorgde mijn mentaliteit ervoor dat ik doorging. En ik besefte dat het grote consequenties zou gaan hebben voor mijn baan en carrière. Ook was ik een fanatiek sporter en mijn fysieke conditie was uitstekend. Totdat ik op een zekere dag niet eens de trap meer op kon komen.
Het gevecht met mijzelf was onvoorstelbaar lastig.
Om het te verwerken dat ik de meest eenvoudige dingen niet of nauwelijks meer kon ging niet zonder slag of stoot. Dat ik veel ‘vrienden’ verloor die er niets van begrepen hielp ook niet bepaald.
Gelukkig was ik zo verstandig om een goede therapeut in de armen te nemen en vast te houden aan een gezond ritme. Om half acht ging de wekker en stond ik op, kleedde me aan, at wat en pakte zo goed en kwaad als het ging mn fiets om wat boodschappen te halen. Precies genoeg voor een dag zodat ik de volgende dag ook weer aan mijn ritme moest vasthouden. Als ik daarna weer thuis kwam viel ik vaak meteen weer in diepe slaap. Op de betere dagen schilderde ik wat, speelde op mijn gitaar of schreef het nodige van mij af. Een jaar lang had ik twee maal per week therapie, waardoor ik emotioneel gezien langzaam maar zeker weer heelde.
Na dat jaar ging ik aan de slag met vrijwilligerswerk op een Hofstedecamping in Zeeland, in een totaal andere omgeving, dichtbij de natuur, mensen die vakantie aan het vieren zijn om mij heen en de elementen.
Nu heb ik een klein coachingsbureau en bepaal ik mijn eigen werk en werktijden. De vrienden die door de mand vielen heb ik ingeruild voor mensen die wel kunnen en willen geven. En dat voelt fijn, er niet meer helemaal alleen voor te staan.
Hallo allemaal,
Mijn verhaal is, net als dat van iedereen op deze blog, omvangrijk. Ik herken me heel erg in het verhaal van Rachel, omdat bij mij veelal persoonlijke dingen een belangrijke factor zijn geweest in het ontwikkelen van een burn-out…. officieel is het bij mij nooit gediagnostiseerd. Ik ben wel 100 x bij de huisarts geweest, dan weer met pijn in mijn heup, dan weer mijn schouder, nek…. Slapeloze nachten….. Hyperventilatie…. Zelf heb ik vaak genoeg aangegeven dat mijn weerstand niet goed was, dat het niet normaal was voor mij om zoveel klachten te hebben. Dat er voor mijn gevoel meer aan de hand was…. Ja ok, stress…. ja ok, een thuisfront dat je niet steunt, je voelt je alleen en eenzaam…. Op eigen verzoek kreeg ik antidepressiva en een verwijzing naar een psycholoog. Deze vertelde me tijdens het derde bezoek dat hij niet zo goed wist wat hij voor me kon betekenen. Ik had te goed door waar mijn spanningen vandaan kwamen (gescheiden ouders toen ik 6 was, vader kort daarna overleden, een partner die mij niet de aandacht/steun gaf die ik verdiende). En natuurlijk was er de nodige werk gerelateerde stress, maar vooral een nogal narcistische man en schoonmoeder, die op geen enkele wijze steun of hulp boden, terwijl ik met 2 kleine kinderen en een part-time baan als fysiotherapeut langzaamaan steeds meer uitgeput raakte.
Ik wilde part-time werken toen de kinderen kwamen. Het is het mooiste cadeau dat je in je leven kunt ontvangen, en ik wilde er volop van genieten! Elke ochtend vertrok ik met vlekken in mijn nek gestressed met een huilende baby omdat ik de borstvoeding had moeten afkappen om op tijd bij de creche en mijn werk te komen, om vervolgens het geklaag van mijn baas aan te moeten horen dat ik weer zo laat was (kwart over 8!). Bij vertrek thuis zwaaide manlief mij in zijn pyjama uit met een “fijne dag schat”, om vervolgens op zijn dooie akkertje te douchen en om half 10 ofzo eens naar kantoor te gaan.
Er kwam een dag dat ik besefte: dit klopt niet, de verhoudingen zijn wat scheef. Waarom zijn de taken niet beter verdeeld? Wat een rust zou dat bieden…! maar meneer was het er niet mee eens. Jij wilde toch kinderen? Jij wilde toch zo nodig blijven werken?
Inmiddels was mijn 2e dochter geboren. Toen zij 5 mnd oud was kreeg ze RS-virus, met als gevolg elke 4 mnd dubbele longonsteking, 5 jaar lang! Ze kon niet meer bij me drinken omdat het voor haar te inspannend was. Maar ze moest drinken, en haar antibiotica binnenkrijgen. Dus 3 weken lang zette ik elk uur de wekker, dag en nacht, om te kolven, om haar die magere 100 cc te kunnen geven, die er de helft van de tijd weer uitkwam omdat ze moest spugen door het intense hoesten. Toen ik een keer midden in de nacht wakker werd van een onderbuikgevoel (gelukkig had ik haar uit voorzorg bij me in bed genomen), lag ze met blauwe lippen naast me te snakken naar adem. Ik maakte mijn man wakker met de mededeling dat we naar de huisartsenpost moesten, paniek, zorg jij voor de oudste please, help, angst je kind te verliezen…. zijn reactie? “Ja lekker is dat! (boos, geïrriteerd), ik moet morgen werken, ik ga slapen, laat me maar weten hoe het was als je weer terug bent”……
Met stomheid geslagen kwam toen pas echt het besef met wat voor iemand ik mijn leven deelde…..
Ze was nog niet eens 1 jaar oud. Inmiddels is ze bijna 9. Vorige jaar zomer zijn we gescheiden, maar door een scala aan praktische maar vooral financiële redenen woon ik nog steeds met de kinderen bij hem in huis…..
Nadat besloten was (of liever gezegd, nadat ik toestemming van hem kreeg) de relatie te beëindigden, ging ik ineens weer beter slapen. Voor het eerst in 8 jaar maakte ik zowaar een nacht van 6-7 uur,,,, wat een heerlijkheid!!!!! Ik wist niet wat me overkwam!!! Ik merkte toen pas hoe moe ik was…… Het slapen gaat op en af… soms lig ik de hele nacht wakker, zwetend, met hartkloppingen zo hard dat ik niet eens stil kan liggen. Deze keer was ik verstandiger en ben op tijd nar de huisarts gegaan. Heb een middel gekregen om rustiger te worden en mij te helpen met slapen. Ik maak nu (voor zover de situatie dat toelaat) mijn eigen keuzes, ben oude contacten weer aan het opzoeken, ben keihard bezig een andere woning te vinden voor mij en de kinderen, heb een urgentie verklaring gekregen…. Ik ben bang dat ik, als ik eenmaal eindelijk mijn eigen plek heb, en eindelijke tot mezelf kan komen, pas echt de ruimte krijg om volledig in te storten! Wat niet kan, want ik heb mijn kinderen om voor te zorgen. Ik moet financieel mezelf kunnen onderhouden, dus ik moet werken. Dat masker gaat elke dag op, ik ben actief en blij aanwezig, thuis, op school en werk, ik ben goed in mijn werk, ik heb veel plezier in mijn werk (inmiddels niet meer bij de klagende baas maar deels bij een superbaas en deels in mijn eigen praktijk).
Soms denk ik: stik er maar in! Ik wil niet, ik kan niet, ik kan het niet opbrengen…. Maar als ik er eenmaal ben, en in mijn ritme zit, en de reacties krijg van cliënten en collega’s, dan geeft me dat zoveel positieve energie dat ik het toch weer voor elkaar krijg om de dag door te komen.
Maar dan komt het stukje dat ik zo herken in Rachel d’r verhaal…. ’s avonds afspreken?? Een kopje thee met een vriendin??? Avondje stappen?? Etentje?? Nee bedankt. Als de kinderen in bed liggen ben ik op, leeg, wil ik naar bed. Ik ben zo moe dat ik elke dag wel gelijk met hen naar bed wil…. Om vervolgens (als ik geluk heb) om 3 uur eindelijk in slaap te vallen, of knock-out te gaan en om 1 uur ’s nachts wakker te worden, zonder enige vorm van slaap totdat de wekker gaat om half 7…..
Het is zelfs zo erg dat ik elke activiteit die buiten mijn reguliere ritme om gaat al moeilijk vind… afspreken met een oude vriendin, omdat we elkaar 20 jaar niet hebben gesproken, ’s middags op een terrasje…. pffff, eng vind ik het, doodsangsten sta ik uit….
Nogmaals, ik heb nooit officieel de diagnose “burn-out” gekregen, maar voor mijn gevoel is dat ernstig onterecht. Vanuit mijn werk ken ik veel mensen die een burn-out hebben, op deze blogs vind ik zoveel herkenning…. het zou voor mij zo fijn zijn als iemand een keer mijn eigen idee over hoe het met mij gaat zou bevestigen…. niet dat ik gaar een burn-out wil, maar hij is er, al jaren….
Maar ik ben de bikkel, ik ben altijd de hulp en de steun en toeverlaat, voor iedereen, ik ben altijd degene die iedereen z’n verjaardag onthoudt en netjes een kaartje stuurt… die alle cadeautjes regelt voor kinderfeestjes, die de familie bij elkaar houdt wanneer er onderling weer eens ruzie is…. die zorgt dat de kinderen toch netjes naar oma en opa gaan terwijl ze daar eigenijk geen zin in hebben, omdat dat zo hoort… omdat je respect hoort te hebben, zelfs voor die mensen die mij als oud vuil behandelen…..
Ik vraag me af…. wanneer ben ik een keer aan de beurt???
Beste Arjen, lezers en lotgenoten,
Als eerst complimenten voor je website en steun voor anderen. Burn-out is voor ons een feit maar voor de buitenwereld aldoor nog een vaag begrip. Men denkt vaak dat we gewoon vermoeid en overspannen zijn en dat rust je zal helpen, echter het tegendeel is waar. Een lichaam wat burnout is geraakt is deze stadiums al zo ver voorbij dat alleen rusten niet meer voldoende is. Sterker nog, de meeste mensen kunnen niet eens meer ontspannen vanuit zichzelf. De energie balans en hormoonhuishouding zijn zo verstoord doordat we ons lichaam het verkeerde hebben aangeleerd : signalen van stress en spanning langdurig te negeren. Er is geen conditie meer. Voorheen dacht je bij conditie vanzelfsprekend aan sport. Maar ik bedoel conditie om gewoon de dingen te kunnen doen in het dagelijks leven . Je bed uit komen, douchen, eten maken, huishouden , werken ect. Het enige wat we nog kunnen is doorgaan op de automatische piloot, op adrenaline. De ‘uit knop’ werkt niet meer… de pauze & reset knop ook niet. En pas als er verschijnselen ontstaan die we niet meer in de hand hebben gaan we pas beseffen dat er iets goed mis is. Wilskracht en doorzettingsvermogen waren ooit zo groot dat je aan je grenzen voorbij ging. Je voelt geen vermoeidheid je voelt niks en gaat door met het bereiken van je doelen. Totdat de rekening aan je gepresenteert word, … de prijs waarvan je vooraf echt niet had kunnen bedenken hoe hoog deze zou zijn. Na besef en acceptatie komt de strijd. Hoe kom ik er doorheen, hoe kom ik hier uit. Hoe krijg ik sympathie steun en begrip vanuit mijn omgeving. Jaren lang roofbouw gepleegd op je eigen lichaam, en nu je ingestort bent moet je nog steeds knokken. Zelf heb ik een diepe impact ervaren en de grootste verandering in mijn leven. Jammer dat het op deze manier moest maar ik heb van mijn burnout wel geleerd. Ik heb geleerd te begrenzen. Ik beredeneer niet meer vanuit wat ik wil maar wat ik kan. Niets hoeft perfect, zelfs niet meer goed… soms is voldoende meer dan genoeg. Het ondergaan van een burnout voelt wel als een verlies. Je verliest je gezondheid en je functioneert niet meer naar behoren en als voorheen. Je kunt niet meer de collega, partner, vriendin of kind zijn die je voorheen was. En dit heeft op lange termijn toch concenquenties. Want meestal is een burn out niet binnen een paar weekjes of maanden over. Zelf ben ik nu drie jaar verder en nog steeds ben ik niet helemaal de oude.
De omstandigheden die tot mijn burnout hebben geleid zal ik nog even buiten beschouwing laten. Wat ik wel graag wil zeggen is dat mijn situatie deels prive gerelateerd is. Persoonlijk vind ik het jammer dat ik daar weinig over kan terug lezen op internet, het gaat veelal altijd over situaties op de werkvloer. In een periode van ongeveer 5 jaar hebben een aantal dingen tegelijkertijd afgespeeld die erg veel van mij gevergd hebben, ook op emotioneel vlak. Een steekvlam werd in mum van tijd een waakvlammetje.
Er ontwikkelden zich ernstige slaapproblemen, gevoel van uitputting, hyperventilatie, concentratie stoornissen, labiliteit, vergeetachtigheid, verzwakt immuumsysteem , bijnier uitputting, gewrichtspijnen. Extreem gevoelig voor prikkels zoals drukte en geluid. Structureel ernstig slaap te kort, in combinatie met werk en gezin is voor mij doorslaggevend geweest. Stress ging over in overspannenheid, overspannen ging over naar depressie en depressie werd uiteindelijk een burnout. Wat heb ik gedaan om ye herstellen? Psycholoog, anti depressiva, slaapmiddel, yoga, acupunctuur, dieetist, extra voedingssupplementen slikken , wandelen, joggen, en als laatste mijn leven drastisch verandert en minder hooi op mijn vork. Prioriteiten bijgesteld. Leven werd overleven. De klachten die ik momenteel nog heb is de kwestbaarheid en gevoeligheid voor terugval. Mijn imuumsysteem krijg ik niet op pijl. Ik ben ontzettend veel ziek, virus op virus. Ik ben nog heel gevoelig voor prikkels. Drukke dagen (ook leuke) kan ik slecht verwerken, hoe moe ik ook ben ik kom niet in slaap. In de avonduren moet ik echt afbouwen. Een telefoon gesprek in de avond, of een kopje thee drinken met iemand kan er al voor zorgen dat ik slecht in slaap kan komen. De laatste 3 jaar ben ik dan ook heel weinig uit geweest of iets ondernomen in de avonduren. Uiteraard was daar geen kracht voor, maar ook omdat door de prikkels mijn nachtrust weer in het geding kwam. Nog steeds moet ik hier erg veel rekening mee houden en dat vind ik wel frustrerend. Mijn nachtrust is mijn beste vriend, zonder hem ben ik nergens en zo weer terug bij af. Ik vraag me af of er mensen zijn die zich herkennen in mijn verhaal. Misschien zijn er nog tips die ik van harte aan kan nemen. Misschien voelen mensen zich begrepen of gesteund door mijn verhaal. Ik zeg een mooi initiatief dit forum…. En ik wens ieder een spoedig herstel, heel veel kracht en bovenal energie!!!
Hallo Rachel, ik ben je ontzettend dankbaar dat je zo jouw verhaal wilt delen! Ik hoop dat er nog veel meer reacties gaan komen op jouw verhaal. Want ik weet dat er al een aantal lezers zijn die door jouw verhaal diep geraakt zijn. Want het is zo herkenbaar voor zoveel mensen. Een advies van mijn kant is om hulp in te schakelen om verder te herstellen. In ieder geval dank je met aangepaste voeding al heel veel bereiken. Bel mij gerust op voor meer persoonlijke adviezen. Hartelijke groet, Arjen.
Beste Rachel, jouw verhaal is zo herkenbaar. Ik ben nu een jaar burnout en ik heb nog steeds veel klachten. Vooral angst, huilen, radeloosheid en vermoeidheid. Wat je zegt…kwetsbaarheid en bang voor terugval. Ik kan iets meer dan in het begin maar ik ben er nog lang niet. Het is erg frustrerend. Er is ook enorm veel onbegrip vandaar dat ik zo blij ben met dit forum van Arjen. Enige herkenning stelt wat gerust. De ‘oude’ wordt ik waarschijnlijk nooit meer. Het is een moeilijk, lang en zwaar proces. Sterkte iedereen!
Sinds maart besefte ik dat ik een burn out heb. Ik heb altijd meerdere banen gehad. Vorig jaar heb ik een baan opgezegd in de horeca, omdat ik in 2013 2 maal een black out heb gehad. Ik ben wel 1 dag extra gaan werken op mijn gewone werk. Ik ben een strever en perfectionistisch in mijn werk en wil het beste voor de klant. Ook ik kan moeilijk nee zeggen en wil anderen graag helpen. In augustus werd het drukker op het werk. De verhouding van werk klopte niet meer. Teveel tijd om dossiers aan te maken en te weinig tijd om dossiers af te handelen. En toch wil je dat alle dossiers perfect worden afgehandeld. Ik focuste alleen nog maar op mijn werk. De geestelijke klachten begonnen te vormen. Eerst de druk van het werk, achter de feiten aanlopen. concentratieproblemen, duizeligheid,hoofdpijn en toch doorgaan. Je niet ziek melden, omdat ik dacht het gaat wel weer over. Nog een paar weken en dan heb ik toch vakantie. Dan kan ik uitrusten. Heb wel gesproken met mijn manager dat ik het niet meer trok. Na de vakantie vol frisse moet er weer tegenaan. 2 weken later kwamen dezelfde kklachten weer terug, maar kreeg ook andere klachten erbij. Geheugenverlies slapeloosheid hartritmestoorniss. Mijn manager heeft mij toen naar huis gestuurd om uit te rusten. Week later was ik bij de bedrijfsarts. Het drong nog niet tot mij door. Dacht alleen maar dT ik wel kon werken en dat er niets aan de hand was. De bedrijfsarts liet me wel minder werken 6 uur per dat ipv 8 uur. Maar dat was me te veel. Week later aangepast naar 2 dagen 6 uur, een breakdag en daarna weer 2 dagen 6 uur. Was me nog te veel de klachten werden alleen maar erger. 2 weken later , na een nacht wat ik nooit weer wil meemaken. Hartkloppingen zweten en een paniekaanval . Toen besefte ik pas dat ik het niet meer aan kon.. Ik ben toen naar mijn manager gegaan en zij heeft mij naar huis gestuurd. Ik heb nu een psycholoog. Hij leert mij cognitieve zelfbeheersing.. Nu zijn we alweer 2 mnd verder. Gelukkig slaap ik weer. En besef nu hoe moe het lichaam is. Mijn duizeligheid is over. Concentratie is ietsje verbeterd maar mijn geheugen laat me nog flink in de steek… Gelukkig werk ik bij een bedrijf die achter mijn herstel staat en mijn alle ruimte geeft..
Hallo Lidy, super dat je jouw verhaal wilt delen. Omdat het voor anderen zo herkenbaar kan zijn. Vooral de woorden ‘het gaat wel weer over’ en ‘nog een paar weken, dan heb ik vakantie’ komen bekend voor. Nog even doorgaan… totdat de man met het hamertje langs komt. Goed om te lezen dat je werkgever je steunt bij jouw herstel. Ik zag dat het e-book al hebt gedownload. Op de downloadpagina vindt je ook tips over water drinken, slapen en bewegen. Naast de hulp van de psycholoog kan dat je herstel ook bevorderen. Succes! Hartelijke groet, Arjen
Beste Arjen,
Heel erg bedankt voor je eerlijke mooie verhalen. Ik lees ze met veel aandacht..
Ik ben zelf net met mijn eigen burn-outblog begonnen (net mijn eerste bezoek aan de psycholoog achyer de rug) .. Ik ga jouw tips zeker als bron/verwijzing gebruiken
als je dat goed vindt?
Dit is mijn blog: http://burn-out.blogse.nl/
Groetjes
Beste Mare, dank je wel voor je complimenten! Misschien heb je ook mijn posts op Facebook gezien? Ik heb daarnet je blog gelezen over jouw bezoek aan de psycholoog. Super dat je jouw verhaal gaat opschrijven. Daar heb jij veel aan, maar ook anderen in dezelfde situatie of nog op tijd om zelf in te grijpen. Natuurlijk mag je naar mij verwijzen en andersom kan ik ook naar jou verwijzen als je dat OK vindt. Succes met jouw herstel! Hartelijke groet, Arjen Luijendijk
Hai. ,
Ik Ben nu Vanaf 27 januari thuis met een Burn_out.
Ik Kwam bij de huisards met eigenlijk griep klachten…Moe…overal pijn …geen puff meer…Ik kende mijzelf niet …Ik Dacht Geef mij maar een pilletje….En Dan kan ik weer werken….
Mijn huis ards zei je hebt geen griep maar een Burn_out…Ik zei “”ik “” nee …
Ze stellen mij enkele vragen waar ik op moest antwoorden……En toen Kwam er alles uit….. Ik kom mijn bed niet meer uit…Pffff alles was te veel te moeilijk…wat voorheen zo gemakkelijk ging Wat atomathisme was was my allemaal te veel…Ik snapte er niets van . Op mijn werk was ik ook op de puntjes en precies alles moest 200 o/o of beter
En meer alles moet perfect zijn zoveel thuis als op werk….En in de tuin en alles …niks was mij te veel .
Ik help iedereen…. sta voor iedereen klaar…na het werk ..nog ff bij die helpen poetsen…. En een poets adres er bij kon ook nog Wel overuren ook geenprobleem . Min vrienden griep bij houden ..ff bij die op ziekenbezoek en helpen enz enz…tba en doen storte ik neer ….. (Mijn verleden nog maar over te zwijgen)….tba nu zit ik thuis …Mijn wergever werkt ook niet echt mee …snapt het niet zo goed…Mijn Bedrijfards en Huis ards gelukkig ook ..Van mijn huisards moest ik mijzelf ziek melden je moet zei ze …mee dat kan niet zei ik nog het is druk …dat gaat niet …Jawel zei ze je moet….En anders bel ik je werkgever op ….pfff ik vind het heel vervelend en voel mij ook heel schuldig….maar ik Ben op……
Nu doe ik op moment Wandelcoaching Om mijzelf terug te vinden en te Kijken in de Spiegel…Dat valt ook niet mee. ;(
Ik hoor Graag van je Arjen
Met vriendelijk groetjes Patricia claassen
Hai Patricia, super dat je de moeite hebt genomen om te reageren! Je boft met je huisarts die jouw klachten serieus neemt en je helpt om grenzen te stellen. Wandelcoaching is een goede aanpak. Lekker naar buiten en in beweging komen. Als je nog vragen hebt, kun je terecht bij het Burn-out Spreekuur iedere maandagmorgen of een gratis adviesgesprek aanvragen. Ik wens je veel succes bij je herstel!
Hartelijke groet, Arjen
Oef herkenbaar…..terugkijkend weet ik niet merr wanneer ik echt de eerste klachten kreeg….
Ik ben altij iemanc geweest die zowel privé als en het werk de lat erg hoog legt….altijd vers koken…niet om hulp vragen…s avonds laat de was doen, schoonmaakklussen, mijn werk voorbereiden, voor vrienden klaarstaan, even oppassen op nichtjes…noem maar op! Slapen deed ik al erg lanh niet goed meer dus moe naar bed en moe eruit. En ook ik was sjacherijnig(vooral thuis) en merkte dat ik me moeilijk kon focussen op gespekken. Manlief boos hulp maar dat voelde als falen…ik kan het best!! Ik gaf op mijn werk aan, was ook steeds meer gaan werken, dat ik de werkdruk hoog vond. De unitmanager vertelde dat een 7 ook goedgenoeg was en dat ik beter met mn uren om moest gaan…flexibeler…
Tot vorig jaar mei…..misselijk…linkerarm tintelend, buikpij, zweten, voelde mijn hart tekeer gaan…..en ik reed op dat moment in mijn auto…op eeen gevaarlijke weg!!
Hyperventilatie bleek later…ben natuurlijk gewoon doorgegaan!! Een paar dagen later zelfde verhaal…eerst vervangin geregeld voor mijn klas en naar de huiarts. Blijf maar een paar dagen thuis zei ze….kun je de was even op orde krijgen….
Thuis was het moe moe moe….huilenhuilenhuilen…..en door alle lichamelijke klachten doorverwezen naar cardiologie want ik was zo vreselijk bang om l dood te gaan…
Heb na twee weken mijn werk 50% opgepakt….dat ging redelijk. Het gaf overzicht! Na een aantal weken geprobeerd om meer te werken…niet zeuren en weer gaan! Begrip? De diagnose burn out is niet gesteld…..dat is ‘gewoon’ weer zo’n moderne ziekte zegt mijn huisarts…
Na een jaar heb ik voor de heft van mijn uren onbetaald verlof opgenomen. Ik ben ’tijdelijk’ van locatie veranderd en er is meer overzicht. Thuis eten we ook wel eens n frietje en mijn mannen helpen mee in huis….dat wil zeggen…ik accepteer hun hulp nu. Nee zeggen blijft rot maar ik doe het wel. Ik loop eens per week onder begeleiding hard en leer mijn lijf beter kennen door ook naar yogales te gaan. Er zijn steeds meer goede dagen…dagen waarop ik merk hoe lekker het zonnetje buiten schijnt en ik de vogels hoor fluiten….dagen waarop ik me meer mezelf voel….
Ik kom er wel……t duurt alleen even…
Hallo Bianca, stapje voor stapje vooruit. Dat blijft het meest lastige bij herstel na een burn-out. Je mag trots op je mannen zijn dat ze je zijn gaan helpen. Want hulp vragen is een kunst, maar dan ook hulp krijgen is heerlijk. Dank je wel voor het delen van je verhaal, want er staan zoveel herkenbare punten in. Daar hebben ook anderen die dit lezen weer baat bij. Succes bij je herstel!
Hartelijke groet, Arjen
Arjen,
september vorig jaar ging t licht bij mij uit. Had ruim n jaar al onverklaarbare vermoeidheidsklachten. Op vakantie in augustus stortte ik in, maar liep toch nog even door. Nog 1,5 week gewerkt, en toen knalde ik.
Nu 6 maanden later heb ik nog altijd veel klachten.
Veel lichamelijke pijnen, chaos in mijn hoofd, concentratiestoornissen, haaruitval, overgevoeligheid voor prikkels etc etc.
Ik ben erg bang dat ik nooit meerde oude word.
Jolanda,
Toch doorgaan, terwijl je lichaam eigenlijk al aangeeft dat het teveel is komt zo vaak voor bij burn-out. Ik zag dat je ook het Webinar hebt gevolgd. Ik hoop dat je daar de informatie en tips hebt gevonden om de weg naar herstel te vinden.
Hartelijke groet, Arjen
Wat is het toch fijn om te lezen dat niet de enige bent!!Al mag ik na anderhalf jaar wel zeggen dat het best wel weer goed met me gaat.Je leert jezelf heel goed kennen en daar had ik nog nooit de tijd voor genomen.Ik ben gestopt met werken toen de druk van uren opbouw mij teveel werd,de beste beslissing ooit!!Ik doe nu aan meditatie,yoga en ben met een personal coach aan mijn conditie gaan werken..nooit gedacht dat de zon voor mij ging schijnen,maar hij id er weer en ik hoop dat dat voor anderen ook gaat lukken!!
Hallo Petra, dank je wel voor het delen. Ik wens je veel zonneschijn toe!
Hartelijke groet, Arjen
Hallo allemaal,
Wij Sabine Karelse, Kaylee de Bot en Lindsey van Hooijdonk zijn eerste jaar toegepaste psychologie studenten. Nu moeten wij in opdracht voor school jongeren tussen de 15 en 25 jaar interviewen die een burn-out ervaren of hebben ervaren (dit kan ook anoniem). Uiteindelijk is het de bedoeling dat wij hier een onderzoeksartikel over gaan schrijven.
Ben jij iemand tussen de 15 en 25 jaar en ervaar jij momenteel een burn-out of heb je een burn-out ervaren en zou jij ons willen helpen? Dan horen we graag van je.
Contact opnemen kan via: kayleedebot@hotmail.com
M.v.g.
Sabine Karelse, Lindsey van Hooijdonk en Kaylee de Bot
Hallo Lindsey, Kaylee en Sabine,
Ik ga jullie oproep ook vermelden op Facebook.
Succes met jullie opdracht!
Hartelijke groet, Arjen Luijendijk
Beste
Blijkbaar staan jullie in Nederland op dit vlak weer wat verder dan wij hier in België. Burn-out is hier de laatste weken wel een hot topic in de media, maar alle info erover is zo oppervlakkig en nietszeggend. Qua preventie staan we nog nergens en begeleiding en nazorg moet je zelf zoeken. Ik ben in de maand oktober “ingestort” na 30 jaar met enthousiasme voor de klas te hebben gestaan. Alle lichamelijke klachten die in andere burn-outverhalen aan bod komen,, heb ik ook (gehad.) Mijn directie had het niet in de gaten, ook al heb ik de voorbije 8 jaar regelmatig gecommuniceerd wat me dwarszat,, en van een bedrijfsarts of psycholoog hebben de scholen hier nog niet gehoord. Dus ben ik zelf huilend naar de huisarts gegaan met de grote lijnen van mijn verhaal op een stuk papier. Hij stelde burn-out vast, schreef me eerst twee en wat later nog eens vier maanden ziekteverlof voor (gelukkig betaald door het Ministerie omdat ik door mijn vele dienstjaren genoeg “ziektedagen” heb opgespaard) en verwees me door naar een therapeute van het Stresslabo in de buurt. De rust, de relaxatieoefeningen en de gesprekstherapie beginnen effect te hebben, maar ik voel dat het nog lang zal duren vooraleer ik weer voldoende energie heb en – wat me nog het meest verontrust – een toekomstperspectief op professioneel vlak. Wat moet ik op mijn 53ste gaan doen als ik niet terug wil/kan naar de school? Een begeleiding vanuit de school of vanuit het Ministerie van Onderwijs is er niet. Je moet het zelf maar uitzoeken. Moet ik in loopbaanbegeleiding, gewoon van job veranderen, zelfstandige worden, loopbaanonderbreking nemen,…? Het is allemaal zeer verwarrend en het doet je als persoon op je grondvesten daveren.
Beste Ann,
Mijn hartelijke dank voor je openhartige reactie. Ik vind het prachtig dat je vanuit België reageert op mijn blog. Ook in Nederland vallen veel mensen in het onderwijs uit door een burn-out. En dat zijn alleen nog maar de mensen die uiteindelijk ‘instorten’ zoals je het zelf noemt. Vele anderen zijn al aan het einde van hun latijn, maar weten zich nog op de been te houden door hun verantwoordelijkheidsgevoel naar leerlingen en collega’s en de steun die ze thuis krijgen. De lichamelijke klachten zoals spierpijn in nek, schouders, rug en benen, maar ook slechts slapen zorgt er dagelijks voor dat ze niet optimaal kunnen functioneren in het werk, maar ook privé en sociaal. De begeleiding door de werkgever in Nederland wordt ook niet altijd gegeven. Ik heb geboft met mijn werkgever destijds. Dat is dan ook mijn drijfveer: werkgevers goed informeren over de gevolgen van burn-out en adviseren over professionele begeleiding. Plus hoe dit in de toekomst te voorkomen. Ik ben blij om te lezen dat jij nu meer energie hebt door het Stresslabo. Jouw eigen herstel staat nu voorop, stap voor stap. Ik bied je een gratis adviesgesprek aan, specifiek gericht op jouw situatie. Daarmee kan ik een aantal van jouw vragen direct beantwoorden. Aanvragen van het gesprek kan via de website. Nogmaals dank voor je reactie!
Sinds 2012 burn out.verpleegkundige. thuiszorg. Viel weg op balkon patient. Nu 2014 weet niets meer van 2012 en 2013 .nu geheugen beter loop bij psychologe. Veel mensen verloren. Je ziet niks aan buitenkant.hele moeilijke tijd.!!leer mezelf wel kennen. Teveel voor andere niet voor mezelf dus dit proberen te draaien moeilijk met 59 jaar.wil graag weer werken maar ja was aangenomen toen ik 2 weken erna wegviel Etten Leur thuiszorg TWB na paar weken moest ik snappen dat ik nu niet meer werd aangenomen ???? Dus ook nog eens geen baan!!wat moet ik toch nu?????
Hallo Annemiek,
Wat een pittige tijd heb jij doorgemaakt. En precies ziek geworden bij je nieuwe werkgever. Wat je nu moet doen kan ik niet direct vertellen. Ik bied je daarom een gratis adviesgesprek aan. Geheel vrijblijvend. In zo’n gesprek kan ik je praktische tips geven om zelf stap voor stap te gaan werken aan je herstel. Mijn contactgegevens vind je op de website. Wellicht spreken we elkaar snel.
Hartelijke groet, Arjen
Hallo Arjen,
Fijn te lezen dat je jezelf weer op de rit gekregen hebt! Ook ik ben een oud burn-out-geval (zonder mijzelf daarmee negatief te benoemen hoor!). Of ik er helemaal uit ben of ga komen, weet ik niet, maar ik weet wel wanneer ik teveel van mezelf vraag (of heb gevraagd) en las dan ook direct een echte rustpauze in van een paar dagen. Soms maak ik ook bewust de keus: nu meedoen, straks niet. Ik mag me reuze gelukkig prijzen met mijn leidinggevende die ik gewoon kan vertellen “dit was te veel, dus de komende dagen ben ik er niet”. We doen dan 50/50: anderhalve dag van de baas, anderhalve dag van mij, dat aansluitend op een weekend is toch snel zo’n 5 dagen niets, gevolgd door een werkweek van 2 dagen!
Stappen of naar sta-concerten gaan zit er niet meer in, maar als dat het ergste is in de wereld, valt het reuze mee.
Hallo Ilja,
Wat goed om te lezen dat je zo’n betrokken werkgever hebt. Nog niet veel leidinggevenden begrijpen wat er nodig is al jij zelf aangeeft dat je grens bereikt is. Dank je wel voor het delen!
Hartelijke groet, Arjen
Beste Arjen,
Ik heb je verhaal gelezen en vind het fijn dat je het met zo veel mensen wil delen. Ik weet zeker dat je andere mensen er mee kan helpen en ook al doe je dit al, door je geweldige burnout begeleiding. Lizet