Maak mij over 4 maanden maar wakker!
Burn-out verhalen raken mij iedere keer diep
Iedere keer als ik een nieuw verhaal hoor van of over iemand die een burn-out heeft meegemaakt dan raakt mij dat diep. Komt dat omdat het mij weer doet denken aan mijn eigen burn-out? Of omdat ik er van overtuigd ben dat een burn-out te voorkomen is? Ik heb ontdekt dat er voor mij nog een andere reden is. Het is mijn sterke drive om burn-out bespreekbaar te maken!
Terwijl op internet weinig verhalen zijn te vinden
Het lijkt wel alsof burn-out een onderwerp is waar niet over gesproken mag worden. Als er een nieuw onderzoek uit komt over stijgend ziekteverzuim door werkstress dan is dat snel verspreid over internet. Maar persoonlijke verhalen op internet van mensen met een burn-out zijn schaars en vaak anoniem en gedateerd. Volgens mij is dat een gemis. Want voor vele anderen die in een vergelijkbare situatie zitten kan het delen van die ervaringen zo belangrijk zijn. En dat er vraag naar is blijkt wel uit het feit dat mijn blog over Marieke’s burn-out een jaar geleden ruim 600 keer is bekeken.
En daarom in deze blog mijn burn-out verhaal
Nu is het tijd om mijn eigen verhaal met je te delen. Wie weet stimuleert het ook jou om je ervaringen te delen. Geen enkel verhaal is namelijk hetzelfde. En het helpt om signalen van burn-out bij andere bezoekers van de site eerder te herkennen. Wil jij reageren op dit blog of zelf je ervaring delen? Bezoek het Burn-Out Forum op deze site.
Ik legde de lat heel erg hoog voor mijzelf
Vóór mijn burn-out kon ik moeilijk ‘nee’ zeggen. Ik was betrokken naar mijn collega’s en hielp mijn vrienden en familieleden als ze daarom vroegen. Dat heb ik vele jaren volgehouden. Ik werkte met veel plezier in de accountancy en in het bedrijfsleven. Er waren momenten van stress, maar dan zette ik even mijn tanden erin met een paar overuren en dan was het klusje weer geklaard. Kwaliteit leveren vond ik erg belangrijk. Een leidinggevende vertelde mij weleens: “Arjen, als jij 80% op jouw schaal van kwaliteit zou leveren, ben ik al uiterst tevreden”. Later drong tot mij door wat hij bedoelde. Ik legde de lat wel heel erg hoog voor mijzelf.
En ging maar door
Naast het werk kregen wij ook de sleutel van ons nieuwe huis in De Meern. We lieten het bijna casco opleveren en hadden bedacht om veel zelf te doen in huis. Mijn partner Mirjam was bijna dagelijks in het huis aan het klussen, terwijl onze zoon Jasper (toen 2 jaar) heel erg lief op een kleedje aan het spelen was of aan het slapen. Na mijn werk even een hapje eten en ook lekker klussen. Tegen middernacht weer naar Gouda, daar douchen, Jasper in zijn eigen bed leggen en zelf ook gaan slapen. De volgende ochtend weer vroeg op naar mijn werk in Utrecht. En als ik dan de vermoeidheid voelde opkomen in de ochtend, dan nam ik een dubbele espresso met suiker. Zo bleef ik op de been en kon ik doorgaan.
Ja, er waren wel signalen
Achteraf gezien, waren er diverse momenten dat ik eigenlijk wel aanvoelde dat het niet goed ging. Vrienden die voorzichtig vroegen hoe het met mij ging. Betrokken collega’s die bij mij binnen liepen en hun hulp aanboden. Mirjam die opmerkte dat ik sacherijnig was en zei: ‘je bent er met je hoofd niet bij’. Er ging inderdaad veel langs mij heen. Ik was me er niet bewust van. Ik had geen lichamelijke klachten. Ik was alleen een beetje moe. Maar dat gaat wel weer over als ik in het weekend een keertje uitslaap, dacht ik toen. En ik had zo’n duf gevoel in mijn hoofd. Alsof het gevuld was met watten.
Ik was doodop en trok het niet meer
In oktober 2000 ging het mis. We waren ondertussen verhuisd naar De Meern. Na de zomervakantie merkte ik dat de stapel met werk alleen maar groter was geworden en dat ik de deadlines niet meer kon halen. Ik vertelde Mirjam op een zondagavond dat ik de volle 24 uur de volgende dag nodig had om mijn werk af te krijgen. Ik was doodop en moest toegeven dat ik het niet meer trok. Zij gaf mij het advies om die maandag met mijn HR-adviseur te gaan praten. Die stuurde mij direct naar huis en liet mij een afspraak met de huisarts maken. Hij had niet veel tijd nodig voor de diagnose. Meneer Luijendijk, u heeft een burn-out!
Maak mij over 4 maanden maar wakker!
Ik leefde als een zombie. Ik kwam alleen mijn bed uit voor de wc en om te eten. Mijn zoontje Jasper heeft mij vooral zien slapen. “Maak mij over vier maanden maar wakker!”, heb ik toen geroepen. Ik was toe aan een winterslaap. Ik was totaal uitgeput. Zelfs een boek lezen was mij teveel. Als er maar iets van emotie in een tv-programma zat moest ik al huilen. Ik wist niet dat mij dit zou kunnen overkomen.
Ik kreeg een tijdelijke functie aangeboden
Ik zag het niet zitten om hele dagen thuis te zitten. Ik was doodsbang dat ik dan in een nog dieper gat zou vallen. Daarom had ik met de HR-adviseur afgesproken om toch nog een paar uur te gaan werken. Ik startte met 2 dagen van twee uur in mijn eigen functie. Kort daarna kreeg ik door mijn leidinggevende een tijdelijke functie aangeboden. Ik noemde mijzelf manager Special Projects. Ik kreeg klussen zonder echte deadline maar die wel toegevoegde waarde hadden. Zo kon ik weer langzaam in een werkritme komen.
Gelukkig werd ik goed begeleid
In het jaar voor mijn burn-out volgde ik een training persoonlijke effectiviteit. Van de trainer/coach Margot kreeg ik toen al te horen dat ik zo goed kon vertellen wat er met mij aan de hand was. Ze hield mij dan een spiegel voor door te zeggen: ‘maar wanneer ga je daar eens wat aan doen? ‘ Toen drong het niet tot mij door. Eenmaal ziek thuis wist ik dat Margot degene was die mij verder kon helpen. Gelukkig ging mijn werkgever akkoord met de begeleiding door Margot. Zij heeft mij ook in contact gebracht met een natuurgeneeskundige die ervoor heeft gezorgd dat ik ook lichamelijk aan mijn herstel kon werken. In april 2001 was ik volledig hersteld en besloot ik te gaan zoeken naar een andere baan. Ik wilde weer met een schone lei beginnen.
Ik heb hier veel van geleerd
Wat zijn voor mij de wijze lessen geweest? Ik mag er zijn als individu. Ik ben de regisseur van mijn eigen leven. Ik kan pas energie geven aan anderen als ik zelf nog voldoende op voorraad heb. Ik wil nog zo veel leren, maar vooral genieten van het leven. Energie steken in zaken die IK belangrijk vind. En bovenal de kennis en ervaring die ik heb opgebouwd over gezond(er) leven zoveel mogelijk te delen. Want ik gun het iedereen, ook jou, om (weer) te genieten van het leven en te stralen!
Al is het af en toe best lastig
Maar het is niet altijd rozengeur en zonneschijn na mijn burn-out hoor. Omdat ik met leuke dingen bezig ben in mijn werk én privé kom ik af en toe tijd tekort. Vind ik het jammer dat ik er op een dag niet een paar uurtjes bij kan kopen. Dan gaat dat ten koste van mijn slaapuren en dat merk ik wel de dagen erna. Ja, dat blijft een valkuil voor mij. Ik signaleer alleen eerder dat ik mijn grens heb bereikt en pas dan mijn patroon weer aan.
Wil jij reageren? Ga dan naar het Forum
Ik vind het leuk om te lezen of jij je herkent in mijn verhaal. Deel je reactie of jouw eigen verhaal op het Burn-Out Forum. Je kunt natuurlijk ook reageren op de verhalen van anderen :).
Ben jij toe aan een doorbraak?
Ik hoop dat je door het lezen van mijn verhaal herkenning hebt gevonden voor jouw situatie. Inzien wat er werkelijk aan de hand is, is stap 1. Maar hoe je daarna verder moet is stap 2. Kan jij daar wel hulp bij gebruiken? Omdat je het al zolang alleen hebt geprobeerd? En het lijkt alsof je nooit meer de oude gaat worden?
Ontdek met Energie Terug online hoe je makkelijk zelf je basisenergie op orde kunt brengen
Geniet van het leven en STRAAL!
Arjen
Bedankt voor alle verhalen op dit blog. Ik heb ze aandachtig gelezen. Bron van herkenning. Dank daarvoor. Mijn naam is Richard. Ik wil mijn verhaal, graag met jullie delen. Mijn klachten zijn ooit begonnen op mijn 16e (nu 41), voelde me depressief en had last van hyperventilatie. Later na mijn 35ste kon ik letterlijk niet meer stilstaan of stilzitten, en dacht continue dat ik een hartinfarct of beroerte kreeg. Enorme spanning in mijn hoofd en mijn ribbenkast werd gevoelsmatig uit elkaar gereten door chronische hyperventilatie. ’s Morgens opstaan met een kater (geen drup gehad) Fysiek gevoel in mijn longen alsof ik een pakje sigaretten en een fles sterke drank had gehad. Spreken ging moeilijk, kwijlde soms spontaan en had een gevoel boven in mijn hoofd – zo naar – alsof alle energie was weggetrokken en het nooit zou wederkeren. Elke ochtend weer had ik de overtuiging dat ik die dag zou instortten, dood zou gaan, dat begon al nadat ik mezelf van bed sleepte, en als een oude man de trap af struikelde om wat eten te zoeken. Totaal apathisch ook, niks interesseerde me meer. Alles was in angst veranderd. Mijn hele leven was overleven. ’s Nachts rechtovereind in bed. Blinde paniek. Benauwd ellende. Eten slapen overleven en vooral geen einde maken aan de uitzichtloosheid van mijn bestaan. Jarenlang heb ik medicijnen geslikt, maar gebruik ze nu niet meer. Veel doodsangsten. Iedereen mens heeft ze als een kwaal maar lang genoeg aanhoudt.
De kunst is naar mijn mening al je angsten aan te pakken. Maar dan ook alle. Zelf doe ik dit door het angstbeeld/plaatje in hoofd (elk angstbeeld heeft een plaatje) op een muur te projecteren en het plaatje te veranderen door beweging en kleur toe te voegen. Angsten zijn grauwe tunnels en vaak statisch. Projecteer je angst drie keer op een witte muur telkens met 1 minuut tussentijd. Verander het plaatje in je hoofd, voeg bijv. een meisje toe aan het angstbeeld die een gele trui draagt en tegelijkertijd iets in je oor fluistert, beweeg je hoofd ook in dat beeld draai het beeld rond zie het veranderen laat een fietser voorbij fietsen, voeg vooral veel beweging toe aan het angstbeeld/plaatje. Doe dit drie keer achter elkaar en je angstbeeld is veranderd. Het lukt je gewoon domweg niet meer deze angst op te roepen. Het plaatje is veranderd en je lijf reageert anders. Angst voor de dood heeft een plaatje, angst voor ziekte heeft een plaatje, angst voor verlies, angst voor niet meer herstellen van extreme vermoeidheid, angst voor de angst, angst voor terugkeer naar werkvloer etc etc etc heeft een plaatje. Jezelf voorstellen in blakende gezondheid heeft ook een plaatje. De plaatjes in je hoofd moeten veranderen, dan verandert je gevoel, je stressreactie. Zodra ik Engels spreek bijvoorbeeld voel ik me gelijk een ander mens. Probeer het probleem wat je hebt maar eens uit te leggen aan jezelf met een Surinaams accent. Dat lukt niet althans je voelt daar niks bij, je kwaal lijkt er even niet meer te zijn. Je denkt iets vaak onbewust, krijgt daarbij een statisch repeterend angstplaatje, gevolgd door naar gevoel wat je niet wilt voelen dus stop je dat weg. Dat plaatje moet je veranderen in je hoofd. Dat is de truc. Door het weg te stoppen verkramp je alleen nog maar meer. Mijn strategie was wegstoppen en hopen dat het nare gevoel vanzelf overging. Je voelt een angst je krijgt een naar gevoel en stopt de angst weer diep weg. Haal je de angsten weg, gaat het vaak stukken beter. Angst is een vorm van controle die je lijf verkrampt en uiteindelijk uitput. Je spieren worden vastgezet energie kan niet meer lekker stromen. Het lukt je dan niet goed emotionele gebeurtenissen goed te verwerken. De lagen emoties stapelen zich op. Je gaat nog harder werken vluchten sporten om dat nare gevoel maar kwijt te raken. Iemand heeft het mij ooit mooi uitgelegd. Je hart is bij geboorte mooi rood staat open voor alles voor elke emotie positief negatief alles. Gaandeweg zijn wij mensen geneigd bij nare gebeurtenissen telkens een pleister op het hart te plakken. Zeg maar op je zuivere emotie, en over de oude pleister plak je weer een pleister en daarover heen weer een. Je hart is op een gegeven moment door al die pleisters en onopgeloste angsten afgesloten van emotie en zodra je weer echt iets naars moet voelen plak je er of vlug weer een pleister op, of voel je je moe en akelig, omdat je het echte pure gevoel namelijk hoe slecht je je echt voelt maar niet wil voelen. Als een struisvogel steek je je kop in het zand. Klacht op klacht, kwaal op kwaal stapel je op. Het went op een gegeven moment. Je raakt gewend aan al je klachten. Tot na jaren ploeteren en klachten je de container niet meer bij de weg krijgt en van elk klein klusje moet bijkomen. Vanaf mijn 16e ik ben nu 41 heb ik last van chronische hyperventilatie, paniek, angst, depressie, emetofobie, extreme moeheid en hartritmestoornissen door jarenlang maar door te rammen. En niks lukt dan ook. 41 jaar, 34 banen, 12 steden 13 ongelukken. Je kut voelen en toch telkens iets nieuws ondernemen. Wat werd ik moe van mezelf. Bekaf. Doodop. Ik moest. Ik moest. Ik moest. Zeer perfectionistisch, en kon zeer slecht tegen mijn verlies. Nieuwe job sliep ik hele nacht niet van. Gebroken naar m’n eerste werkdag overleven opgesloten in pak op het toilet. Smoesje op smoesje aan je collega’s vertellen. Goh, weet niet wat ik heb, heb ik anders nooit. Duhhh. Elke fxxxxxx dag, maar dat durfde ik in mijn netheid niet te zeggen. En maar pleasen en maar pleasen, en maar mooie verhaaltjes vertellen aan mensen. Big boys don’t cry. Maar deze wel, weggestopt op mijn knieën thuis in een hoekje. Je voelt je heel alleen. Je schaamt je ervoor. Denkt dat je de enige bent. Depressief inmiddels en voor je gevoel alleen op de wereld.
Dit heb ik inmiddels geleerd na 25 jaar klachten. Door je open te stellen voor je klachten, je ogen te sluiten en te kijken naar je kwalen i.p.v. weg te vluchten kun je een hele hoop oplossen. Het is tijd om los te laten, jezelf te vergeven anderen te vergeven, jezelf met een liefde aanschouwen, en alles op je eigen tempo te doen. Des te meer je jezelf kunt zijn des te leuker het leven wordt. Is het makkelijk: neen. Waar een wil is is een weg.
Durf ook je slechtste emoties te voelen, je slechtste gedachten (angst jezelf iets aan te doen, controleverlies etc, gedachte dat je gek wordt, gevoelens van machteloosheid ) en er mee aan de slag te gaan. De diepste moeheid te voelen. De uitputting. Durf het te voelen. Accepteer het. Omarm het. Los het op. Verander. Verander jezelf als je leven je niet bevalt. Je hobby’s Verander de mensen met wie je omgaat. Jij kiest. Alles komt goed. Met mij en met jou. Verander alles wat je energie kost en omarm alles wat je energie geeft. Iedereen denkt namelijk dat zijn of haar situatie anders is, moeilijker is, of dat wat jij hebt erger is dan dat van een ander. Niemand kan zo veel angstklachten opschrijven als ik heb gehad schreeuwde ik wel eens onderweg in de auto. Waarom voel ik me zoals ik me voel. Ga een nieuw verhaal schrijven voor jezelf. Vertel dat verhaal aan jezelf iedere morgen. Dingen veranderen. Nieuwe dingen doen. Passie verdringt angst. Iets nieuws leren ook, maar uiteindelijk moet je de sleutel innerlijk vinden. Veranderen en oplossen. Opruimen. Herprogrammeren. Creëer lef. Voor en na. Toen deed ik dit, nu doe ik dit.
Hartelijke groet,Richard
Wauw geweldig stukje Richard, bedankt! Recht uit je hart.
Kan ik goed gebruiken, 29, in bed geen energie meer, niet eens meer kunnen lopen door hetzelfde als jij.
Fijn om te lezen dat het anders kan en mooi verwoord. Zeker de angstplaatjes veranderen ga ik proberen.gr GV
Beste Arjen,
Waar bij jou het werk opstapelde merkte ik (als kraanmachinist). Dat ik mijn concentratie verloor en daardoor een gevaarlijke situatie kon ontstaan, ik gaf gas terug. Vervolgens viel ik bij mijn 3de container in slaap en was mijn Burn Out begonnen vorig jaar Oktober. Ook ik legde de lat hoog voor mezelf en presteerde erg goed op de kraan.
Mijn thuissituatie was niet gezond, ik liep jaren lang op m’n tenen. Hoewel ik deze situatie wilde redden werd het erger en erger. En heb ik de knoop door moeten hakken.
We zitten nu alweer in mei en ik ben nogsteeds niet de oude. Ik krijg medicijnen (dosis verhogend) tegen piekeren en daaruit volgende angsten. Ik kan mensen nog steeds niet recht in de ogen aankijken.
Ook gesprekken of bezoeken doen me nog altijd laten omvallen.
Bijv. Er kwam een monteur langs voor een lekkage. Ik heb hem twee bakjes koffie aangeboden en heeft de lekkage snel verholpen. Ik lag er daarna 5 uur af.
En zo gebeurd er iedere dag wel iets waarvan ik helaas last krijg.
Ik ben nog altijd zoekende naar wat er aan de hand is met me.
Bij mij kwamen de eerste symptomen eind sept na 5 weken niet werken dacht ik ik ben er weer, volop weer aan de bak ( hockey training geven) helaas veel te vroeg ik kwam de man met de hamer dubbel en dwars tegen, nu oxazepam 3x daags 1/2 tablet maar ik heb het gevoel steeds dieper af te zakken, nu psychomatische fysio donderdag had ik een redelijke dag maar nu volkomen uitgeput, zie overal tegenop en kan me totaal niet meer ontspannen paniek aanvallen trillen zweten geen eetlust angst voor alles en nog wat. Als ik al eten ruim word ik zo misselijk. Hartkloppingen en nog veel meer. Kom ik hier ooit weer uit? Hoe lang duurt zo’n crash. Ik vind de therapie op moment als ik er ben goed maar heb ’t gevoel als ik thuis ben alles weer weg is. Ben zooo bang voor alles kan alleen maar negatief denken wat moet ik?
Heel herkenbaar. Met name de paniekaanval het gaan trillen en niks kunnen eten, de geur van eten kan ik dan ook niet aan. Mijn psycholoog heeft uitgelegd dat dat gebeurd door de stress je komt in een vlucht vecht modus waardoor het bloed naar je spieren gaat en je spijsvertering stopt, eigenlijk een natuurlijk mechanisme in stress zodat je kunt vluchten of vechten en je lichaam geen energie verspilt aan verteren. Nu ik dat weet maak ik me na een angstaanval niet meer druk wanneer ik weet kan eten, dat komt vanzelf weer. Eerste keer duurde het een week voordat ik weer kon eten. Toen was ik weer heel erg bezig met dat is MOEST eten weer iets wat ik mezelf oplegde. De oxazipan heb ik ook gehad voor de paniek en angstaanvallen soms hielp maar soms kwam de angst er dwars doorheen… mijn psycholoog heeft gezegd zolang je bang bent hoef je niet bang te zijn. Dat zinnetje helpt mij enorm, ik had zoveel angsten over van alles ook dat ik gek werk. Waarop de psycholoog zei iemand die gek wordt is daar niet bang voor. Maar door de burn-out ben je lichamelijk totaal uitgeput is je immuunsysteem van slag en heb je hormonale schommelingen dus ik zie mezelf nu meer als een patiënt. Ik heb me lang tegen verzet omdat ik dacht mij overkomt dit niet ik ben 28 waar kan ik burn-out van raken? Heb een fijne baan en goede werkomgeving kom me niet bedenken hoe ik hierin terecht was gekomen.. zou ik dan toch niet gek worden? Of een ander psychische aandoening hebben waardoor ik me onbewust nogsteeds aan het verzetten was tegen burn-out diagnose.
Zit nu sinds begin november thuis en maak echt wel stappen en ben bezig met te onderzoeken waar ik van ontspan en waar mijn grenzen liggen. Heb ook eczeem uitbraak met ontstekingen gekregen en dacht maar Mn lichaam moet dit oplossen het moet eruit maar nu sinds maandag aan de antibiotica omdat ik niet zoveel nu van Mn lichaam kan vragen. Soms heb je hulp nodig daarbij, ook hierin kan ik heel hard over mezelf denken en dat Mn lijf het maar op moet ruimen. Eczeem met de ontstekingen zorgde weer voor een nieuwe aanleiding tot stress en paniek en angsten hierover. Zodoende denk ik maandag op oudejaarsavond weer een paniekaanval gehad, trillen, hele koude voeten en handen, misselijk, diarree, duizelig denken flauw te vallen, hartkloppingen en extreem hoge hartslag en zon droge mond dat je bijna niet kunt slikken.. daar lag ik weer.. met alles wat ik nu weet kan ik me er wat meer aan overgegeven en het ondergaan maar het gevoel van wanhoop en depressie wordt er niet minder van. Zelfs het gevoel hebben dat ik weer terug bij af ben.. want ik doe alles om uit te rusten!
Ik loop bij een psycholoog en acupuncturist omdat ik ook graag meer met Mn lichaam wil doen. Niet alleen erover praten en in het hoofd blijven maar ook meer contact met je lichaam krijgen..
het is een hele confronterende en harde les om dingen anders te gaan doen in het leven..
Hoe is het nu met je?
Ik ben ook november 2018 gecrashed.. en hoe.
Nu herstellend maar mijn zenuwstelsel blijft overgevoelig. Herken je dit?
Gr wen
Burnout door onrecht van buiten af.
Kleine banen, slecht betaald, moeten solliciteren naast de banen, mee moeten doen in de zoveelste reintrigatie, mee moeten doen in stage plekken, daar naast steeds de dreiging dat als je niet wilt, gewoon de uitkering word gestopt, Ooit bij stil gestaan wat die constante druk achter je doet, van de zinloze banen met geen voor uitzicht op blijvende banen, doen omdat het moet, je word gedwongen om het in te vullen zoals hun dat willen. 3 dingen naast elkaar tegelijk moet opbouwen. burnout door dreig en controle gedrag , hoe kun je daar onder fit en gezond klaar zijn voor een baan die past of een anderen richting die past bij de mensen/ burnout begint door stress en een overloaded brein .E n zoveel mogelijk en zo snel mogelijk alles voor elkaar zien te krijgen onder druk.Gaat goed met Nederland.
Beste allemaal.
Ik ben Milou, een dame van 20 jaar. Vanaf mijn 14e had ik al een bijbaan, vanaf mijn 16e begon ik met een opleiding waarbij ik 4 dagen in de week werkte en 1 dag naar school ging. Dit heb ik tot het heden gedaan. Totdat ik merkte een maand of 2 al terug dat er iets niet klopte. Ik was emotieloos, deed alles op de automatische piloot en ik doe dat misschien wel dik 2 jaar. Naar mijn lichaam luisteren? Geen idee hoe het eigenlijk precies moet. Ik ben sinds een week gestopt met werken en nog steeds ben ik nog niet uit de “waas” waar ik al zo lang in zit/zat. Soms heb ik heldere momenten waar ik van schrik en dan komt er paniek. Paniek in mijn buik, zenuwen. Dit zet nog niet echt door. Ik ben bang om het toe te geven, want weet dat niet iedereen dit begrijpt. Ik loop 1x per week bij de psycholoog, alleen heb het moeilijk, want heb het gevoel dat ik er alleen voor sta, terwijl ik nog thuis woon en me moeder er 100% voor me is alleen ze zegt wel dat ze het niet begrijpt omdat ze het niet meemaakt. Ik ben bang als ik me eraan toe geef ik gek in me hoofd word en als ik wakker word echt niks meer kan en finaal instort. Iemand tips? Want ik weet het gewoon niet meer.
Milou hoe is het nu een jaar later met je?
Gr
Wendy
Na jaren van een negatieve jeugd en alle omstandigeheden die het met zich meebracht heb ik nu op mn 23e een burnout… Ik heb nooit een studie kunnen afmaken sinds de middelbare school had ik al last van depressies ik werd nooit begrepen en ik hoorde daar niet thuis. Ouders die mij financieel geruineerd en gemanipuleerd hebben. Sindsdien ben ik kapot gaan werken 40-50uur per week om te bewijzen wat ik wel ben . Werd altijd door teamleiders gezegd dat ik mn werk geweldig goed doe maar soms niet kan laten zien wat ze van me verwachten en als een zombie soms op de werkvloer was. Totdat ik eindelijk een fantastiache vriendin had ontmoet we gingen samen wonen naar een andere stad daar een andere baan proberen te vinden eindelijk uit die negatieve beerput van mn ouders. In het begin presteerde ik fantastisch op mijn nieuwe baan maar later ging het echt heel slecht ik trok het niet meer ik kon niet realiseren zo de komende jaren door te gaan het leek wel of ik een hersenbeschadeging had opgelopen en mn collega’s peste mij hiermee door dingen uit te leggen in jip en Janneke taal en dachten dat ik laag begaafd was en hebben mij toen een functie terug gezet ik ging elke dag met pijn in mn buik naar het werk totdat op een gegeven moment ik in elkaar storten toen ik met een klant bezig was ik dacht thats it dit is het einde, ik dacht dat ik een hartaanval kreeg ik flipte helemaal de pan uit. Ik deed ook aan zelf medicatie om rust in mijn hoofd te creëren ik blowde voor het slapen gaan, maar op een gegevenmoment kreeg ik zon ernstige paniek aanval dat mn vriendin dacht dat ik dood ging en had de ambulance gebeld. Daarbij ook dat de ouders van mijn vriendin een ultimatum hadden gegeven dat ik moest veranderen en contact met mn ouders moest gaan verbreken en dat als ik problemen had het hun had moeten melden.. ik voelde mij zo bezwaart dat mijn depressie/burnout mijn vriendin zoveel pijn deed dat is het aller ergste gevoel ever! Ze trok het niet meer en heeft de relatie beëindigt. Ik was totaal gebroken, ik voelde mij zo ontiegelijk schuldig en zij was 100% klaar met mij en m’n familie.. ze zei dat ze nog van mij houd en om mij geeft maar ze kan gewoon mijn situatie niet meer aan. Ik ben nog nooit zo diep gezonken… Ik heb alle echt allee hulp instanties die er maar bestaan afgebeld om hulp. Zelfs het ziekenhuis gebeld om te vragen of ik daar kon overnachten omdat ik mijzelf niet meer vertrouwde ik was mijzelf kompleet verloren ik dacht echt dit komt nooit meer goed echt een heeel erg naar gevoel in je brein alsof je ieder moment de pan uit kan vliegen.. voor mij hoefde het leven echt niet meer mn hele leven is gefaald. Heb mij toen aangemeld bij ggnet via de huisarts daar zat verdomme 4.5maand wachtijd op terwijl ik bijna suïcidale gedachtes had. Nu heb ik hulp bij ggnet maar gesprekje van een uur 1x in de 2 weken dat schiet echt niet op. Heb mij aangemeld voor de “yes we can” kliniek. Daar op gesprek geweest maar zij willen dat ik het traject bij ggnet met antidepressiva en een filter medicijn ga nemen totdat ik weer wat beter voel… Ik ben echt mega eenzaam ik krijg 0.0 hulp van mijn familie ze snappen er niks van.. ik slaap nu op een matrasje weer bij mn moeder ben al mn vrienden kwijt geraakt. Ik wil zo graag echt leven… Vrienden hebben.. een goede leuke baan. Ik wil niet volgens de verwachtingen van de maatschappij leven het killed mij, ik heb dit puur uit wanhoop geschreven ik trek het echt niet zo goed meer en niemand die me begrijpt.. Zelfs hulp instanties niet. Zodra je nog geen mes in je pols hebt gezet wordt het niet serieus gezien. Ik ben erg bang voor de toekomst ik hoop dat ik nog redelijk stabiel kan leven.. ik ben echt geen domme jongen. Maar niemand die het geloodt od begrijpt.. excuus voor mijn spelling
Beste Michiel
Triest om jouw verhaal te lezen!
Ik ben heel benieuwd hoe het nu met je gaat?
Jeetje Michiel,
Wat een verhaal! Hoe gaat t nu met je?
Als je de lat te hoog legt kun je eronder door gaan.
Eigenlijk weet je al wat belangrijk is. Ik heb zo lang doorgewerkt aan dingen waar ik niet achter stond dat ik heel erg burnout ben geraakt. Ik kwam zelfs in het ziekenhuis terecht. Na anderhalf jaar ups en downs ging het vervolgens uit met mijn vriendin. Ik heb inmiddels geen stress en slaapproblemen meer.
Wat een heftig verhaal. Ik ben nu 18 en heb het idee dat ik tegen een burn out aan zit.
Ik ben sinds half jaar verhuist omdat mijn ouders verstandelijk beperkt zijn en ik voor hen moest moederen en dat klopt natuurlijk niet. Was een heftige tijd, schoolstage, alles ging door. Ook werkte ik bijna 7 dagen per week op een paardenstal wat ook mijn stageplek was. Die tijd had ik ook een eetstoornis…. nog steeds, maar niet heel erg. Nu dus verhuist en ik begin steeds meer rare klachten te krijgen zoals:
Niet veel activiteiten op een dag kunnen doen.
Concentratieverlies.
Geen orde in t hoofd bij drukte.
Paniekgevoelens en angst.
Snel overprikkeld, na stage of schooldag of zelfs als ik bij mijn paard ben geweest moet ik gaan liggen.
Moeilijker contact met mensen qua praten.
Heel veel slapen en nog moe.
Het huis niet uit duren, voel me dan niet veilig.
Hoofdpijn en druk achter rechteroog en naast neus
Spanning zonder aanleiding en hartkloppingen
Schrikken van kleine geluiden.
Bang controle over mezelf te verliezen
Dit zijn de dingen die ik ervaar maar ik heb geen diagnose. Ik heb stage en ga naar school maar begint steeds lastiger te gaan allemaal. Lijkt dit op een burn out? Mijn psycholoog denkt dat ik het me verbeeld maar het wordt steeds erger. Hoop op een antwoord van jullie. Gr van mij
Wat fijn om lotgenoten te treffen. Ik ben 45 en zit inmiddels in mijn tweede burn out. Na de eerste, zo’n 20 jaar gelden, dacht ik dat gebeurd me nooit meer. Maar helaas, ik ben er toch weer ingetuind. Het enige voordeel dat ik nu heb, is dat ik weet wat ik tegen sommige klachten (zoals hyperventilatie en angsten) kan / moet doen. Het nadeel is dat ik continu mezelf aan het analyseren ben of het weer zo diep zal gaan. En dus komt ook alles weer de revue passeren. Ik weet uit ervaring dat het over gaat en dat het veel tijd nodig heeft en toch word ik elke ochtend weer wakker met de gedachte is het al voorbij? Nee luidt nog steeds het antwoord.
Veel mensen associëren een burn out met te veel gewerkt te hebben. In mijn geval is dat ten dele waar. De bedrijfsarts verwoordde het mooi. “Je moet het leven zien als een krukje met drie poten: je werk, je gezin en jezelf. Als een van de poten van het krukje wegvalt kun je met wat trucs nog redelijk blijven zitten. Bij een tweede wordt het al een stuk moeilijker. Als je heel goed balanceert lukt het wel. Maar meestal gaat de derde poot vrij snel stuk en val je om.”. In mijn geval begon het met zorgen over mijn vrouw haar gezondheid. De uitzichtloosheid en de machteloosheid waren en zijn nog steeds verschrikkelijk. Deze poot stond jaren onder druk en nog steeds. De tweede was mijn eigen gezondheid: maagpijn (ik slik nu omeprazol en dat reduceert het probleem tot eens in de 3 weken) en de derde poot was pas mijn werk. Te veel verantwoordelijkheid naar me toe getrokken en ook gekregen omdat ik zo veel kennis heb. Ik kreeg altijd zeer goede beoordelingen en dat vond ik fijn. Als ik erop terug kijk, had ik het moeten zien aankomen. Veel mensen vallen al om als er een poot afbreekt. Controle freak als ik ben, lukte het mij heel goed om te blijven zitten. Zelfs met een pot kon ik nog een maandje of 3 redelijk steunen. Ik viel wel om, maar krabbelde continu weer op. Tot de laatste smak.2.5 maand geleden: een derde paniekaanval in de trein. Pas toen dacht ik, he het gaat misschien niet zo goed met me, misschien ben ik overspannen. Inmiddels weet ik dat ik een burn out heb en begin ik steeds meer te begrijpen waarom.
Ben ik de enige met een 2e burn out? Ben ik de enige die door de ziekte van zijn vrouw gebroken ben? Vaak lijkt het van wel en twijfel ik enorm aan mijzelf en vind ik me slap.
Groetjes en sterkte voor iedereen. Wees geduldig
Hallo Otto,
Ik ben 30 jaar en inmiddels aan het herstellen van mijn 3e en verreweg de ergste burnout in 4,5 jaar tijd.
Ik merk dat je inmiddels al veel zelfkennis hebt opgedaan, ik ben helaas in mijn blinde vlek (excessief sporten) blijven hangen waarvan zelfs meerdere psychologen het niet hebben opgemerkt. Desondanks heb ik mezelf er alweer deels bovenop weten te krijgen. Heb het sporten volledig laten vallen, ga nu gemiddeld nog 1 keer per maand, en onderhoud een administratieve baan onder mijn niveau voor 25 uur per week, het herstel gaat erg traag na praktisch 4 jaar overspannen te zijn geweest en heb nog maandelijks terugvalletjes maar het gaat steeds stukje bij beetje steeds beter. Het enige advies dat ik je kan geven is om te blijven luisteren naar je lichaam, dit is het perfecte klankbord om te bepalen hoe het met je gaat, heb je geen dure psychologen of peuten voor nodig aangezien de mens toch extreem goed is in zichzelf voor de gek houden op veel fronten. Simpele signalen zoals verkoudheid, hoofdpijn, hartkloppingen, lusteloosheid etc zijn allemaal tekens dat het ergens aan schort
Beste N,
Dank je wel voor je reactie. Ik lees nu pas je bericht. Ik vind het naar om te lezen dat je al 3x door je hoeven bent gezakt en hoop dat het inmiddels al weer wat beter gaat met je.
Het valt idd niet mee om uit een burnout te geraken: het kost veel energie, energie die er niet meer is. De enige manier is, is om goed te luisteren naar je lichaam en niet te snel denken dat je weer verder kunt, want dat is de oorzaak bij veel mensen: niet goed luisteren naar de signalen van je lijf en ze niet serieus nemen. Voor je het weet val je van de ene in de andere burnout. Ze zeggen wel eens dat de beste voorspeller van een naderende burnout, een burnout is. Dat klinkt gek, maar ik denk dat je inmiddels wel begrijpt wat ik bedoel. En dat bedoel ik niet vervelend. Het is iets dat mij ook veel bezig houdt. “Kan ik al weer?”, “Of ga ik te snel en val ik weer om?”. Het is erg moeilijk om bij de dag (zelfs per uur) te leven en niet te gaan piekeren over wanneer kom ik uit die put. Mijn grootste angst is dat ik er nooit meer uit kom.
Ik ben nog steeds aan het worstelen en heb mijn reintegratie traject stop moeten zetten na drie maanden omdat ik weer was teruggevallen. Dat was enkele maanden geleden; ik werd zo somber en paniekerig/angstig, dat ik wederom erg begon te denken dat ik er nooit meer uit zou komen en dacht veel na over niet meer verder willen leven. Ik heb nooit een poging gedaan, gelukkig. Ik heb me wel vaak zo somber gevoeld, dat ik bang was dat er nog maar iets hoefde te gebeuren om me over die drempel te duwen. Dat waren verschrikkelijke angsten. Gelukkig heb ik ze een stuk minder mede dankzij het advies van de bedrijfsarts om met anti-depressiva te beginnen. Hij vergeleek mij met iemand die in een put zit, die probeert langs de glibberige wanden eruit te klimmen maar toch iedere keer weer terug glijdt. En dat ik wel wat steun kon gebruiken in de vorm van medicatie. Ik slik nu twee maanden Citalopram 20mg en merk af en toe dat ik fluit als ik een leuk nummer hoor op de radio. Ik voel me een stuk rustiger en denk wederom na over het opstarten van het reintegratie traject. Ik vind dat enorm spannend omdat ik niet weer zo wil terugvallen.
Op internet lees je vaak dat huisartsen te snel anti-depressiva voorschrijven bij burnout klachten en ik heb me dan ook lang verzet tegen het gebruik omdat ik wist wat er met me aan de hand was en dat het vast wel weer over zou gaan. Veel “specialisten” op internet vinden het geen goede gang van zaken, maar ik heb gemerkt dat het een wijs besluit was om het toch te gaan gebruiken. Het geeft me duidelijk het steuntje in de rug dat ik nodig had. Ik slaap beter, tril minder vaak, heb veel minder last van angsten / paniekaanvallen, pieker minder, gedachtes worden niet meer zo groot in mijn hoofd (het typische sneeuwbal effect: het begint met een gedachte en “eindigt” met een onoverbrugbare / beangstigende kluwe aan gedachtes), minder last van in cirkels redeneren, kortom gedachtes blijven niet meer zo veel plakken / het lukt me weer om te relativeren. Heb jij al eens medicatie overwogen?
Ik ben benieuwd of anderen ook medicatie gebruiken en zo ja waarom/waartegen.
Sterkte aan iederen
Beste mensen,
Ik zit zelf ook midden in een burn-out, het is een hel.
Hier onder beschrijf ik alle klachten die ik heb tor nu toe, is vreselijk.
Verdoofd gevoel hoofd
Tintelingen linker arm en been
Gespannen lichaam
Droog mond
Paniekaanval
Concentratie verlies.
Zeer warme benen en hoofd
Zweten is nachts
Maag en darmklachten
Verminderde eetlust
Extreem vermoeiend
Kan moeilijk uit de bed komen
Moeilijk in slaap te vallen
Somber gevoel
Warme gevoel
Benauwd gevoel
Hartkloppingen en snelle ademhaling
Droge mond
In rust last van hartkloppingen
Branderig gevoel hoofd.
Stemmingswisselingen.
Druk op de borst
Branderige ogen
Voeding zit vast in de keel,
Branderige voeten extreem in de nacht
moeilijk te ontspannen.
Tintelingen rug spieren
Last van geuren
Extreem last van maag en darm
Hyperventileren in het slaap, met adem tekort wakker worden
Niet kunnen slapen van extreem vermoeidheid en uitputting,
Wakker worden om de uur door benauwdheid, paniekaanval, gespannen spieren, oppervlakkig adem, niet diep kunnen zuchten. Gevoel dat je stikt. Alles om je heen voelt vreemd en je neemt afstand van alles. Alles lijkt vervreemd niemand en niets kan je tot rust brengen. Je hebt geen controle meer over je gedachte en lichaam. Als je slaapt voelt alsof een berg op je borst ligt door uitputting. Er is geen moment van ontsnapping, zelfs in je slaap ben je nog wakker door dromen, oppervlakkig slapen, en bij nog diepe ontspanning om nog dieper inslaap te gaan, dan stopt je adem opeens, en dan ben je weer waker.
Beste Alex,
Het lijkt wel of dit verhaal door mij geschreven is.
Ik herken jouw verhaal volledig.
Voor mij is het 31 juli 2 jaar geleden dat ik een ziekenwagen terecht kwam met hartkloppingen en hyperventilatie.
Dacht dat ik dood ging en heb dit gevoel nog steeds wel eens.
Na een jaar psychologen, fysio en yoga voel ik me na bijna 2 jaar weer stukken beter.
Kan er beter mee om gaan maar het heeft tijd nodig, veel tijd.
Het accepteren en je leven opnieuw invullen kost moeite.
Ook voor je omgeving want je verandert, omdat je meer voor jezelf moet gaan kiezen.
Is voor sommige mensen moeilijk maar het is jouw leven en jij moet er wat van maken.
Ik hoop voor jou dat dit snel overgaat, het is een verschrikkelijke tijd maar het gaat over hoe langzaam ook.
Heel veel succes en sterkte gewenst.
Beste Joost,
Het is verschrikkelijk. Het lijkt alsof het nooit overgaat. Maar ik vraag me af, hoe komt dat het zover is gegaan. Je leven gaat op zijn kop. Het is niet meer mogelijk om dagelijkse activiteiten te uitvoeren. Na een afspraak ben ik al dood moe en met alle symptomen en klachten. Ik heb last van maag en last van sterke geuren.
Beste Alex,
Het is verschrikkelijk inderdaad en je hebt heel lang weer nodig om op je energie peil te komen.
Nu ik dit schrijf lig ik op bed en ben ik aan het bijkomen van plotselinge hartkloppingen tijdens het voetbal.
Teveel van me zelf geëist afgelopen periode en dan uit het zich zo helaas.
Ben nu doodop en boos waarom het weer zo moet zijn.
Maar hoe komt het zover, na jarenlang teveel van jezelf geëist te hebben zegt je lichaam een keer stop.
Iedereen denkt het overkomt je niet maar helaas overkomt het de beste.
ik weet niet hoe lang je al burn out bent?
Maar het zal.minder worden maar je hele leven een issue blijven helaas.
ik hoop dat je snel weer wat beter voelt.
Groet Joost
Dag Alex,
Ook ik lees jou verhaal alsof ik dit zelf heb geschreven. Ik zit er u bijna een jaar in en af en toe lijkt het weer goed te gaan maar dan merk ik dat ik weer over mijn grenzen ben gegaan en dan komen deze klachten weer. Het begint met pijn in de maag, kortademig en misselijkheid. Na een tijdje volgen de hartkloppingen en door de hartkloppingen krijg ik een druk op de borst. Kort daarna beginnen mijn spieren pijn te doen. Ik heb in januari een mindfulniss cursus gevolgd en heb daardoor meer rust kunnen vinden. De cursus heeft 2maanden geduurd en ik werd er alleen maar beter van. Er werd mij toen ook aangegeven dat als de cursus is gestopt ik door moest gaan met mijn oefeningen. Dit heb ik niet gedaan waardoor ik 2 maanden later dus in mei, weer allerlei klachten heb terug gekregen. Ik weet dat ik mezelf moet veranderen in mijn doen en laten en ik meer aan mezelf moet denken. Ik moet eerst leren accepteren dat ik nooit meer de oude zal worden. Ik hoop dat dit jou ook een beetje hoop kan geven dat niet alleen jij dit mee maakt. Ik luister nu ook naar mijn lichaam als ik deze klachten heb door alles rustig aan te doen en toch wel afleiding te zoeken. Want door afleiding vallen deze klachten mij niet op. Heel veel sterkte toegewenst
Hoi Alex. Mijn naam is Conny ben 54 jr. en ben in de indruk van je verhaal dat qua symptomen mijn verhaal kan zijn. Ik ben nu sinds 4 wkn thuis met een burn-out. En ga over 2 wkn naar psycholoog. Ik ben blij dat ik dit forum heb gevonden. Want er zijn veel verhalen van wat een burn-out inhoud maar niet zoveel ervaringen van anderen. Ook merk ik best wel onbegrip. Slaap maar eens goed uit of geef er niet aan toe. Daardoor voel je je nog schuldiger. Ik heb ook nog naast die symptomen enorm trillen, ik lijk wel een junk dan. Zo vervelend. Ik hoop dat het inmiddels, een half jaar later al iets beter met je gaat? Ik hoop ook snel uit deze hel te komen. Groet Conny.
Beste Arjen,
Wat fijn dat ik je verhaal dat ik je verhaal ben tegengekomen. Sinds kort ben ik in een burn out terechtgekomen en voel me momenteel erg hopeloos. Lichamelijk heb ik helaas “de man met de hamer” gehad. Wat een hopeloos gevoel is het. Daarnaast ervaar ik van mijn werkgever veel onbegrip en me niet of nauwelijks begeleid en mij de kans geeft om succesvol te herstellen. Dankjewel dat ik je verhaal mocht lezen. Alle goeds
Hallo allemaal,
Het is inderdaad fijn om jullie verhalen allemaal te lezen en te weten dat je er niet alleen voor staat. Want eerlijk is eerlijk, burn-out blijft toch nog moeilijk bespreekbaar. Zeker bij mensen die het niet hebben meegemaakt. Zo kon ik destijds na mijn burn-out op geen enkel feest of andere bijeenkomst komen of ik werd erop aangesproken. Het is precies een etiketje wat je meedraagt. Zelfs mijn gezin heeft hier erg onder geleden.
Nu ben ik 1 jaar verder, heb mijn job opgegeven en ik ben verschrikkelijk bang om bij een nieuwe werkgever te beginnen. De schrik blijft er toch wel inzitten maar ik geef niet op en ik blijf ervoor gaan ondanks alles wat ik heb meegemaakt. Ik vind dat ik uiteindelijk toch wel sterker ben geworden en nu pas echt besef wat het leven is terwijl ik vroeger altijd maar met de massa meedeed. Dus mijn raad is om zeker nooit op te geven en we komen er wel uit. Heel veel sterkte allemaal.
Ik zit er nog middenin… was wat aan het rond zoeken op internet en kwam hier terecht. Wat fijn om ervaringsverhalen te lezen. Ik heb een blog die ik deel met een klein groepje op fb, niet met iedereen… want waarom moet je zo met je gevoelens te koop lopen? Inmiddels ben ik er wel achter dat delen juist helpt. Dus bij dezen…
http://iktypdusikbesta.blogspot.nl/2016/10/uitgeblust-deel2.html
Ik schreef gisteren een verhaal dat ik graag hier wil delen. Het doet deugd om zoveel oprechte getuigenissen te lezen en te weten dat ik niet de enig ben die het moeilijk heeft met de druk die het leven vaak met zich meedraagt. Een verhaal over mezelf. Over de dag dat ik tot het besef kwam dat ik een soort burn out had. Op z’n minst zo noem ik het. Het is misschien geen klassiek voorbeeld. Maar Ik was volkomen depressief en futloos geworden door het gevoel te hebben in een race te lopen. Een race waar ik gewoon helemaal niet aan wil deelnemen. Het leven hoefde voor mij niet meer als het op die manier verder moest… Ik had voortdurende lichamelijke kwaaltjes en mijn fysiek was nog maar een fractie van het normale. Bovendien leed ik aan insomnia en de levenslust was ver te zoeken. Voor mij was het een motivatie om een heleboel te veranderen in mijn leven.
De familie komt samen ter ere van mijn 28ste verjaardag. Mijn ouders, mijn toenmalige vriendin, mijn grootmoeder, 2 broers, 2 zussen alsook partners waren allemaal aanwezig. Na het aperitief werd een culinair hoogstaande feestmaal geserveerd door mijn lieve moeder terwijl mijn vader voor de bijhorende rode wijn zorgde. Geen feestmaal bij mijn familie zonder een lekker glas rode wijn! De stemming was opperbest en er werd zoals steeds veel gelachen en stevig gediscussieerd. Het leek een zoveelste leuke Bergé-avond te worden zonder veel ongewoons. Maar dat was, zo zou later blijken, zonder mezelf gerekend. Na alle pakjes in ontvangst te hebben genomen, sprak mijn broer Jakob plots treiterend de volgende woorden: “Broer, je nadert de dertig. Het is dus tijd voor een speech”.
Een beetje uit mijn lood geslagen en na een poging om het verzoek nonchalant weg te lachen, besloot ik toch maar een poging te doen. Een beetje onzeker en weinig origineel begon ik als volgt:
“Liefste familie, ik heb niet veel bijzonders te zeggen, maar ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor jullie aanwezigheid. Het doet altijd deugd om rond te tafel te zitten met jullie. Smakelijk eten en welgekomen!”
Ik had de gehele aandacht van alle 12 (het leken wel de apostelen!) familieleden en voelde dat er meer van mij, met mijn status als ‘filosoof’ in de familie, verwacht werd. In een heel andere toonaard ging ik, mezelf volkomen verrassende, verder:
“Om eerlijk te zijn, ben ik niet zo blij dat ik 28 jaar ben geworden”.
Plots stopt het gelach en was het muisstil.
“Ik heb het moeilijk met ouder worden. Het leven is een aaneenschakeling van afscheid nemen en soms heb ik het gevoel dat mijn leven voorbij vliegt zoals het landschap wanneer je door het raam van een trein staart. We gaan altijd maar vooruit en hier en daar zien we mooie dingen, maar we hebben niet de tijd om deze echt op te nemen en er lang van te genieten. Het leven is wat gebeurd op de achtergrond, terwijl we druk bezig zijn met plannen maken. Ik heb het daar hoofdzakelijk moeilijk mee omdat ik niet het gevoel heb op de juiste trein te zitten. Ik blijf mijn hoofd breken over de vraag hoe ik in deze wagon terecht ben gekomen. Is dit waar mijn jeugdig enthousiasme, dromen en zin voor avontuur me naartoe hebben geleid? Is dit het dan, ‘het leven’? No way, onmogelijk!
“Ik wordt niet graag ouder omdat ik de tijd hoor tikken. Steeds luider en luider. Wanneer het stil om me heen is, hoor ik enkel dat nog.”
Ik kijk rond de tafel en zie enkele bedenkelijk blikken. Er komen enkele reacties, maar ik ga zonder daar op in te gaan verder:
“Vader, jij hebt als muzikant van je passie je beroep gemaakt. Jonas (mijn oudste broer), jij bent nog steeds bezig als meubelmaker met wat je van kinds af aan al het liefst deed en waar je bovendien erg goed in bent. Koen (man van mijn oudste zus) en Jakob (mijn andere broer) jullie hebben samen een bedrijf opgestart en energieprojecten verkopen en realiseren, is jullie tweede natuur geworden. Jullie zijn allemaal bezig met dingen die echt betekenis voor jullie hebben. Sarah (mijn oudste zus), jij realiseert fantastische projecten in Congo en Lieze (mijn jongste zus), je hebt zonet een nieuwe passie voor juwelen maken ontwikkelt en een nieuwe job gevonden die aansluit bij wat je wil doen. En moeder, kijk naar wat een mooie familie jij groot gebracht hebt! Jullie kunnen jullie ziel leggen in jullie dagelijkse activiteiten. Het uitkijken naar wat komt en het gepassioneerd bezig zijn met dingen, overstemt bij jullie het tikken van de tijd. Daarom is het voor jullie moeilijk om mijn angst te begrijpen voor het meedogenloos verder tikken van de klok.”
“Ik daarentegen, ik ben opzoek. Ik ben niet akkoord met de huidige structuur van mijn leven. Ik kan me niet neerleggen bij de schamele hoeveelheid tijd die ik over heb voor de dingen die ik echt graag doe. Bovendien, hou ik van jong en actief zijn. Mijn passie ligt in de bergen, bij het skiën en andere sporten, ik wil reizen en leven… en terwijl ik mijn tijd verdoe als manager voor een abstracte entiteit, voel ik bij elke dag dat ik braaf ga werken pijn in mijn hart omwille van de schoonheid en opwinding die ik aan het mislopen ben.
Er is momenteel weinig in mijn leven dat me voldoening geeft en gelukkig maakt. Ik wil opstaan zonder innerlijke conflicten en weten dat ik volgens mijn voorwaarden leef. Dat ik trouw ben aan wie ik echt ben en niets daarvoor in de weg staat. Ik wil wakker worden met levenslust en weten dat ik mijn eigen keuze’s maak voor die dag en alle nog daaropvolgende dagen. Ik wil in de spiegel kijken en mijn ziel daarin terugvinden, omdat ik weet waar ik heen wil en daar niet meer van zal afwijken. Ik wil met ongeduld naar de toekomst kijken omdat ik opportuniteiten zie eerder dan te tobben over gemiste kansen, opofferingen of ‘wat als scenario’s’.
Ik wil verdomme leven zoals ik het wil in plaats van braaf te conformeren en te slalommen binnen de maatschappelijk opgestelde paaltjes. Momenteel is er teveel conflict in mijn hoofd en zit ik gevangen tussen wat ik wil en wat ik denk te moeten doen of zijn. Wat veilig is en wat de massa doet. Ik leef momenteel zoals ik denk te moeten leven, zonder tijd te hebben om stil te staan bij hoe ik zelf wil leven.
En waarom? Uit angst voor wat er mis kan lopen? Angst om niet genoeg zekerheid, geld en comfort te accumuleren? Angst om alleen te zijn? Angst om te falen? Wel, mijn angst heeft me in slaap gewiegd en ik ben wakker geworden in een nachtmerrie. Wat heb ik nog te verliezen? Ik ben geheel ontevreden met mijn huidige situatie en ik zal niet rusten voor dat veranderd is”.
Mijn wangen waren rood aangeslagen en mijn hart sloeg dubbel zo snel. Ik had mijn familie gechoqueerd en mezelf volkomen verbaasd. Nog nooit had ik deze gevoelens onder woorden gebracht, laat staan ze eruit te gooien voor mijn hele familie! De toon was gezet voor een heftige, maar boeiende en lange discussie.
Deze anekdote wordt voorafgegaan door maanden van futloosheid en uitzichtloosheid. Opstaan om te werken en te werken omdat…? Het gevoel dat het leven één grote ontgoocheling was na een jeugd waarin ik hoge verwachtingen en veel levenslust had geaccumuleerd, maakte me panisch. Dat doet het nog steeds soms. Maar voor mij was het een motivatie om voor duurzame en gewenste verandering te gaan. Alleen is die zoektocht daarnaar ook soms beangstigend omdat het behoorlijk onzeker kan zijn…
Daarom zoek ik continu motivatie on en offline om vol te houden, om niet te hervallen.
Ik hoop op mijn beurt mensen hiermee te kunnen helpen..
ik wens jullie allemaal ontzettend veel succes en kracht!
Ik ben door mijn oude bedrijf heel bewust een burn-out ingedrukt. De bedoeling was dat ik, en vele van mijn collegae, het niet meer zouden zien zitten en uiteindelijk zelf zouden opstappen. Scheelt een hoop ontslagkosten.
Ik kon niet opstappen door de omstandigheden waar ik inzat dus op het moment dat ik op breken stond werd ik ontslagen. Daar sta je dan, geen werk, sollicitatieplicht terwijl je niet eens meer weet hoe je heet.
Dat is nu 3 jaar geleden en ik ben nog steeds niet hersteld. Wat zou ik graag mijn oude energie en motivatie terugkrijgen. Helaas kosten alle therapieën geld en dat is een struikelblok.
Hoi Judith,
ben wel benieuwd hoe het nu met je gaat.
Groeten Sjoerd
Wat goed om hierover te lezen en zeker te delen.
Een Burn-Out lijkt wel taboe ,maar als je t niet mee heb gemaakt kan je er niet over meepraten .
Ik heb een eigen bedrijf loop in therapie en dan zegt de bedrijfs deskundige van de verzekering
Mevrouw wanneer gaat U weer aan t werk ?
Was het maar waar kon ik maar weer werken ,maar ik doe ontzettend mijn best ga naar therapie meer kan ik niet doen..
Jammer er is zo weinig begrip voor
Moest dit fff kwijt ,ik denk voor vele heel herkenbaar!
Groetjes Christel
Wat fijn om hier jullie ervaringen te delen. Ik ben sinds half december thuis. Het is idd een pittige klus, daarom blij om hier lotgenoten te treffen. Ik mail morgen verder!!
Beste Arjen,
Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik ben erg blij dat ik jouw Forum gevonden heb. Ik heb behoefte aan lotgenoten, herkenning en begrip. Ik ga het zeker allemaal volgen!
Het beste,
Linda
Welke natuurgeneeskundige ben je geweest. Ik heb ook een burn-out gehad maar vooral lichamelijk nooit helemaal van hersteld, dus vandaar m’n vraag
Dag El, mijn burn-out was 15 jaar geleden en ondertussen zijn de therapieën ook verbeterd. Ik werk met een aantal geweldige therapeuten samen, dus voor een gericht advies wil ik je vragen om mij te mailen via mail@arjenluijendijk.nl.
Beste Arjen,
Goed dat je je verhaal gedeeld hebt. Ik begrijp je gedachten en gevoelens helemaal. Ik ben anderhalf jaar geleden overspannen geweest… het heeft me een jaar gekost om daar weer enigszins van bovenop te komen. Het was een strijd, elke dag weer. Maar het is gelukt. Als je daar zelf in zit en iedereen om je heen ziet lachen… ga je bijna denken dat je de enige bent die zoiets meemaakt. Daarom is het goed verhalen met elkaar te delen. We zijn allemaal mensen en het is helemaal niet erg om je gevoelens te delen. Ik merk dat ik er op zekere hoogte wel een klein traumaatje aan heb overgehouden. Daardoor heb ik ook vaak paniek en angst voor de toekomst… terwijl ik weet dat uiteindelijk alles weer op zijn pootjes terecht komt. Moeilijk blijft het wel… vooral om niet in je oude patroon te vallen. Succes met alles en het ga je goed!
Groetjes!